เกาะหน้าต่างแต่เช้าเจ้าวิหค
หัวผงกคอเอียงส่งเสียงเอ่ย
ร้องจุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋าท่าคุ้นเคย
เต้นเหยาะเย้ยมาปลุกช่างซุกซน

ลุกจากเตียงเอียงแอบแนบข้างตู้
คว้าขาคู่จ้องหน้าตาถลน
อาหารเราเช้านี้เจ้าพลีตน
จับถอนขน...ตัวกระจ้อยเลยปล่อยไป

ดิน

 

“...ค่าของงานสิ้นสุดหยุดลงแล้ว
จารึกแนวประดิษฐ์ดังคิดหวัง
ฉันจึงเป็นสถาปนิกได้อีกครั้ง
กับเรือนหลังน้อยที่ มีเสาเดียว...”
...................................

บ้านหลายเสาเข้าทีเหมือนมีคล้าย
เสาค้ำคลายเหว่ว้างหนทางเปลี่ยว
แต่ครั้นวารผ่านลดเริ่มหดเรียว
เหลือเสาเดี่ยวเอี้ยวเอียง หล่อเลี้ยงใจ

ผ่านหวานอมขมกลืนคืนอดีต
เคยเขียนขีดวาดฝัน อันยิ่งใหญ่
บนเส้นทางเกินกว่าก้าวฝ่าไป
ก่อนคลาไคลลับเลือนกับเงื่อนกาล

คงเหลือเพียงลมใจในวันนี้
กับชีวีโชกชุ่มสุมไฟถ่าน
หากแม้นลมใจแล้งสุดแรงทาน
คงแหลกลาญหมดสิ้นชีวินพลัน

ลมใจหลักปักเสายามเข้าออก
ลมเตือนบอก เที่ยงแท้ย่อมแปรผัน
ทรงสติรู้ชัดปัจจุบัน
สิเท่าทันทุกข์หนอพอทำเนา

...ขออนุญาตร่วมต่อกลอนด้วยนะครับ...
(ต่อจากกลอนในภาพครับ)
Soul Searcher
Inspired to write 20/1/2018