ริ้วลมร่ำย่ำรุ่งยามรุ้งเรื่อ
แสงอ่อนเอื้ออุ่นย้อมกรายห้อมหาว
ลบเลือนสิ้น ดาวพรายประกายพราว
พร้อมผ่อนหนาวคราวทิวาโอบฟ้าดิน

เม็ดน้ำค้างพร่างหยาดโอภาสพลอด
ทอลำลอดทอดลาดลงพาดถิ่น
ก่อผกายพรายสีมณีนิล
แต่งยอดตฤณชาติพิลาสพิไล

เกิดเป็นภาพงดงามของยามเช้า
กลางลมเร้าผ่านริ้วก็พลิ้วไหว
อีกสักครู่น้ำค้างจะร้างไป
ปล่อยเปลวแดดแผดไล้อยู่ในวัน

ช่อผกาหน้าหนาวทั้งราวป่า
ได้เวลาบานคลี่อวดสีสัน
แต่ดอกรักหลบเร้นไม่เห็นกัน
หรืองำช่อเงียบงันอย่างรันทม

ไร้สีกลิ่นหอมหวนให้ชวนพิศ
มีชีวิตหยัดยืนอย่างขื่นขม
มิใยดีรุ้งพรายและสายลม
รอพลัดช่อหล่นถมลงจมกาล

มณีฉาย