สงสัย...อยากจะรวยเล่นหวยรัฐ
ไป...ที่วัดนั่งทำกัมมัฏฐาน
ขูด...กิเลสหวังผลดลบันดาล
หาหวย...ผ่านต้นไม้ยังไงกัน

เทวดา...จาตุมฯถึงกลุ้มจิต
เพิ่ง...สถิตรุกขาลาสวรรค์
มา...ถูกขูดหนังลอกถลอกคัน
ฟ้อง...เธอนั้นสิบล้านฐานรังแก

ตะวัน

 

ลืม...ทิ้งกานท์พักจิตมิครวญหา
ลุง...เปรยมาพาลืมมิปลื้มขวัญ
ไป...ชวนลุงมาแล้วแคล้วทิ้งพลัน
เลย...ต้องหันมากรองสองสามกานท์

ฉัน...วางรักไว้ที่กวินท์ศิลป์
ขอ...รื่นรินรับรู้รสขับขาน
พัก...แต่งเพียรเขียนคำดำเนินการ
หน่อย...ค่อยผ่านมาเพิ่มเริ่มเรียงราย

สิริวตี

 

อร๊ายยยย.....โดนปาดหน้า

กระบี่...พี่คมไวเพราะใจหล่อ
ตะวัน...หนอทอแสงทแยงหมาย
เร็ว...ปุบปับทันทีที่ย่างกราย
มาก...กว่าหลายจอมยุทธ...ที่นุชเจอ

ตะวัน

 

เร็ว...ดังแสงตะวันส่องยังโลก
แค่...เมฆโศกลอยลับดับเสมอ
ไหน...ส่องฉาดรัศมีสักทีเธอ
กัน...รอเก้อมองกันอยู่อยากรู้จริง

สิริวตี
 

เร็ว...แค่ไหนไม่ต้องมองฉงน
กว่า...จะพ้นเวหาเมฆาสิง
แสง...อาทิตย์ฤทธิ์รอนอ่อนประวิง
ด้วย...ต้องนิ่งรอท่าฟ้าเปิดทาง

แต่...ไม่ท้อพอพบสบโอกาส
ช้า...อืดอาดเพียงนิดอย่าคิดหมาง
กว่า...ผ่านหมอกตอกย้ำที่อำพราง
ใจ...บอบบางยับเยินเกินซ่อมแซม

ตะวัน

 

เร็ว...แค่ชั่วเพียงเหยี่ยวกระหยับปีก
กว่า...คมมีดควักฉีกฉับเชิงแถม
หัว...ใจรักปักร้อยน้ำย้อยแก้ม
ใจ...มาแย้มถวายมอบตอบนารี

แต่...ถ้ามัวหลงเพลินเขินในพจน์
ช้า...จะหมดศักดาสง่าศรี
กว่า...ราหูจะคลายมิวายมี
แสง...ราตรีมาทับดับ"ตะวัน"

สิริวตี
 

ราตรี...ดำอำพรางเธออ้างเอ่ย
ผ่าน...ล่วงเลยมืดมัวสลัวหัน
พ้น...อำนาจขาดสิ้นกลิ่นจาบัลย์
แล้ว...กำนัลด้วยทิวาอันน่ายล

เห็น...อรุณอุ่นเอื้อระเรื่อทัก
แต่...ความรักยังหายคล้ายล่องหน
ตะวัน...งามโสภาดังหน้ามน
ทอแสง...พ้นขอบฟ้านภาใจ

ตะวัน

 

หลง...อรุณที่งามฤๅความสวย
ตัวเอง...ซวยทุกข์ช้ำระกำไหว
จริง...จริงนะหากหลอกปอกฤทัย
จริง...จะไซร้เป็นทุกข์มิสุขเลย

สิริวตี
 

นก...กระจิบต่างหากมิอยากบอก
มัน...กระจอกจริงเหรอเขาเรอใส่
รีบ...ย่องออกมาดูอยู่ไกลไกล
เฉยเฉย...ไว้ไล่ยิงมาปิ้งเอย

ตะวัน

 

ดีกว่า...เห็นราตรีสีดำด่าง
หลง...มองต่างแสงทอลออเผย
คน...หม่นหมองครองทุกข์ไร้สุขเชย
อื่น...ไหนเอยเคยเห็นความเด่นงาม

ตะวัน

 

(กลอนโรแมนติก โดนต่อซะ...? 55)

กลัว...จริงจริงวจีโรแมนติก
ตก...ลวงพลิกกลบฟ้าน่าเกรงขาม
หลุม...รักวางเป็นบ่วงล่อลวงลาม
รัก...หลอกตามวธูรู้เสียใจ

สิริวตี