หนาวน้ำค้างพร่างพื้นพรมแพรหญ้า
หนาวอุราข้างขึ้นของวันใหม่
หนาวสุดหนาวร้าวลึกถึงทรวงใน
ความหนาวนั้นยิ่งใหญ่อย่างนี้เอง

สิริวตี

คงจะมีแค่ฉันที่มั่นรัก
และต้องคิดตั้งหลักสักครั้งใหม่
ขอเก็บถ้อยวลีที่กล่าวไป
ทิ้งเอาไว้คืนฝันกับวันจาง

สิริวตี

ฟ้าอาจพรากบางใครให้ไกลห่าง
และอาจร่างโชคชะตาบ้าสักหน่อย
และบางใครเหี่ยวช้ำน้ำตาปรอย
เพราะบางใครไร้ร่อยรอยจนคอยนาน

หากคำฝากฝากไว้ไปไม่ถึง
หวังเพียงยังคะนึงคราพบผ่าน
จะอยู่รอจนรักจะหักราญ
จนกว่าชีพจะวายปราณกาลนี้เอย

สิริวตี