พิณจันทร์ ตะวันรอน

"ตะวันรอน" ป้อนคำกระหน่ำสรรค์
เห็น"พิณจัณทร์"ฝันค้างอยู่กลางหาว
ให้ล่องลอยเปล่าเปลี่ยวหวังเกี่ยวดาว
โอ้อกสาว...ฟังถ้อยแสนน้อยใจ

แม้เป็นจินต์พิณจันทร์สวรรค์ปิด
พรหมลิขิตโดดเดี่ยวมิเกี่ยวไหน
ที่ล่องลอยเวิ้งว้างเดินทางไป
แท้ทรวงในให้จริงทุกสิ่งเคย

เก็บฝันน้องล่องลอยบนปอยฟ้า
เอาลงมาฝันแทนแม้นเจ้าเอ๋ย
ถึงเสี่ยงขมลมคำที่รำเพย
พร้อมชื่นเชยฝันเจ้าเพียงเงานวล
(...ประพันธ์โดย ตะวันรอน...)

หากแม้นมาชื่นเชยตามเอ่ยอ้าง
เห็นช่องทางเหงาจิตมาคิดป่วน
คงมิขอพบปะร่วมขบวน
โปรดคืนหวนย้อนหนถิ่นคนลวง

อันชายชาญหว่านใจใส่ตระกร้า
พบหญิงงามผลาญพร่าทำมาหวง
กวาดลงใส่ตระกร้าลับตาดวง
ชายก็ควงอื่นงามชั่วข้ามคืน

"ตะวันรอน" ค่อนแคะมาแปะถ้อย
จึ่งเรียงร้อยห้อยใจมิได้ฝืน
ขอต้อนรับพี่ชาย หมายหยัดยืน
อย่าเป็นอื่น จากจินต์น้อง"พิณจันทร์"

ด้วยความเคารพค่ะ..ขอบคุณค่ะ
จากใจต่ายพิณจันทร์ค่ะ
๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙

ขอบคุณที่ต้อนรับมิขับไล่
เป็นแรงใจพี่ชายคล้ายของขวัญ
เฉกกวินทร์รินร้อยถ้อยจำนรรจ์
เป็นรางวัลปันรักนักกวี

"พิณจันทร์ ตะวันรอน"สุนทรถ้อย
กระต่ายน้อยอ่อยคำรำบายสี
เสนาะโสตโปรดปรานซ่านฤดี
ชอบคำนี้เหลือเกินอยากเดินควง

"ตะวันรอน"อ่อนจิตพิษ"กระต่าย"
เพราะเธอร่ายมนต์กานท์ดุจสาส์นสรวง
คนเดินดินผินพักตร์กระอักทรวง
เมื่อต้องบ่วงลวงกลแห่งมนตรา

หวังเก็บฝันรัญจวนมิป่วนน้อง
มิควรมองเป็นอื่นยื่นกังขา
เธอเกี่ยวดาวหนาวเหน็บเจ็บอุรา
ขอ"ตะวัน"เป็นยารักษาใจ

ตะวัน

 

พี่"ตะวัน"อย่าแค่แต่ทายทัก
หากจงรักขอท่านเฝ้าเอาใจใส่
ซื่อสัตย์สุดสงวนล้วนดวงใจ
แล้วรีบไปบอกแม่หนอขอพี่นาง

สิริวตี
 

ค่าดองแพงเกินไปไร้เงินถัง
คงสิ้นหวังนั่งท้อรอฟ้าสาง
เพียงบทบาทสมมุติฉุดมาวาง
เรื่องจริงต่างจากกลอนนะอรเอย

ตะวัน