Username:
Password:
หน้าแรก
ห้องสนทนา
ช่วยเหลือ
ค้นหา
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..
>>
คุยเรื่องร้อยแปดชาวอารมณ์กลอน
>>
ห้องศิลปวัฒนธรรม
>>
หมวดการท่องเที่ยว
>>
ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน
หน้า: [
1
]
ลงล่าง
« หน้าที่แล้ว
ต่อไป »
พิมพ์
ผู้เขียน
หัวข้อ: ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน (อ่าน 237 ครั้ง)
0 สมาชิก
และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
พิกุลแก้ว
ผู้ดูแลบอร์ด
ออฟไลน์
กระทู้: 347
ผู้เริ่มหัวข้อนี้
|
|
ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน
«
เมื่อ:
24 เมษายน, 2568, 07:56:25 AM »
หน้าแรก
ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน
ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน
เมื่อหน้าหนาวก้าวย่างทางภาคเหนือ
ก็ม้วนเสื่อติดรถหมายออกเที่ยว
ทั้งเยี่ยมญาติพี่น้องร้องกลมเกลียว
ลัดเลาะเลี้ยวไปเรื่อยแบบเฉื่อยชา
อยากขับรถรับลมชมความหนาว
อากาศราวเย็นเยียบสิบองศา
เห็นป้ายปักข้างทาง"ภูชี้ฟ้า"
ลองไปดูดีกว่าเป็นอย่างไร
สามีหนึ่งลูกสองก็ร้องรับ
ก็นั่งนับเวลาพาสดใส
เมื่อเดินทางไปถึงซึ่งเส้นชัย
ต้องเดินเท้าขึ้นไปพิชิตภู
แค่เพียงเห็นความชันแทบหันกลับ
แต่ลูกจับมือจูงบอกให้สู้
1 กิโลเท่านั้นโปรดคิดดู
ไม่ลองหรือจะรู้...ซึ่งความจริง
กว่าจะผ่านร้อยเมตรลมแทบจับ
คอยสลับอุ้มลูกแบบรุ่งริ่ง
เสื้อกันหนาวกลายเป็นร้อนยามพักพิง
อยากถอดทิ้งไปเสีย..ละเหี่ยใจ
กว่าจะถึงแทบสิ้นแรงทั้งหมดแล้ว
แลไม่แคล้วครั้งหน้าคงมีไม่
แม้นจะสูง วิวสวย สักเพียงใด
ไม่กลับไปอีกแล้ว...ขอทูลลา.
อาจจะไม่เหมาะกับ ผู้สูงวัยและเด็ก ^_^
บันทึกการเข้า
♥♥ รวมทุกสำนวนของ"พิกุลแก้ว" ♥♥
พิกุลแก้ว
ผู้ดูแลบอร์ด
ออฟไลน์
กระทู้: 347
ผู้เริ่มหัวข้อนี้
|
|
Re: ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน
«
ตอบ
#1 เมื่อ:
25 เมษายน, 2568, 01:22:03 PM »
หน้าแรก
Re: ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน
ท้องฟ้าบนยอดเขา
สายลมพัดแผ้วผ่านลานยอดหญ้า
พลิ้วระริกระรื่นหาพาสดใส
ยิ่งอยู่สูงเสียดฟ้า...ทว่าใจ
กลับหม่นไหม้บนแผ่นดินอันโรยรา
แหงนหน้ามองท้องฟ้าบนยอดเขา
ไฉนเลย...ตัวเรา...ยิ่งไขว่คว้า
จับได้เพียงเสียงลมยามพัดพา
จับผืนฟ้าได้มาเพียง...ปฐพี
นกบินหราถลาร่อนก่อนลงต่ำ
ภูชี้ฟ้า...ทุกเช้าค่ำ ณ ที่นี่
สิทธิ์ได้เพียงปรารถนาทุกราตรี
ความหนาวเหน็บจึงล้นปรี่ทุกเวลา
ยิ่งสูงหรือยิ่งหนาวราวเคียงคู่
เสียงสะท้อนร้องกู่ทั่วแผ่นผา
แต่ไม่อาจดังไปถึงซึ่งแนวฟ้า
ด้วยต่างกันเกินกว่าจะถือครอง
แต่เป้าหมายใช่แผ่นฟ้าในครานี้
เพียงเพราะมีทะเลหมอกละลอยล่อง
ท่ามอาทิตย์พ้นขอบฟ้าผกากรอง
แสงสว่างเรืองรองผ่องอำไพ
เราขึ้นสู่สูงสุด...เพื่อหยุดจ้อง
แล้วเหม่อมองลงต่ำ....สิ้นสงสัย
เมื่ออยู่สูง...ความสวยงามกระจ่างไกล
แล้วกลับสู่...ผืนดินไปในสักวัน.
บันทึกการเข้า
♥♥ รวมทุกสำนวนของ"พิกุลแก้ว" ♥♥
หน้า: [
1
]
ขึ้นบน
พิมพ์
« หน้าที่แล้ว
ต่อไป »
กระโดดไป:
เลือกหัวข้อ:
-----------------------------
บทกลอนไพเราะ
-----------------------------
=> กลอนรัก
=> กลอนเศร้า
=> กลอนคิดถึง
=> กลอนงอนง้อ
=> กลอนคลายเครียด
=> กลอนให้แง่คิด
=> กลอนอวยพร
=> บทประพันธ์อันน่าประทับใจ
=> กลอนเปล่า
=> เรื่องสั้น แนวนิยาย
-----------------------------
อารมณ์กลอน
-----------------------------
=> การใช้งานบอร์ด-แจ้งปัญหา
=> สมาชิกแนะนำตัว
=> สารบัญกลอน สมาชิกกลอน
=> ห้องเรียนรู้คำประพันธ์
=> โคลง
=> ฉันท์ กาพย์ ร่าย
=> กลบท
=> คำคมอารมณ์กลอน
===> หมวดความรัก
===> หมวดเศร้า - อกหัก
===> หมวดการให้แง่คิด
===> หมวดคลายเครียด
-----------------------------
คุยเรื่องร้อยแปดชาวอารมณ์กลอน
-----------------------------
=> ห้องศิลปวัฒนธรรม
===> หมวดการท่องเที่ยว
===> หมวดอาหาร
===> หมวดศิลปกรรม
=> กระดานประชาสัมพันธ์สำหรับสมาชิก
=> คุยได้ทุกเรื่อง
=> ดูหนัง-ฟังเพลง-คลิปความบันเทิง
=> ขอความช่วยเหลือในการแต่งคำประพันธ์
-----------------------------
กฎระเบียบและการจัดการประกวดคำประพันธ์
-----------------------------
=> ห้องประกวดคำประพันธ์
กำลังโหลด...
