ราตรีหนาวยาวนานม่านรู้สึก
เพิ่มรำลึกเจรียงคำเคยสั่งสม
ดารกะเรียงรายหมายนิยม
น้ำค้างพรมหยาดหยดรดแผ่นดิน

ฉ่ำสำเนียงเพียงคู่รู้วิหค
สายหมอกปกคลุมทางพร่างพราวศิลป์
ธรรมชาติสะอาดงามตามแต่จินต์
จึ่งยุพินเพลินมองเพราะต้องใจ

เมื่อยามเหงาเหงานักคนภักดิ์หาย
เมื่อยามหน่ายละเลยจะเกยใกล้
เมื่อยามท้อท้อทุกข์สุขหายไป
เมื่อยามใดหมดโศกวิโยคครวญ

มีแค่ฟ้าแค่น้ำให้ฉ่ำชื่น
รักมิตื่นเตร็ดเตร่มิเสสรวล
จึงห่มเหงาเศร้าสร้อยร้อยรัญจวน
ให้อบอวลแค่กานท์ผ่านทรงจำ

สิริวตี

 


นครชัยศรีบ้านฉันนั้นร้อนแสบ
ตับจะแลบนอกเนื้อเหงื่อชุ่มฉ่ำ
ไหงบ่นบอกรานร้าวหนาวระกำ
หรือฟ้าดินใจดำชอบลำเอียง

โลกคงเบี้ยวเสี้ยวเศษอาเพศภพ
ฉันประสบพิบัตมิอาจเลี่ยง
สี่สิบกว่าองศาเกินพอเพียง
อยากจะเสี่ยงไปหลบร้อนนอนบ้าน"โซล"

ละอองดิน

 

ขอชื่นฉ่ำคำหวานผสานจิต
ด้วยลิขิตภักดิ์นวลหวนเสมอ
แม้ราตรีมีดาวพราวละเมอ
ยังฝันเพ้อเพียงบทพจน์ละไม

เปิดหน้าต่างเติมวาดวิมานฟ้า
เก็บจันทราทรงกลดอันสดใส
แล้วเป่าเพลงขลุ่ยผิวพลิ้วลมใน
สุขหัวใจภักดิ์นวลชวนนิทรา

สิริวตี

ลมพัดกราวดาวร่วงตกหว้งฟ้า
พื้นนภาพยับอับแสงใส
นั่งมองเหม่อเผลอจิตคิดฝันไกล
ถึงหนุ่มใหญ่เฉิ่มเชยเคยอ้อนกัน

ฝนตกหนักพักสายคลายจางเม็ด
น้ำตาเล็ดคราคราวหนาวกายสั่น
ปล่อยใจป่วนทวนจิตคิดได้งั้น
ยืมสักพันซื้อผ้านวมตัดชุดนอน

น้องดาร์