ขีดเส้นใต้ไม่ตรงคงไม่แย่
ถึงเมาแอ๋แม่รู้ยังสู้ไหว
เดินบ่ตรงลงข้างทางช่างประไร
ขีดเส้นใหม่อีกทีดีดีนะ

 

ขีดเส้นใต้มือสั่นขวัญมันเสีย
ใจอ่อนเพลียพลังดังผีสิง
เกินบังคับทิศทางช่างบ้าจริง
ไฟไหม้ลามก็วิ่งนิ่งทำไม

หรือขาสั่น

โลกสองใบย่อมมียากกว่า  โลกใบเดียวที่กว้างใหญ่

     ๏ ถ้าความรักจำกัดแค่สองคน
เสียโอกาสปี้ป่นอีกคนหาย
อ้อมกอดขวาโอบนางอยู่ข้างกาย
แล้วแขนซ้ายว่างเปล่าจะเหงาใจ

    ๏ ควรเติมเต็มความรักทั้งซ้ายขวา
เทวดาช่วยอุ้มสมหน่อยได้ไหม
ฤาผีป่าเจ้าเขาลำเนาไพร
ช่วยดลให้สมปองเคียงครองเอย ๚ะ๛   

หมากับปลากระป๋อง หรือ หมามองเครื่องบิน ..
มันเหมือนกับความคิดถึง ที่อยู่นอก ขอบเขตของอ้อมแขน..

     ๏ ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าคือปลากระป๋อง
ที่นั่งอยู่แล้วมอง คือน้องหมา
น้องคงคิดทำไงใครจะมา
เปิดเอาปลาในกระป๋องสนองพุง

     ๏ เหมือนความรักบางคนไม่กล้าพูด
น้ำลายบูดผัดวันประกันพรุ่ง
รักอ้ำอึ้งด่วนสลับต้องปรับปรุง
งั้นไม่รุ่ง เหมือนน้องหมากับปลาเอย ๚ะ๛ 
 

ความชอบที่แตกต่าง ทำให้ความเหินห่างเกิดขึ้น..

     ๏ โลกของความแตกต่างที่เป็นอยู่
แม้จะดูร่วมเดินเหมือนเหินห่าง
เรื่องเดียวกันพูดไปคนละทาง
อาหารชอบคนละอย่างแล้วต่างกิน

      ๏ ทัศนคติเคยเหมือนกับเลือนแล้ว
เบียร์ต่างแก้วยี่ห้อไม่คุ้นลิ้น
ฟังเพลงคนละแนวหูไม่ชิน
หรือทั้งสิ้นเป็นเพราะใจเปลี่ยนไปเอย ๚ะ๛   

 หุ่นยนต์

สถานะภาพ…หุ่นยนต์.เพศชาย
ชื่อ……………โง่งม.0001
รหัส………….ครับผม
ภารกิจ………ยุติชั่วคราว.ซ่อมแซม
ราคา…………ไม่มี
ส่วนสึกหรอ….ทั้งตัวและหัวใจ..


เพราะฉันเป็นหุ่นยนต์ที่คนสร้าง
ทุกทุกอย่างจดจำแต่คำสั่ง
ทีท่าแค่คำนับคอยรับฟัง
ชอบหรือชังปฏิบัติมิขัดใจ

โปรมแกรมวางคำรับแค่ครับผม
มันจะขมจะขื่นต้องขืนไหว
จะถูกผิดมองเห็นต้องเป็นไป
ตามกลไกที่วางเธอสร้างมา

หัวใจฉันเล็กเล็กเป็นเหล็กเก่า
ที่เธอเอาเข้าใส่แต่ไร้ค่า
สนิมเกาะรันทดหมดราคา
รอเวลาผุกร่อนถึงตอนพัง

เลือดเนื้อฉันก็ไม่เหมือนใครเขา
มันโง่เง่าชาชินความสิ้นหวัง
มิอาจร้องบอกไปให้ใครฟัง
ซ่อนภวังค์เจ็บจนคุ้นแค่หุ่นยนต์

