คืนนี้วัดบ้านเรามีงานลอยกระทงนะพี่...
.....
ริมแม่น้ำพระโขนงข้างโลงเก่า
ยืนตาเศร้าเหงานักรักห่วงหา
ยิ่งจันทร์เพ็ญเด่นดวงทรวงอ่อนล้า
เสียงเจ้าหมา..หาโหยโอดโอยดัง
....
คงเห็นนากร่ำไห้..ไม่หยุดนิ่ง
มันยืนอิง..พิงโลงโก่งคอตั้ง
ยินสำเนียงเสียงหมาระอาจัง
นากลุกนั่ง..ทั้งคืนยืนไตร่ตรอง
....
พี่มากจ๋า..คิดถึงกึ่งสงสัย
ฝึกทหารยังไงไร้บ้านช่อง
น้องคอยพี่ที่เก่าเฝ้าเเต่มอง
น้ำตานองสองแก้มแซมทุกวัน
....
ริมแม่น้ำพระโขนงข้างโลงผุ
นากยังมุมานะมิผละหัน
คอยที่เก่าเวลาเดิม..เริ่มจาบัลย์
ใจนากหวั่น..เหลือล้ำค่ำคืนนี้
....
นางตะเคียนนางไม้ยืนส่ายหน้า
ผัวมิมาตาลอยคอยเสียดสี
ผีกระสือรื้อไส้..นับให้ที
พี่มากไปกี่ปี...กี่เดือนวัน
.....
ริมแม่น้ำพระโขนงโลงใกล้แตก
อกเจียนแยกพี่จ๋าน้ำตากลั้น
ทำยังไง..ก็ไม่หลับจับฝายัน
ผลิกผลิกหัน..ขยับจับกระทง
...
พี่มากจ๋านั่งคอยใจลอยเคว้ง
พวกนักเลงมหาบุตร..สุดไหลหลง
เดินเบียดแขนแสนเบื่อ..บอกตามตรง
ใจนากนั้น..มั่นคงนึกรำคาญ
......
เย็บกระทงสองใบใส่ดอกรัก
พี่เข้ากรมนานนักไม่รักบ้าน
ไม่รักน้องหรือไร..ไหนสาบาน
ชั่วกาลนาน..จะปกป้องน้องคนเดียว
.......
พี่มากจ๋า..ยังจำได้ไหม