คิดถึงบ้าน
..
ไม่มีแม่มีพ่อ..รอกินข้าว
ทุกย่างก้าวเก็บกด..หมดสุขสันต์
ขนาดนอนหมอนยัง..เกยก่ายกัน
กรุงเทพฯเมืองสวรรค์..หวั่นเหลือดี
..
ไม่เคยเลยออมชอมยอมกันบ้าง
เปิดหน้าต่างแทบไม่เห็นแสงสี
จะสูดลมหายใจ..แต่ละที
จุกลิ้นปี่..มลพิษจิตแทบพัง
..
ทำงานตั้งแต่สาย..นายยังบ่น
ทั้งอดทนทุ่มเทแทบไม่นั่ง
อยากกลับบ้านหอมแก้ม..พ่อแม่จัง
สิ่งที่หวังตั้งใจ..อยู่ไกลนัก
..
อยากกินข้าวกินปลาพร้อมหน้าน้อง
อยากยืนมองท้องไร่..ใส่ปุ๋ยผัก
เก็บเงินก่อนนะพ่อขออีกพัก
หนูจะกลับไปปัก...ถั่วฝักยาว
..
ช่วยพ่อเอง
..
กวีชาวบ้าน
