มือที่ถือเคียว
แผ่นดินแห้งแล้งเกินจะเดินข้าม
ฟากฟ้าครามที่ไร้แววสายฝน
คือเพื่อนยากแห่งเราเหล่าคนจน
ผู้ทำนาเลี้ยงชนม์คนทั่วแดน
ไม่อาจรู้สวรรค์สาปบาปใดหนอ?
แค่น้ำพอหว่านหวังยังหวงแหน
ดินจะหยั่งชีวาตม์ยังขาดแคลน
พบเพียงแค้น ขุกเข็ญ ใครเห็นใจ?
นามเราคือ ชาวนา ผู้หน้าคล้ำ
เคยไถ ดำ ปลูกข้าวราวพันไร่
จากเขียวสดเป็นรวงเหลืองเรืองอุไร
แล้วคมเคียวเกี่ยวไกวให้ปรีดา
ข้าวเราเจือเหยื่อหยาดหมาดผิวกร้าน
ไล้มือด้านดำที่มากมีค่า
เหนื่อยแสนเหนื่อยทุกทีที่ทำนา
แลกราคาข้าวซึ่งต่ำถึงดิน
กับฟ้าฝนก็เหมือนไม่เป็นใจหนอ
บางปีบ่อแห้งผากเหมือนฟากหิน
น้ำขอดคลองหมดนาน้ำตาริน
ปถพินแตกระแหงแล้งเต็มทน
บางปีก็ฝนมาน้ำป่าหลาก
ไหลท่วมฝากน้ำนองเสียหมองหม่น
นาเราจมวารินเหมือนสิ้นชนม์
หวังมีคนช่วยเหลือเพื่อลี้ภัย
รอแผ่นดินมีหญ้าให้ฝ่าข้าม
และฟ้าครามโปรยฝนหล่นหลั่งไหล
ชุบชีวิตวิญญาณ์ชาวนาไทย
ผู้ถือเคียวเกี่ยวไกว-ให้ชีวิต!
..........................................
เปลวเพลิง