ลมหายใจอ่อนอ่อนทุกตอนเจ็บ
ฉันก็เก็บเมื่อเธอให้ซึ้งในผล
เป็นเพียงหุ่นตลอดศกไม่วกวน
มิคล้ายคนไหลลื่นทุกคืนวัน

ฉันเป็นเพียงหุ่นยนต์ที่คนสร้าง
โปรแกรมวางตามถนัดจะจัดสรร
ถูกใจเธอผ่องแผ้วก็แล้วกัน
ส่วนตัวฉันเหล็กเก่าเก่านะเจ้านาย

แต่ยังมีอีกเช่นกันที่ฉันขอ
โปรดช่วยต่อรสชาติที่ขาดหาย
ใส่โปรแกรมน้ำตาลูกผู้ชาย
เพื่อระบายความรันทดที่กดดัน

เผื่อสองตาของฉันมันสะอาด
เห็นโอกาสแนวทางจะสร้างฝัน
น้ำตาหุ่นโง่เขลามิเท่าทัน
อย่าลืมกันช่วยแถม..โปรแกรม.น้ำตา…[email protected]

จินตนาการที่ผ่านมานานมาก..

๏ กำไลหินสีแดงแฝงความรัก
มิแปรพักตร์เป็นอื่นย่อมยืนสี
หทัยตรงคงคำพร่ำวจี
จะร้ายดีคลาด-เคียงขอเสี่ยงทาย

๏ ตะขอเงินสองชายคล้ายสลัก
ร้อยความรักเกื้อกูลมิสูญหาย
แม้รักร่วมสวมสนิทให้ติดกาย
เมื่อใดสายสวาทวอดจึงถอดเอย ๚ะ๛

*** กระท่อมร้อยบุปผา ***

กระท่อมน้อยหว่างแนวกลางแถวไผ่
ซ่อนอยู่ในป่ากว้างข้างขุนเขา
มีสายธารไหลอ้อมกระท่อมเรา
แต่ขาดเงาน้องนุชบุษบา

พฤกษชาติหลากพรรณอันสดชื่น
ภิรมย์รื่นชดช้อยร้อยบุปผา
รัญจวนหอมตอมด้วยกุมรา
พิศสง่าธรรมชาติพิลาสชม

หิรันญิ. การ์เถา.ดอกขาวใหญ่
ช่อกล้วยไม้เจ้าพนาสง่าสม
กุหลาบป่าปาหนัน.โน้น.ลั่นทม
นั่นดอกส้ม สารภีมะลิลา

มหาพรหมสาวหยุดพุดสามสี
บานบุรีขิงแดงข้างดาหลา
ราชพฤกษ์นมสวรรค์สะบันงา
นั่น.เฟื่องฟ้ามะป่วนลำดวนดอย

งามตันหยงกระดังงาชบาช้าง
แก้วเจ้าจอมดอกช้องนาง..ข้างคำฝอย
มองรักเร่พวงคราม..ดอกสามปอย
ฉุนส้มป่อยเผยอแย้มแต้มพยอม

บุหรงเลื้อยกล้วยค่างขางหัวหมู
ดอกคำฟูอัญชัน.โน้น.จันทร์หอม
กล้วยหมูสังข้าวตอกดอกกระดอม
จำปาขอมจำปูนคูณชมพู

การเวกศรีตรังสังหยูเขา
บุหงาเถาบัวสวรรค์นั่น..นมหนู
ส่าเหล้าต้นบุนนาคราชครู
พวงชมพูสะพลีศรีมาลา

เหลืองจันทน์..สะแกแสง.แดง.หงอนไก่
โสกเหลืองใหญ่ตำหยาวเข็มขาวป่า
อินทนิลกลึงกล่อมหอม.ทิวา
สร้อยระย้าพวงโกเมนพิมเสนดง

พู่จอมพลไข่ดาวข้าวหลามป่า
พุดน้ำบุศย์พวงวิวาห์เกาะกาหลง
ชมนาดคายค่าวคู่ประยงค์
มหาหงส์โบตั๋นกรรณิการ์

