คนกวีอาจใครนั้น

คนกวีอาจใครนั้น

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
พร่ำจำนรรจ์อ้อนโลมโฉมบุปผา
อยู่วี่วันดอมดมหอมสุคนธา
แปรหอมผกาถักถ้อยร้อยหอมกรอง

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
อยู่เงียบงันซ่อนหลืบเถื่อนผาช่อง
เสพมนตราภูวนาอันรังรอง
เสกคำนองบำเหน็จก่องเก็จกานท์

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
อย่างดื้อรั้นฝันล่องท้องชลหาร
อยู่อย่างนั้นเงียบเงียบคล้ายดักดาน
กำซาบซึ้งวิญญาณชเลนัย

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
ผู้บากบั่นรอแสงเช้ารวีร่าย
แล้วจิบดื่มเพรื่อพร่ำอยู่ร่ำไร
กรีดน้ำตาอาลัยใกล้อัสดง

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
คอยคืนจันทร์เต็มจันทร์มิหลับหลง
แม้คืนแรมศศิธรมิค้างคง
ยังเหย้ายงชื่นดาวอยู่เปล่าเดียว

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
ถักทอฝันโค้งรุ้งเคียวใจเกี่ยว
โน้มรุ้งงามจูบดินเพื่อยาเยียว
มิให้เหงาซึมเซียวเปลี่ยวเวิ้งนภา

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
สำเริงสนานสดับรื่นดนตรีปักษา
ปีเดือนวันคลาผ่านธารเวลา
ยังโหยหาส่ำเสียงสำเนียงไพร

เขาและเธอคนกวีอาจใครนั้น
ใช่ศาสดาอาตมันยิ่งใหญ่
เพียรฝึกตนไถ่พ้นกิเลสอบาย
ร้อยกวีกานท์สืบสายวิญญาณกวินทร์ฯ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: คนกวีอาจใครนั้น (อ่าน 4807 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้