น้ำร้อนปลาเป็นน้ำเย็นปลาตาย

คำโบราณเคยฟังเป็นดังนี้           
กลางนทีแดดแรงด้วยแสงส่อง
ปลาหนีไกลมิใกล้ว่ายเลาะคลอง       
ร่มไม้ท่องริมน้ำชื่นฉ่ำใจ

ท่านจึงเปรียบเทียบความตามที่เห็น     
อันน้ำเย็นมีภัยอยู่เจ้ารู้ไหม
โดนคนจับอวนเบ็ดเสร็จเขาไป           
ต้องเผลอไผลพลั้งพลาดเพราะขาดตรอง

ว่ายที่ร้อนกลางบึงถึงลำบาก             
พ้นภัยพรากรอดเป้ามิเศร้าหมอง 
อยู่เป็นสุขสบายว่ายกลางคลอง         
ถึงร้อนต้องจำทนส่งผลดี

เปรียบคำเย็นเป็นใจใครก็ชอบ           
คำร้อนมอบโกรธด่าเบือนหน้าหนี
จะสยบรบผู้ใดในวจี                       
คำเย็นสิชนะแน่มิแพ้ใคร