การรอคอยสิ่งใดด้วยความหวัง
เหมือนเวลาถูกตั้งสั่งเดินหน้า
อยากให้ถึงวันนั้นเสมอมา
แต่กลายกลับเชื่องช้าหรือห่างไกล

ทั้ง-ทั้งที่เวลาไม่เคยหยุด
และไร้แนวสิ้นสุดหยุดตรงไหน
ไม่เคยแม้เพียงแตะถึงซึ่งเส้นชัย
ปล่อยเวลาเดินไปคนละทาง

ความหวังจึงเชื่องช้าพาแห้งโหย
ความอ่อนล้าลาโรยทุกก้าวย่าง
กาลเวลาเลื่อนหา"การปล่อยวาง"
อยู่ ณ เส้นสายกลางหว่างเวลา.

ทุกอย่างเหมือน ช้า-เร็ว ยามคิดถึง
แม้นกาลหนึ่ง"เท่ากัน"มิปั้นเสริม
แต่หากความรู้สึกนึกเหิมเกริม
ใจประเดิม เร็ว-ช้า มิมั่นคง

จังหวะของสองกาลย่อมผ่านจิต
"ปัจจุบัน"ล่วงนิดอดีตหลง
ส่วน"กาลก่อน"ตอนนั้นจิตบรรจง
แต่มิอาจ"ซื่อตรง"ตามเวลา

จึงคิดหวนครวญคำถึงความหมาย
ความแยบคายของจังหวะในวันหน้า
"อนาคต"คือสิ่งเดียวในมายา
ที่ล่อลวงห่วงหา...พาเพลิดเพลิน

ใจยิ่งอยากย่างก้าวยิ่งไกลห่าง
เกิดช่องว่างหว่างเวลาพาเหาะเหิน
ความรู้สึกลึกล้ำยามก้าวเดิน
ทั้งที่ความ ขาด-เกิน..คือใจเรา.