กลอนใดเขียนเพี้ยนพร่ำอย่าจำจด
รู้วางพจน์เพ้อพล่ามอย่าตามอ่าน
ปล่อยให้วางกางหราหน้ากระดาน
เหมือนประจานตัวเขามากเท่านั้น

หนึ่งนิ้วที่ชี้ยื่นอื่นว่าผิด
ตรองสักนิดเหลือมีสี่นิ้วนั่น
จะไปไหนละหนอพอรู้กัน
ตะบี้ตะบันเขียนว่าน่าไม่อาย

พี่คอนจ๊ะพี่คอนจ๋า อย่าโมโห
ใช่ใหญ่โตจ๊อยจิ๊บเล็กอิ๊บอ๋าย
อ่านกลอนน้องดีกว่าหวานจะตาย
หากพี่ชายค้านขัดจะอัดให้กอง

ละอองดิน

  

หวานซะตายล่ะ กลอนแม่บ้าน...เชอะ

หนูจะรีบไปโรงเรียน..

เพิ่งมาหัดคัดเขียนเรียนตะกี้
นั่งทู่ซี้เดาสุ่มดูงุ่มง่าม
กอถึงฮอก่อถ้อยประดอยความ
ชอบพูดพล่ามเพ้อพกนกปลาปู

ถ้อยเสกสรรปั้นใส่ไร้สาระ
ด้วยวาทะโทงเทงมิเก่งหรู
ตวัดซ้ายป่ายขวามิน่าดู
อยากมีครูชี้แนะคอยแกะเกลา

 

ส่วนหนูน้อยนั่งเรียนเขียนนานแล้ว
ดำเนินแนวงมโงอีกโง่เขลา
อยากมีครูสะกิดนิดเบาเบา
เผื่อจะเหลาแหลมคมความคมคาย

ไฉนเลยแวะทักและมักจาก
นักเรียนจึงลำบากหากครูหาย
เขียนโลกฝันเฟื่องพราวดาวกระจาย
ไว้มากมายไร้คนแวะแนะแนวกลอน

สิริวตี