นั่น.นางแย้มต้นโมกโสกสปัน
ทานตะวันเบญจมาศวาสนา
กระโมกเขา.นมควาย.เอื้องหมายนา
โสกระย้าดาวเรืองเหลืองดอก.กลาย

กาสะลองชงโคยี่โถขาว
โน้น.ช้างน้าวแสงจันทร์ นั่น.ดอกหวาย
แสดสยามรำเพยดอก.เขยตาย
บัวกินสายบัวผุดพุดตะแครง

เห็นโปร่งกิ่ว..รสสุคนธ์มณฑาป่า
ฉัตรลีลาคำมอกดอกแสลง
กล้วยไม้ดินเพชรหึงพลับพลึงแดง
นั่น.ต้องแล่งพุดป่าราชาวดี

ข้าวหมากหอมนางแดงแสลงใจ
บุหงาใหญ่กะเจียนดอกเทียนสี
มากกว่าร้อยพฤกษานานามี
กระท่อมนี้หอมล้ำ..สุดพรรณนา

สายน้ำเลาะเซาะหินไอดินกรุ่น
หอมละมุนอบอวลมวลบุปผา
เสียงนกร้องก้องหนมีมนตรา
ห่อมพฤกษากายใจละไมละมุน

ขาดแต่นุชนิ่มน้องที่ปองหมาย
แสนเสียดาย..ไร้วาสนาหนุน
อธิฐานภพหน้าโปรดการุญ
เอื้อผลบุญส่งคู่มาอยู่เอย....@

๏ เรามองฟ้าผืนเดียวกันตลอด
แต่ว่าในอ้อมกอดกลับห่างเหิน
ทุกเข็มนาฬิกาที่ก้าวเดิน
ทำร้ายใจกันเกินพรรณา

๏ เราไกลกันเกินกู่เราอยู่ห่าง
ที่กั้นกลางขวางไว้เกินไขว่คว้า
อาจเป็นเพราะต่างไม่จำนรรจา
คงมิใช่เพราะขอบฟ้า ตรงหน้าเรา ๚ะ๛

ชีวิตไม่ใช่การแสดง ไม่มีผู้กำกับ ไม่มีคนสั่งคัท..
รอยยิ้ม กับ น้ำตา ต้องสร้างเอาเอง..

     ๏ และแล้วความอ้างว้างก็กางแขน
โอบกอดฉันไว้แนบแน่นจนอึดอัด
ยิ่งดิ้นรนยิ่งกลุ้มยิ่งรุมรัด
ต้องการผลัด ผลักออกเพราะยอกใจ

     ๏ เชิญความสุขเข้ามากอดฉันบ้าง
ความอ้างว้างเลิกกอดฉันได้ไหม
เหมือนที่รักพบกันยาก อย่าจากไป
กอดฉันให้เนิ่นนานชั่วกาลเอย ๚ะ๛ 
 

