เก็บหญ้าเป็นผักลักใบไม้
จัดจานข้าวไปให้คนขำ
นั่งเล่นลืมทุกข์สนุกนำ
เพื่อนกำก้อนดินเป็นเงินตรา

เราแลกแจกจ่ายขายฝันเฟื่อง
เปลี่ยนเรื่องสมมุติจุดคุณค่า
อาจมองวุ่นวายไร้ปัญญา
แต่คือวิชาของชีวิต

สร้างสรรค์เยาว์วัยใสพิสุทธิ์
ประดุจเพชรดีที่วิจิตร
คืนวันล่วงผ่านม่านความคิด
มองทุกสารทิศแปลกเปลี่ยนไป

ต้องยื้อต้องแย่งต้องแข่งขัน
ประกวดประชันต้องยิ่งใหญ่
ทรงจำก่อนเก่าเป็นเงาใจ
ที่เคยฝันไว้ไม่เป็นจริง

เรียนรู้สุขทุกข์ที่รุมเร้า
เกิดดับจับเจ้าสรรพสิ่ง
วังวนวัฏนั้นหวั่นประวิง
อุ่นอิงอันใดมิได้เลย

สิริวตี
 

สวัสดียามสายค่ะ ...หายไปนานเลยพี่ลิตเติ้ลเกิร์ล

บางครั้งเรื่องราวเกินร้าวลึก
บางครั้งรู้สึกต้องกลืนกล้ำ
บางครั้งหนาวเนื้อเจือรอยช้ำ
บางครั้งวนซ้ำเวียนความคิด

โลกมีอะไรให้เราบ้าง
โลกสร้างหลายอย่างให้ยึดติด
โลกดีอย่างไรในชีวิต
หรือเรานั้นผิดที่เกิดมา

ชีวิตเปลี่ยนไปใช่ของแน่
มีเกิด เจ็บ แก่ ในสังขาร์
เล่นเกมกลไปใช้ชะตา
ที่ท้าทายทุกข์เคล้าสุขปน

เริ่มรู้จักว่างอย่างเหนื่อยหน่าย
ของความเกิด ตาย ในทุกหน
รู้ รับ ดับ วาง ทางของตน
ด้วยอยากหลุดพ้นเกมกลกรรม ฯ๛

สิริวตี

มาบ่อยๆนะคะ