นั่งเหม่อลอยคล้อยสายตาอุราหมอง
เหลียวแลมองรอบด้านสะท้านไหว
แสนเปล่าเปลี่ยวเดียวดายสุดหมายใด
จิตหม่นไหม้ฤทัยทุกข์สุขเลื่อนลอย
อยากตายลับดับพ้นทุกหนแห่ง
สิ้นเรี่ยวแรงต้านต่อสุดท้อถอย
อยากล่วงพ้นแห่งทุกข์สุขคงคอย
ใจดวงน้อยลอยคว้างยอมวางวาย
รินดาวดี
มีผู้คนมากมายอยู่ในโลก
ต้องวิโยคโศกศัลย์ฝันสลาย
ประหารรักควักอุราพาคลาดคลาย
เหลือเพียงกายไร้ชีวันอันซวนซม
