ลาภูพิงค์
เริงรื่นใจรักหวานซ่านสุขสม
อกภิรมย์สมจินต์ถิ่นเชียงใหม่
ขวัญข้าคือดอยสุเทพโดดเด่นไกล
ภูพิงค์ไซร้คือชีวิตจิตแนบเนา
ฤๅร้างราจากใจไกลถิ่นนี้
เร้าฤดีสวนดอกไม้นี้ไงเล่า
ธารห้วยแก้วใส่เย็นเห็นถึงเงา
ดุจใจเราใส่เย็นเช่นดั่งธาร
ดอกทองกวาวพราวงามดั่งความฝัน
โรยร่วงพลันคะนึงถึงวันผ่าน
ชมชื่นชิดร่วมฝันกันมานาน
ร่วมมิตรสราญซาบซ่านซึ้งทรวงใน
แต่วันนี้ต่อไปใจสุดเอ่ย
ลาลับเลยรื่นรมย์ชมชิดใกล้
จำจากลาลาที่รักแห่งภักดิ์ใจ
แม้กายไกลใจฝังยังมิลืม
ประทีป วัฒนสิทธิ์
7 กุมภาพันธ์ 2557
ธรรมชาติธรรม
