แม่ของฉัน
....
แม่จ๋าแม่ปู่ย่าตาไปไหน
พ่อเป็นใครไร้ญาติขาดน้องพี่
แหงนมองฟ้าคราใดร้าวใจที
ทำไมมีหนูกะแม่แค่สองคน

ตื่นแต่เช้าข้าวปลาหาไว้ให้
แบกคันไถไปนาน้ำตาหล่น
หิ้วปินโตกระติกน้ำด้วยความจน
ใส่เสื้อขาดทุกหนทนเพื่อใคร

แดดร้อนหัวตัวดำชอกช้ำนัก
แม่คงรักพื้นนาป่า..ไสว
รักแผ่นดินถิ่นเก่าตอนเยาว์วัย
รักอุ่นไอไร่สวนล้วนสร้างรัง

แม่รักหนูด้วยไหมหนูไม่ถาม
เพราะความงามยามยิ้มอิ่มเอมหวัง
แม่เหน็ดเหนื่อยหนักหนาขาเจียนพัง
ผมเห็นแม่ปวดหลัง..ตลอดปี

มุ้งก็คล้ำดำเหม็นเห็นแล้วทุกข์
เป็นกระจุกเชือกพันกันผ้าหนี
ยุงก็เยอะแยะจังช่างโจมตี
แม่จะบี้..สักตัวบอกกลัวกรรม

แอบมองแม่ร่ำไห้อยู่หลายหน
ร้องเสียจน..สะอื้นผมกลืนกล่ำ
สภาพกายย่ำแย่..แม่..ระกำ
ทุกอย่างยังเหนี่ยวนำ..ซ้ำยืนยง
..
ไม่เคยบ่นเคยท้อ..แม่รอหนู
เรียนจบครูคือหวัง..ดั่งประสงค์
สองมือแม่..เกรียมไหม้ไร้พะวง
กายใจยังทระนง..คงคิดเดิม

สิบกว่าปีมีแม่เสมือนพ่อ
รักเกิดก่อหล่อหลอมย่อมหึกเหิม
รอยยิ้มแม่เหมือนน้ำทิพย์หยิบแต้มเติม
คอยส่งเสริมเพิ่มพลังคลังปัญญา

วันที่หนูเรียนจบครบกำหนด
แม่สวยสดกว่าใครในโลกหล้า
เรียนจบครู..คือความหวัง..แม่ตั้งตา
จำสีหน้า..รอยยิ้มอิ่มไม่ลืม
....