...ยางอาย ที่หายไป...

...ยางอาย ที่หายไป...

เมื่อยางอาย หายไป จากใบหน้า
ริ้วก่ำกล้า คลุ้มจิต คิดเห่อเหิม
ทั้งกักขฬะ ทบหนุน เป็นทุนเดิม
ก็ยิ่งเติม กร่าง ก้าวร้าว ทวี

ได้แต่กลอก ตาสอง มองปรายปริบ
เรื่องหยุมหยิม ยกหยิบ ยิบป้ายสี
อิหลักอิเหลื่อ ล้ำหลัว ทั่วธานี
ตั้งตนดี ตีตรา เพื่อคว้าชัย

อัสสุชล ท้นทา อุราหมอง
ผินเหม่อมอง เมฆฝัน ของวันใหม่
แม้นหม่นมัว มืดมิด เหมือนปิดไฟ
หากแสงใน ใจหยัด ยั้งศรัทธา

เพราะยิ่งบีบ บดบี้ ขยี้ขยำ
ยิ่งตอกย้ำ ร่วมขม ระทมฝ่า
มองทางไหน ไร้ธรรม ชี้นำพา
ราวกับว่า ต่างเหย้า มิเท่าเทียม

พูดคำโต โอหัง เอื้อมบังอาจ
ลุอำนาจ บาตรใหญ่ ไร้หนีบเหนียม
คิดยกตน ข่มท่าน กลับผันเรียม
เหมือนผิดเหลี่ยม วิพากษ์ ลงฟากใคร

คงจักมี สักวัน ฝันประเสริฐ
ที่ฟ้าเปิด หนทาง สว่างไสว
ทิ้งมายาคติ ดำริไป
ศิวิไลซ์ ประเจิด จึ่งเพริศพราย

Soul Searcher
Inspired to write 25/4/2019

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ...ยางอาย ที่หายไป... (อ่าน 3907 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้