เมื่อยินฟังครั้งใดให้ตื่นฟื้น
สดับทุกค่ำคืนประหนึ่งว่า
ไร้โดดเดี่ยวเดียวดายในแววตา
เจอบันไดไต่ฟ้าเพื่อฝ่าฟัน

ฟ้ากว้างใหญ่ไพศาลและหม่นเศร้า
นั่นคือฟ้าคราเหงาที่เคล้าฝัน
แต่ว่าฟ้าวันนี้มีตะวัน
ที่เธอนั้นทอแสงเป็นแรงใจ

ฉันหลงรักฝูงนกตรงอกเมฆ
ธรรมชาติสร้างเสกสัมผัสใหม่
ปีกแห่งนกปกโบกโลกทั้งใบ
มองกระบวนพลิ้วไหวไร้หม่นมัว

ทั้งทาบทอเส้นลายของสายรุ้ง
ตรงโค้งของท้องทุ่งให้เห็นทั่ว
คลับคล้ายความไหวหวาดและขลาดกลัว
หนีเพื่อความตื่นตัวและเบิกบาน

สิริวตี

โอ้คราเอ๋ยคราใดได้หวนนึก
จำจารึกบางคำนำยึดถือ
แล้วลาร้างห่างเห็นเป็น อยู่ คือ
กระนั้นซื่อยังคงตรงหัวใจ

โดยทุกความงดงามของความรัก
ที่ผู้หากรู้จักจะยิ่งใหญ่
เพราะรักคือความผูกพันทุกวันไป
ปราศจากความใคร่และถือครอง

โดยทุกคุณทุกค่าที่มาเอื้อ
มาก่อเกื้อกันไว้ใช่เจ้าของ
ความการุญแบ่ง-รับมิจับจอง
คือครรลองรักแท้อย่างแน่จริง

สิริวตี

อันสิ่งใดบ้างนี้ที่กั้นขวาง
การเดินทาง, ความฝัน​ผันทุกสิ่ง
มีสิ่งใดที่แนบเคยแอบอิง
มีสิ่งใดที่เธอทิ้งไม่หวนคืน

การรอคอยเรื่อยไปไร้จุดหมาย
มีความต่างความตายความหลับ-ตื่น
มีสิ่งใดหยุดยั้งความยั่งยืน
น้ำตารื่นพร่างหยดมารดใจ

โอ้ความรักเจ้าขาที่มาเผย
วันคืนล่วงละเลยอยู่แห่งไหน
หรือเพียงสายลมพาเพื่อลาไกล
หรือลืมไปประหนึ่งรักไร้ภักดี

สิริวตี