@  กลอนที่เขียนไม่ได้  @


บรรจงเขียนเพียรลิขิตทิศอักษร
กลั่นบทกลอนอ่อนไหวให้อ่อนหวาน
กำหนดบทจดความตามแนวกานท์
หวังสืบสานงานกวีศรีของไทย

บรรจงร้อยเรื่องราวเฝ้านิมิต
*(ในทุกทิศ)ล้วนประดิษฐ์คิดเขียนเวียนแต่งได้
ด้วยศรัทธาธรรมรัตน์ปรัชญาใด
สอดแทรกไปให้คุณหนุนวิชา

อันความเหงาเรามีมากอยากจะเขียน
ด้อยความเพียรเขียนคำที่ล้ำค่า
เขียนพอไหวใคร่ต่อขอเวลา
จึงมีบ้างบางครามาให้ยล

กลอนบทโศกโรครักถูกหักทิ้ง
เขียนเก่งจริงนิ่งคอยหน่อยเห็นผล
ความรู้สึกเก่าก่อนย้อนกมล
เหมือนเล่นกลดลใจใส่ในกลอน

อันเรื่องรักพอมีที่ได้แอบ
ในหัวใจคับแคบแทบผุกร่อน
แอบรักเขาเราล้าอุรารอน
ย่อมได้บ้างบางตอนกลอนเบาเบา

เขียนกลอนรักมักกลุ้มรุมเสมอ
เป็นเรื่องเพ้อ..เธอ - ฉัน..กลั่นความเหงา
ความวาบหวามซึ้งใจได้แค่เงา
ไม่มีกลอน "ของเรา" เหงาก็ทน

คงเขียนกลอนรอรักมักแอบแอบ
รอเธอแนบแอบใจให้สักหน
ก่อบทรักปักไว้ในสองคน
อาจเลิกหม่นเขียน "กลอนรัก" ได้สักที

(เขียนนานแล้วค่ะ กลอนนี้ถูกครูชำแหละมาแล้ว ต้องการวางไว้เพื่อเป็นกรณีศึกษา)


สำนวนนี้ครูค่อนข้างชมว่ากลอนเขียนได้มีจังหวะ มีสัมผัสนอกในดี มีความหวาน (คือการลงเสียงของคำในแต่ละวรรค) การเขียนกลอนของพิณนรีจะเน้นที่แปดคำ ในส่วนตัวคือต้องลงแปดคำให้ได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็คือไม่ได้ค่ะ อยู่ที่เราต้องการสื่ออารมณ์ความคิดออกไป

แต่มีจุดอ่อนคือ (เอาสองบทนี้ก่อน)

บรรจงเขียนเพียรลิขิตทิศอักษร
กลั่นบทกลอนอ่อนไหวให้อ่อนหวาน
กำหนดบทจดความตามแนวกานท์
หวังสืบสานงานกวีศรีของไทย

บรรจงร้อยเรื่องราวเฝ้านิมิต
ในทุกทิศคิดเขียนเวียนแต่งได้
ด้วยศรัทธาธรรมรัตน์ปรัชญาใด
สอดแทรกไปให้คุณหนุนวิชา

คำว่า "ใน" ชิงสัมผัส มาก่อนคำว่า "ได้" ท้ายวรรค  แต่ครูบอกว่า กรณีคำที่ชิงสัมผัสเป็นคำแรกของวรรค พออนุโลมไปได้ แต่ถ้าเขียนประกวด คงโดนหักคะแนน เพราะต้องคัดเพียงหนึ่งที่สมบูรณ์ที่สุด แต่อาจจะหักน้อยกว่าตำแหน่งอื่นในวรรคนั้น)
ตอนนั้นยังหาคำมาแก้ให้สวยขึ้นไม่ได้ ตอนนี้คิดว่ามีแล้วแต่ขอไม่แก้นะคะ ส่วนหนึ่งก็เอาไว้ดู

วรรคที่ขีดเส้นใต้ ก่อนนั้นคือ สัมผัสเลือน คือมันเลือนจนน่าเกลียด แต่จำไม่ได้ว่าคำอะไร รู้แต่ว่าน่าเกลียดขัดอารมณ์ เลยแก้ไขใหม่ค่ะ

* คำว่า "ใน" ชิงสัมผัส จึงเปลี่ยนคำใหม่ดู และคงอันเดิมไว้อ้างอิง

บรรจงเขียนเพียรลิขิตทิศอักษร
กลั่นบทกลอนอ่อนไหวให้อ่อนหวาน
กำหนดบทจดความตามแนวกานท์
หวังสืบสานงานกวีศรีของไทย

บรรจงร้อยเรื่องราวเฝ้านิมิต
ในทุกทิศคิดเขียนเวียนแต่งได้
ด้วยศรัทธาธรรมรัตน์ปรัชญาใด
สอดแทรกไปให้คุณหนุนวิชา

...................................

