..ลูกข้าวหล่น(คิดถึงแม่)

สองมือกำด้ามเคียวตาเหลียวหา
"ขัาวหล่นนา"ชี้รวงเป็นพวงใหม่
เม็ดแห้งเกือบกระจุยหลุดลุ่ยไป
คงเหลือให้สองมือแม่ถือกำ

ด้ามเคียวเกี่ยวโน้มหาดึงมาใกล้
ค่อยค่อยให้รวงข้าวน้าวลงต่ำ
ข้าวทุกเม็ดเก็บไปก็ได้คำ
เหลือกินนำไปขายเงินรายวัน

ยามบ่ายคล้อยร่มเงามีเจ้าของ
ทุยนอนมองตระกร้าหาบมานั่น
ร่มไม้ใหญ่วางลงร่วมวงกัน
แดดจ้าหันร่มมาค่อยลาจร

พักกินข้าวเถอะหนาปลาร้าห่อ
น้ำกลั้วคออิ่มแสนคนแก่นขอน
ไม้คานหาบปวดเข่าสิ้นเว้าวอน
เก็บข้าวก่อนค่ำมามืดตามัว

พลบค่ำรีบขยี้เหยียบยีข้าว
เม็ดเต็มราวเกี่ยวใหม่ที่ไม่รั่ว-
จากคนเกี่ยวข้าวนองเจ้าของตัว
หล่นอยู่ทั่วผืนนาหาเก็บตาม

สองขาสั่นหาบหนักมิพักก่อน
นกเกาะคอนไม้ใหญ่เสียงให้ถาม
"ปิดเทอมแล้วยังหนาลูกนาทาม
คงถึงยามนักศึกษามาหาบแทน"

พิณจันทร์
๗ ตุลาคม ๒๕๖๑
(ฮ้องไห้เน๊าะ เฒ่าแล้วล่ะเจ้าของกลอนคนบ่ได้เลี้ยงแม)
(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)