ทำตัวลีบบีบกายตามสายรุ้ง
ด้วยใจมุ่งพุ่งมาหาความฝัน
ณ จุดหนึ่งซึ่งมีกวีวรรณ
เราด้นดั้นฟันฟ่ามาเมียงมอง

ทุกคนล้วนชวนชมคารมหวาน
เพราะกังวานผ่านพลิ้วปลิ้วลมล่อง
ช่างล้ำค่าน่ายลบนครรลอง
เราเยื้องย่องลองแอบเดินอย่างเขินอาย

กรองกวีหล่อเลี้ยงเพียงอ่อนไหว
หลบซ่อนในยามทุกข์ยามถดถอย
แลยามสุขยามเหงาเฝ้าเรียงร้อย
เป็นสายสร้อยสุนทรีย์ของชีวิต

สิริวตี

พบเจอคนในฝันสวรรค์สร้าง
เดินโดดเดี่ยวอ้างว้างเส้นทางปิด
เกินอาจเอื้อมหัวใจไปใกล้ชิด
ในชีวิตจริงนั้นเพ้อฝันไป

ถ่ายทอดฝันเป็นกลอนอักษรศิลป์
ฝากฟ้าดินรำพันยามหวั่นไหว
ส่งถึงคนคนหนึ่งซึ่งแสนไกล
โปรดจงได้เมตตาอย่าหมางเมิน..


 
ซี/15/12/58

เพียงพบกันในฝันไม่ทันสาย
โปรดอย่าหมายเหหันทำห่างเหิน
จะสุดหล้าฟ้าไหนในทางเดิน
ก็เชื้อเชิญเพียงพี่นี้คนเดียว

สิริวตี