หิ่งห้อยพรอยพราวแสงแข่งทิ้งถ่วง
น้ำค้างร่วงลงยอดหญ้าระยับไหว
กรรณิการ์หอมละมุนกรุ่นละไม
ราตรีใดจะงดงามเท่ายามนี้

   ยินเสียงร้องของจักจั่นแข่งกันจ้า
มวลเมฆาบังจันทร์พลันริบหรี่
ดาริกาวับวาวราวมณี
สายลมสีเสียดไผ่โยกไหวคลอน

   น้องเหน็บหนาวใต้ผ้าคืนฟ้าฝัน
ไอหมอนอุ่นแดดกลางวันช่วยผันผ่อน
สายลมหวนเป็นสำเนียงเสียงเว้าวอน
ห้วงคิดถึงเริ่มปลิวร่อนก่อนนิทรา

 สิริวตี

ยามกลางคืนมีจันทร์ปันแสงฉาย
มีดาวรายกะพริบพร่างหว่างนิศา
ม่านสายหมอกหยอกเย้าเคล้าเมฆา
สกุณากลับรังยังที่นอน

น้องยังเหน็บหนาวนักในคืนนี้
โปรดปรานีที่รักวางอักษร
กลั่นสำเนียงเรียงรสบทสุนทร
ว่าเว้าวอนคิดถึงคนึงนวล

สิริวตี

วอนเว้าเศร้าเป็นเพื่อน

ดาวเปล่งแสงคราใดใจหวิวหวาด
ผกามาศผลิลงดินกลิ่นหอมหวน
สายลมหนาวพัดโบย..โอ๊ยคร่ำครวญ
คิดถึงนวล..ตัวเจ้าเยาวมาลย์

อยู่เหว่ว้ามานานนมช้ำตรมหนัก
โอ้คนรักจากไปไม่กล่าวขาน
ร้องไม่ออกบอกแค่เพียงต้องซมซาน
ทรมานใจชะมัด"ตัดไม่ลง"

 ต้นตระกรานต์
คนมีอดีตที่ลืมไม่ลง

สร้างคำทิพย์หยาดมณีเป็นที่รัก
วันอกหักหลักใจที่ใหลหลง
ความคิดถึงซึ่งอยู่มิรู้ปลง
เริ่มปล่อยลงปลิวว่อนก่อนนิทรา

สิริวตี

ไอหมอนอุ่นอบแดดอาจแซมเสริม
แทนเหงาเติมวิเวกเสกสรรหา
วายุโบกโบยพัดปัดอุรา
ความคิดถึงตรึงตราเริ่มทำงาน

หากน้องนี้เป็นชายผู้หมายรัก
จะพิทักษ์เอาใจใส่คำหวาน
แต่นวลน้องเป็นสตรีมีแค่มาน
ที่มิอาจลืมการณ์วารวันเรา

เสียงหรีดหริ่งเรไรในบ้านสวน
ช่างชักชวนเคียงกายพอคลายเหงา
มีม่านหมอกลอยไปนำใจเรา
ค่อยบรรเทาความคิดแล้วปิดตา

สิริวตี

ร้อยบันทึกความรักเพียงสักนิด
เรียงลิขิตสักหน่อยคอยห่วงหา
ส่งความคิดทุกวันให้ขวัญตา
เผื่อจะมาทักทายพอคลายใจ

มองนภาเดือนแรมมิแจ่มชัด
แสงดาวพลัดลับฟ้าราตรีใหม่
มองตัวเราเศร้าจิตผิดข้างใน
มีหทัยซึมเศร้าเหงาเหลือเกิน

สิริวตี