ฉะนี้แล้วขอแคล้ววันปองรัก
เคยอกหักทรวงในฤทัยถลำ
เพราะรู้เจ็บแปลบปลาบรู้หลาบจำ
จึงเกินนำมาร้อยเป็นสร้อยใจ

เริ่มรักกาพย์รักกลอนสุนทรจิต
สร้างลิขิตลืมช้ำวันหวั่นไหว
รักตนเองที่หนึ่งมิพึ่งใคร
ขอบหทัยที่ตอบชอบจังเลย

สิริวตี

เริ่มรักกานท์หวานนักรักคนแต่ง
รักรุนแรงหลอกล้อพ่อแก้มหอม
พอรู้ตัวแล้วไซร้ใยรักปลอม
มิถนอมหัวใจให้ฉันเลย

จนน้ำตารินหลั่งลงบรรจบ
เคยประสบรักกันเมื่อวันเอ่ย
บัดนี้เป็นคนไกลเหมือนไม่เคย
พี่มาเปรยคิดผัน(พี่)ฝันถึงใคร

ทั้งต่างตัวต่างตนกมลจิต
กลั่นลิขิตคนละอย่างสร่างสงสัย
แล้วฤๅควรพร่ำเพรียกหานารีใด
แสนน้อยใจพิศวาสมันบาดทรวง

สิริวตี
 

ช่างปากหวานจริงหนอพ่อยอดรัก
เกรงความภักดิ์ที่มอบน้องปองเสนอ
เป็นความลวงหลอกใจให้ละเมอ
จะหลงเพ้อดีไหมหนึ่งในทรวง

รสความรักมักหวานยามรักแรก
เมื่อใดแยกจากกันฉันหนักหน่วง
รักพี่จริงแน่หรือถือหลอกลวง
ฉันนั้นห่วงหทัยใคร่ขอตรอง

กลัวความหวานฉาบหน้าทายาพิษ
กรองลิขิตร้อยรสบทสนอง
ช่างแช่มชื่นชุ่มฉ่ำทำครรลอง
แต่แล้วต้องหายหน้าขอลาที

รักนั้นเกิดจากใดใคร่ครวญกล่าว
เป็นเรื่องราวดำรงตรงวิถี
หากหลงคำป้อยอเกินพอดี
ของฉันนี้มิใช่รักจักบอกเอย

สิริวตี

อันความคิดปิดความมิตามบอก
จะลวงหลอกเรื่อยเรียงเพียงหวั่นไหว
หรือร้อยรสกรองกานท์ผ่านจริงใจ
ก็คงไม่สำคัญฉันและเธอ

สิริวตี
 

พี่เอาความเรื่องใดให้เชื่อนะ
ว่ารักจะจริงแท้มิแปรผัน
ถนอมไว้ให้ยืนยงคงนิรันดร์
บอกกับฉันให้ดีอย่ามีลวง

สิริวตี
 

จะเชื่อตัวของพี่ที่นับถือ
จะมิดื้อมิรั้นคั้นสงสัย
พี่ก็รู้ตัวน้องเองเอาแต่ใจ
จะยอมรับกันไหมให้เอ่ยมา

หากจะหึงหวงกันเกินยั้งจิต
พี่จะคิดเปลี่ยนไปหรือไม่หนา
หากน้องบ่นน้องพร่ำเกินอัตรา
พี่จะเมินหนีหน้าว่าอย่างไร

สิริวตี
 
เมื่อเช้าใส่บาตร...เอาบุญมาฝากนะ

พอฟังเพลงทุกวันฉันชักเคลิ้ม
เพลงคอยเติมนิทราก่อนฟ้าใหม่
พ่อช่างหาเพลงเหมาะเพราะถูกใจ
ยากหาใครมาเปรียบมาเทียบเชียว

หากว่ารักทั้งหมดนี้ที่นวลน้อง
ก็จะขอปองใจให้ข้องเกี่ยว
และจะรักตัวพี่ฤดีเดียว
มิอาจคดลดเลี้ยวเหลียวหาใคร

สิริวตี

อย่าเชื่อมากนะคะ...กลอนพาไปแหะๆ