วรรคที่คุณดาวขีดเส้นใต้ไว้นั้นไม่เรียกว่าสัมผัสเลือนนะ

สัมผัสเลือนหมายถึง มีคำที่มารับสัมผัส สองตำแหน่ง
ซึ่งมักจะเกิดในวรรคที่สอง(วรรครับ) หรือ สี่(วรรคส่ง)อ่ะนะ
มีแต่คำว่าได้ กับ ใด ใช้พยัญชนะตัวเดียวกัน
ถ้าเป็นกลอนประกวดกรรมการจะตัดคะแนน นีส ส ส นึง...อิอิ

 

ขอบคุณ ละอองดิน และอาจารย์ share ค่ะ

ตามที่ อ. share อธิบายวรรคที่ขีดเส้นใต้ไว้ค่ะ คุณละอองดิน ขนาดเปลี่ยนแล้วยังได้วรรคที่เยิ่นเย้อ แต่ชอบที่คำมันแล้วค่ะ อันนี้ไม่เปลี่ยนนะคะ อ.share  แต่เห็นด้วยที่จะปรับคำว่า "ใน" ใหม่ ดาวลองวงเล็บไว้ในกระทู้เปิดแล้วค่ะ 

อีกเรื่องคือ จุดที่คุณละอองดิน ชี้แนะ คำว่า "ได้" กับ "ใด"  ว่าจะเล่าอยู่เหมือนกันค่ะ เมื่อคืน โพสสะดุดหลายครั้งเลยลืม ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

เรื่องนี้คุณเพรางาย ก็เคยชี้แนะดาวเอง เอาไว้ครั้งหนึ่ง ซึ่งถือว่าเป็นเสียงเดียวกันค่ะ แต่ท่วงทำนองเปลี่ยนจังหวะ ตามวรรณยุกต์ (อันทำนองนี้ดาวต่อเอง)

มีเยอะมากทีเดียว ล่า -ลา ,  ที่-ที เป็นต้น

ดาวเองก็เขียนๆไป แต่อยากเน้นย้ำเรื่องการส่งเข้าประกวด จุดนี้กรรมการก็ตัดได้ อย่างที่ละอองดินบอก   
ยากจะโพสกลอนที่เน่าๆกว่านี้ของดาว แต่ไม่สะดวกเลยค่ะ ขออภัย รอบหน้านะคะ

ปูลม : ขอบคุณสาวน้อยวิรินที่มาต่อกลอน คนอะไรต่อได้เสมอ เหมือนดั่งโลกนี้เป็นของเธอคนเดียว น่ารักเสมอสาวคนนี้

 

ขอบพระคุณความรู้ที่ครูให้
ฉันตั้งใจจดจำนำมาเขียน
หากผิดพลั้งเผลอไผลให้แวะเวียน
ฉันจะเพียรแก้ตามจนงามคำ

ช่วงนี้งานหนักมากอยากจะบอก
อาจเข้า-ออกน้อยลงส่งกลอนขำ
ตกดึกเข้าอ่านกลอนนอนจดจำ
โปรดช่วยนำวางกานท์ให้อ่านเอย

สิริวตี
 

 

ปูลม : ขอบคุณสาวน้อยวิรินที่มาต่อกลอน คนอะไรต่อได้เสมอ เหมือนดั่งโลกนี้เป็นของเธอคนเดียว น่ารักเสมอสาวคนนี้

 

เขียนกลอนกานท์วานสักคนมาดลรัก
จึงทึกทักคือฉันที่ท่านขอ
ประกายรักถักไว้ไม่รีรอ
นี่แหละหนอความรักมาปักใน

ขอแอบมาระรานทั้งมานจิต
ด้วยจริตน้องลิงวิ่งเข้าใส่
โปรดเอ็นดูหนูด้วยช่วยเอาใจ
รักกันไว้แก้เหงาลบเศร้าเอย

สิริวตี

 

ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย

โรงเรียนเข้าแล้วคร้าาา.... คุณครูมาสอนต่อเลยหนูขอนั่งหน้าเหมือนกัน  นักเรียนอย่ามาสายสิ...