   
    *** ลมหายใจแห่งรัตติกาล***


  ๏ ราตรีประดับดาว
แสงแวววาวผิวทะเล
เสียงคลื่นเจ้ากล่อมเห่
แสนว้าเหว่ห้วงหัวใจ

๏ เหม่อมองทะเลครวญ
รอยรัญจวนสนิทนัย
ลึกล้ำเกินคำไข
ปวดร้าวในห้วงใจคน

๏ นางหนึ่งเจ้าผันผ่าน
โฉมสะคราญมุ่งสู่ชล
ยลรอยความกังวล
อัสสุชลคลอดวงตา

๏ พิศพักตร์เจ้างามผ่อง
ใยหม่นหมองยามมองหา
ผ่านเลยถึงธารา
เพียงหันหน้าชายตามอง

๏ สายน้ำที่เยือกเย็น
คลื่นกระเซ็นย้ำผิวผ่อง
โสมขับแสงดาวส่อง
งามเทียมทองยามได้ยล

๏ ใยเจ้ามิยั้งก้าว
ย่ำทรายขาวสู่สายชล
หายไปในวังวน
ขาดเงาคนมิหวนคืน

๏ ครืนครืนเสียงซัดสาด
ป่าวประกาศว่ายังตื่น
ทะเลทุกวันคืน
มันก็ตื่นอยู่ร่ำไป

๏ เพียงโฉมเจ้าลาลับ
ไปมิกลับหรือไฉน
โศกเอ๋ยโศกอันใด
จึงทำให้คิดสั้นเอย


๏ สุดห้วงบ่วงความคิด
ตามประชิดเจ้าทรามเชย
อันใดจึงร้างเลย
ชีวิตเคยอภิรมย์

๏ คว้าร่างอรชร
โอบสมรดั่งใจสม
อุ้มร่างนางระทม
ขึ้นสู่ฝั่งได้ดั่งใจ

๏ งามยิ่งนักโฉมเอ๋ย
ใยมิเอ่ยคำปราศรัย
เจ้านอนพับหลับใหล
นั้นทำให้ข้าโศกตรม

๏ กายเจ้าที่เย็นเฉียบ
กลางความเงียบยินแต่ลม
หวีดหวิวห้วงโพยม
เสียงดังขรมหวั่นอุรา

๏ ลมหายใจเจ้าสิ้นสาย
เสียงเงียบหายใจประหม่า
พลิกกลับจับกายา
นอนคว่ำหน้าใส่บ่ายืน

๏ โอบอุ้มขึ้นเขย่า
เพียงเบาเบาให้เจ้าตื่น
สายน้ำที่เจ้ากลืน
จงไหลคืนกลับออกมา

๏ โฉมเจ้ายังนอนนิ่ง
ดุจเจ้าทิ้งความปรารถนา
ไม่หวนทวนเวลา
กลับเคหาโลกพิไล

๏ ริมฝีปากรูปกระจับ
สัมผัสรับลมหายใจ
ถ่ายทอดความห่วงใย
ที่รินไหลสู่กายนาง

๏ สายลมจากดวงใจ
อิงอุ่นไอจากเรือนร่าง
แสงส่องแม้นเลือนราง
พิศกระจ่างงามละไม

๏ คิ้วโกร่งดั่งคันศร
เส้นผมอ่อนดุจใยไหม
สะคราญแม้หลับไหล
เพราะเหตุใดใยเจ้าโศก

๏ โฉมเอยใยเจ้าเศร้า
เหตุใดเล่าวิปโยค
เปรียบเหมือนโลกทั้งโลก
ตามเศร้าโศกมิเว้นวาย

๏ โอบกอดเจ้าหอมกรุ่น
เอื้อไออุ่นให้หนาวคลาย
ลูบผมพลิ้วสยาย
เจ้าเคลื่อนกายลืมตามอง

๏ ดวงตาอันหมองเศร้า
มิต่างเราที่หม่นหมอง
สบตาคราประคอง
เจ้าก็มองสบสายตา

๏ จวบรุ่งอุษาสาง
อยู่เคียงข้างต่างมองหา
เพียงพบเพื่อสบตา
หมื่นวาจาต่างเงียบงัน

๏ สัมผัสหน้าต่างใจ
บ่งบอกนัยสู่ใจกัน
แทนถ้อยคำรำพัน
ความกดดันในจิตใจ

๏ จนแสงสุรีย์ส่อง
เพลาต้องจรจากไกล
ต่างคนต้องต่างไป
ต่างเข้าใจโลกของตน

๏ พบกันเพื่อพลัดพราก
หันหลังจากริมฝั่งชล
หันหลังเพื่อตัวตน
คนค้นคนต่างเข้าใจ

๏ อย่าผูกความสัมพันธ์
รักเหมือนฝันอันอ่อนไหว
ความเจ็บสั่งสอนให้
ถนอมไว้ทั้งใจกาย

๏ หาดทรายที่พาดยาว
กับรอยก้าวบนพื้นทราย
ไม่นานลบรอยหาย
สิ้นสลายแม้เค้าลาง

๏ เงาร่างทับทางแยก
มันไม่แปลกต้องแยกทาง
เดินถนนต่างอ้างว้าง
ดีกว่าสร้างแผลทางใจ ๚ะ๛

