หนีเวรกรรมช่างช้ำกระหน่ำทุกข์
อยาหมายรุกไปล้มพรหมลิขิต
เทวดานางฟ้าด้วยช่วยเนรมิต
บันดาลสิทธิ์ขออารมณ์สมฤดี

สิริวตี
 

นั่งทำงานทั้งวันฉันอ่อนล้า
แอบเข้ามาเขียนกลอนป้อนระดะ
ฉันขำแบบแทบล้มจมชีวะ
กลอนนี้นะทำเพลินเมินพิมพ์งาน

สิริวตี

 

กลั้นหัวเราะก่อน พี่วิรินอ่ะ ทำวตีหัวเราะได้วันนี้ ^^

 

เห็นนายมองหลายครั้งนั่งจิ้มแป้น
หัวอกแสนกังวลจนงุ่นง่าน
อยากจะแต่งกลอนนั้นดันมีงาน
รอเนิ่นนานกว่าเสร็จสิ้นชิ้นโบว์แดง

นายเร่งถามตามประสาว่านานชิบ
กว่าสามสิบนาทีนี่เหมือนแกล้ง
นายเดินมาใกล้โต๊ะโอ๊ะหมดแรง
หัวใจแหว่งเกือบซวยด้วยเขียนกลอน

วิริน
๒๗/๒/๕๙

 

เมื่อวานน้องเกือบด้วยซวยไปแล้ว
งานเรียงแถวบนโต๊ะมิโละถอน
พักสมองลองงำคำสุนทร
เวลาจรบ่ายพลบสบถึงเย็น

จึงได้นั่งทำงานผ่านใกล้ดึก
เริ่มรู้สึกลึกไซร้ที่ใจเห็น
อะไรนะวาบหลังพะวังเป็น
เริ่มลำเค็ญที่นั่งทำงานคนเดียว

เดี๋ยวก็เสียงกุกกุกนึกกุ๊กกู๋
น้องมิรู้จึงใคร่ครวญชวนหวาดเสียว
รีบเก็บงานกลับบ้านอย่างปราดเปรียว
มิหันเหลียววิ่งล้มสมเจ็บตัว

สิริวตี
 

บ่นนั่งเรียนเพียรศึกษาภาษาอังกฤษ
โอยชีวิตช่างลำเค็ญเล่นปวดหัว
เช้าถึงเย็นแสนเบื่อหน่ายตายแน่ชัวร์
ทำข้อสอบกามั่วยั่วคุณครู

สิริวตี
 

เฝ้าระแวดระวังยังปกป้อง
หนูเริ่มจ้องความคิดลิขิตถาม
วันว่าไหนพี่ว่างด้วยช่วยบอกความ
อยากจะตามพี่เจ้าเฝ้าหัวใจ

เพราะขโมยแถวนี้มันมีอยู่
ช่วยสอดส่องตรองดูก็รู้ได้
ทุกสาวเผลอแกเพ้อผุดขุดค้นไป
ช่วยจับให้ตำรวจกวดขันที

สิริวตี
 

พักผ่อนเยอะๆด้วยน้าาาาาา...
ปล. ลูกน่ะลูกชายป่าว ถ้าหล่อวตีขอจอง คริๆๆๆ

๐ ประเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวถึงคราวแปลก
มิอาจแยกฤดูรู้ดิถี
กลางวันร้อนบ่ายจัดต้องพัดวี
ถึงราตรีหนาวหนับจับหทัย

ลุกห่มผ้ากลางดึกสะอึกสั่น
พอกลางวันแดดเผาเอาอย่างไหน
เย็นนี้อาจหนาวอีกเกินหลีกไกล
หนาวหัวใจยิ่งย้ำ...ทุกค่ำคืน ฯะ

ตะวัน

 

บ่นอิมข้าวกลางวันสามจานใหญ่
เดินมิไหวพุงกางพลางมองหา
รถสักคันเข็นด้วยช่วยหน่อยนา
อย่าชักช้ารีรอขอไวไว

สิริวตี

 

อิ่มมากกกกกกกก