สมัยเรา เด็ก..ก็คือ แฟน..จริงจริง
..
อันหน้าที่เด็กดีมีเยอะนัก
ตั้งแต่เริ่มรู้จักและมักจี่
ต่อจากนั้นหันเห..โมเมดี
ใช้คำแทนว่าพี่..ดี๊ด๊าเกิน
..
เริ่มจากคำว่าเพื่อนเลื่อนมาเรื่อย
เสียงเอื่อยเอื่อยลงคอ..หัวร่อเขิน
ใครโฉบเฉี่ยวเกรี้ยวกราดวางมาดเดิน
ยืนวางกล้ามนานเนิ่น..เปิ่นเหลือใจ
..
เริ่มแทนคำนำหน้า..ว่าที่รัก
เริ่มปกปัก..ปกป้องมือคล้องไหล่
เริ่มหวงแหน..แหนหวงหากควงใคร
โขลกเสียงใส่..ไล่ส่งบ่งบอกพลัน
..
เราเรียนจบเมื่อไรให้แม่ขอ
ทำคุยจ้อจองตัวมั่วสะบั้น
ทำตัวเป็นเจ้าของทำนองนั้น
ดีแต่ฝัน..แต่ใฝ่หัวไม่เงย
..
หน้าที่ของเด็กเรา..เท่าที่เห็น
เช้ามารับ..ส่งเย็น..อยากเป็นเขย
พอเรียนจบจริงจริงแม่เจ้าเวย
ควงกระเทย..เย้ยหยันฉันละมึน
..