 
  *** โจรปล้นใจ***

ณ ราตรีที่คนหลับขยับตื่น
ลุกขึ้นยืนเดินย่องเข้าห้องสาว
เดาะรหัสปากสั่นเสียงสั้น-ยาว
ใจรัวกราวลืมชื่อฝ่ามือเย็น

ประตูแย้มเปิดให้เข้าไปย่อง
มิค่อยคล่องมืดมัวตัวไม่เห็น
กระซิบแผ่วออมคำอย่างลำเค็ญ
ย่องมาเป็นแมวขโมยมีเภทภัย

กระหวัดกอดออดอ้อนสมรมิ่ง
สองกายอิงแนบฝาดั่งอาศัย
อกระรัวตัวสั่นประหวั่นนัย
ยังอ่อนวัยกระซิบเผยมิเคยทำ

เสียงจิ้งจกร้องทักชักสะดุ้ง
ชวนเข้ามุ้งนั่งยิ้มกระหยิ่มขำ
ไม่เดียงสาโง่เขลาต้องเข้านำ
เคยจดจำนึกบทอยากทดลอง

กลั้นใจกอดมือซนไม่พ้นร่าง
ต้องเนื้อนางเสน่ห์ท่วมร่วมสนอง
หอมกลิ่นกรุ่นผิวสงวนนวลละออง
โอบประคองเอนกายที่หมายตา


ลมหายใจแทรกดังภวังค์รัก
เสียงอึกอักอ่อยออดชวนถอดผ้า
เสียงงึมงำพร่าเลือนเจ้าเอื้อนมา
ขอสัญญาแค่ถอดนอนกอดกัน

ภาพสลัวจันทร์ส่องที่ช่องแตก
ตามฝาแยกยลนวลที่ชวนฝัน
รัญจวนจิตชิดกายมิอายจันทร์
เยือนสวรรค์ลูบร่างข้างข้างมือ

เสียงกระเส่าข้างหูโฉมตรูสั่น
ฉอเลาะกันเต็มใจมิไขสือ
เสน่หาร้อนเร่าดั่งเขาลือ
ร่วมกระพือพิศวาสที่บาดทรวง

เอ๊ก.อี่.เอ๊ก เสียงไก่ยั้งใจหยุด
มิเร่งรุดโลมเล้าของเจ้าหวง
จิตประหวัดหวั่นผจญในผลพวง
เหมือนหลอกลวงหวังเคียงแต่เพียงกาย

สำนึกนัยมองเห็นความเป็นหญิง
แม้นแอบอิงคิดถามหาความหมาย
พรหมจรรย์เพียงครั้งหวังทำลาย.
ลูกผู้ชายอย่าทำข่มสำรวม

มิรบเร้าเคล้านวลทบทวนฝัน
นอนกอดกันเสื้อผ้ามิหาสวม
แยกเรื่องรักความใคร่.ไม่กำกรวม
แม้จะท่วมด้วยฤทธิ์กฤติยา

เอ๊ก.อี่.เอ๊ก.เสียงกระชั้นใกล้วันใหม่
ต้องลาไกลคลาดแคล้วไปแล้วหนา
คืนยินยลบนวิมานที่ผ่านมา
ยังเหลือค่าความสาวไร้คาวชาย


กาลเวลาเลี้ยวลดทศวรรษ
คนจรจัดเจอนางที่ห่างหาย
กุมมือมั่นปากอิ่มรอยพริ้มพราย
บอกความหมายมิตรภาพตราบนิรันดร์

เป็นเพียงแค่เศษคนชอบปล้นใจ
แล้วจากไปเรียงร้อยแต่รอยฝัน
ช่วงชีวิตผันผ่านมานานวัน
มิอาจปั้นชีวิตอย่างคิดเอา

บทสรุปโจรปล้นใจบอกไว้ว่า
ควรรู้ค่ารักงาม.หยุดความเขลา
รักหรือใคร่ดีชั่วอย่ามัวเมา
ความรักเรา คือการให้..ใช่.ครอบครอง ๚ะ๛