รบกวนพี่ดาวให้ความรู้ต่อด้วยนะคะ พวกเราจะได้นำไปพัฒนาตนเอง^^

ขอบพระคุณค่ะ


สิริวตี
 

แหม  ๆ ๆ ๆ อย่าว่าสอนเลยค่ะ ใครมีอะไรก็เอามาแบ่งปันกันดีกว่า

ต้องอยากรู้เสียก่อนว่าใครต้องการรู้อะไรจึงจะค้นคำตอบมาให้ได้ หรือเอามาแชร์กันนะ..จ๊ะ  ลิงน้อย

กลอนนางไวปานลิงจริงนะแม่
อย่าได้แหย่แม่นางจงวางเฉย
สิริวตีเจ้าเราคุ้นเคย
ที่นางเปรยแค่อ่อนข้อต้องขอเตือน

 

ลิงน้อยมีอาจารย์หลายท่าน กว่าจะมีวันนี้ได้ ทั้งพี่ระนาด พี่ศิ พี่ศิลา พี่พิณจันทร์ อ.ธนุ อ.แชร์.อ.สุวัฒน์ และตอนนี้ต้องการพี่พิณนรีอีกคนด้วยค่ะ ไม่งั้นกลอนต้องปีนต้นไม่ไปมาตามอาการเพี้ยนแน่ๆเลยค่ะ..อ๋อที่ลืมไม่ได้คือ ท่านคอนพูธน ที่แนะนำกลบท และพี่เปรื่องที่สอนฉันท์เมื่อเดือนที่แล้ว...

วตีอยากมีกลอนสวยๆแบบพี่ดาว แนะนำด้วยนะคะ^^

สิริวตี

เอามาให้ดูอีกสำนวน  จริง ๆ แล้วสำนวนนี้ยังไม่เน่านะคะ  มีเน่ากว่านี้เน่าจนพอครูชี้แนะมาไม่โพสเลย  
อายมาก    สำนวนนี้มีคนชี้แนะมาก็เรื่องผิดฉันทลักษณ์ แต่พี่ดาวชอบสำนวนนี้มากไม่สามารถหาคำมาเปลี่ยนให้ตรงกับใจและอารมณ์ของตัวเองได้ คือมันลงตัวที่อารมณ์ของตัวเองแล้ว ถ้าเปลี่ยนมันจะฝืนมาก เจ็บปวดใจตัวเองเปล่า ๆ
ขอนะจ๊ะ ขอทุกท่านแบบจงใจ แต่ระวังตอนเขียนประกวดกันนะคะ กรรมการตัดแน่นอน


~เพียงความอ่อนไหว~


อาจเป็นเพราะใจฉันนั้นบางเบา*  (แม้อ้างว่า ใช้ได้ แต่บางตำราก็ว่า ไม่มีน้ำหนัก บ้างก็ว่า เสียงไม่เพราะ)
มิต่างเมฆสีเทาเฝ้าผืนฟ้า**
จึงหวั่นไหวคล้ายเมฆเสกมายา
เกิดเป็นภาพลวงตาหลอกอารมณ์


คล้ายดวงมานนั้นซ่อนความอ่อนไหว
เพียงลมพัดหัวใจแทบไหวล่ม
เธอเองใจไม่ต่างอย่างสายลม
ที่คอยพรมความเย็นและเร้นลวง

ถวิลยามลมพัดสะบัดอ่อน
หวังความร้อนผ่อนพักความหนักหน่วง
เธอกลับกลายพายุประทุทรวง
กระหน่ำดวงใจแยกแทบแหลกลาญ

เธอมีสิทธิ์เลือกเป็นเช่นเธอฝัน
แปรลมผันพายุลุประหาร
อานุภาพทำลายในต้องการ
ทุกสถานพระพายไม่ปรานี

เมฆเคลื่อนลาล้าท้อเพราะเกินแบก
พร้อมจะแยกลาจากซากป่นปี้
แปรไปตามลมพาทุกนาที
ตามวิถีลมพรากยากลบเลือน

เมื่อเมฆขาวราวฝ้ายกลายผันรูป
ด้วยหลงจูบรูปฟ้าพายุเฉือน
เอนอ่อนไหวตามเธอเพ้อบิดเบือน
ก็คลายเคลื่อนเบือนหายมลายไกล

อาจคือความอ่อนไหวของใจฉัน
สร้างภาพฝันมั่นคงหรือหลงใหล
เป็นทุกสิ่ง..วิ่งตามเธอร่ำไป
เพียงเพราะเราอ่อนไหว..มิใช่จริง!


จากตัวอย่าง พิจารณดูนะคะ จุดไหนบ้าง

พี่ดาวค่ะ