๏ คนลำบากกว่าเราในโลกนี้
ยังคงมีอีกมากที่ยากเข็ญ
และหลุดพ้นความลำบากได้ยากเย็น
อาจจะเป็นเพราะกรรมเก่าที่เขามี

๏ อย่ามองแต่คนที่เขาดีกว่า
เสียเวลาท้อใจไร้ศักดิ์ศรี
จะย่ำแย่เลิศหรูดูให้ดี
เพราะบางทีบางสิ่งไม่จริงเอย ๚ะ๛

     
      ฉันตายไม่ได้
*วิญญานและความรัก*


 ๏ แม้นอนหงายที่โถงในโลงตั้ง
ได้แว่วฟังคำพระ.ละสังขาร
มิเคยลืมความฝันเมื่อวันวาร
ยังแผ่วหวานซับซ้อนแอบซ่อนทรวง

 ๏ หยดน้ำใสไหลเลอะที่เปรอะหน้า
สิ้นสัญญารักเอยที่เคยหวง
ถึงเวลาละทิ้งสิ่งทั้งปวง
หมดทุกห่วงนิวรณ์ต้องนอนนาน

 ๏ ไปไม่กลับหลับไม่ตื่นไม่ฟื้นแน่
ก็เพียงแค่ร่างคนที่พ้นฐาน
ที่หยัดยืนมั่นคงตรงวิญญาณ
ยังซมซานไม่จบ.คอยพบเธอ

 ๏ ขอไปคอยที่ข้างทางช้างเผือก
จะเย็นเยือกไม่ท้อรอเสมอ
แม้เนิ่นนานเพลาจะมาเจอ
ถึงจะเก้อยังคอยไม่น้อยใจ

 ๏ แม้ต่างภพภูมิกันยังมั่นคง
และซื่อตรงต่อรักมิผลักไส
วิญญาณรักห่วงเธอเสมอไป
ถึงจะไกลแค่ร่างมิร้างลา

 ๏ ในโลงมืดกว้างศอกที่ตอกแน่น
วางบนแท่นลายทองยังมองหา
เสียงพระสวดกรวดน้ำช้ำวิญญา
วาสนาน้อยมากต้องจากไกล

 ๏ ในโลกคนสุขีเถิดที่รัก
มอบใจภักดิ์แม้สิ้นอายุขัย
ถ้าสวรรค์มองเห็นแล้วเป็นใจ
เกิดภพใหม่ขอมีเธอตลอดกาล..๚ะ๛   

 เวลาสำหรับลมหายใจ ..หมดลงเมื่อไหร่
เวลาของความคิดถึง..ถึงจะหมดตามไป..

 *ฉันมั่นใจ*


๏ ฉันคงเหลือเวลาอีกไม่มาก
ก่อนลาจากโลกไปสู่ความฝัน
แม้จะสิ้นเยื่อใยสายสัมพันธ์
มานานวันแต่ก็ยังคิดถึงเธอ


๏ไม่ถึงกับฟั่นเฟื่อนหรือบ้าใบ้
แต่เวลาผ่านไป..เจ็บช้ำเสมอ
ถึงร้อยวันพันปีไม่เคยเจอ
แต่ยังฝันเพ้อเจ้อ..ถึงเธอประจำ


๏ บางครั้งนั่งมองฟ้าหางตาชื้น
ความรู้สึกขมขื่นเก็บกลืนกล้ำ
ทุกภาพทุกสัมผัสทุกถ้อยคำ
ยังตอกย้ำซ้ำซากยากตัดรอน


๏ ทะลุเวลา หาฉัน..บ้างได้ไหม
มากุมมือฉันไว้เหมือนแต่ก่อน
มากระซิบข้างหูเวลานอน
ฉันอ้อนวอนร้องขอด้วยน้ำตา


๏ ฉันคงเหลือเวลาอีกไม่มาก
และคงยากสำหรับฝันอันไร้ค่า
สุดปลายมือเกินเอื้อมจนปัญญา
ไว้ชาติหน้าพบกัน..ฉันจะคอย ๚ะ๛

        *แม่ใจร้าย กับ ไม้ขัดหม้อ*


 แม่เป็นคนร่างท้วมตัวใหญ่ เสียงดัง พูดและทำอะไรเร็ว ปากร้าย มือไวมาก โดยเฉพาะตอนรำไม้ขัดหม้อ ( ไม้ขัดหม้อ เป็นไม้ที่ใช้ขัดฝาหม้อ ดงข้าว ใช้สำหรับหุงข้าว ปัจจุบัน มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้ามาใช้ ไม้ขัดหม้อ เลยหายไปจาก ความทรงจำของผู้คน ) ลูกทุกคนเห็นแม่ ถือไม้ขัดหม้อ เหมือนถือไม้อาญาสิทธิ์ สั่งให้ทำอะไรต้องรีบทำ..แล้วไม้ขัดหม้อก็ดูเหมือน มันพร้อมที่จะอยู่ในมือของแม่ตลอดเวลา

ตอนเช้าต้องรีบอาบน้ำ แต่งตัวชุดนักเรียน เสร็จแล้วรีบมากินข้าว ตัวโตอาจจะต้องเสริม ซดน้ำข้าวด้วย ( ผลผลิตของแม่กับไม้ขัดหม้อ ) ใครชักช้า โอ้เอ้วิหารราย ก็ต้องหวาดเสียวกับเงาของไม้ขัดหม้อ ที่จ้อง ถลึงตามองอยู่ตลอดเวลา

ก่อนไปโรงเรียน ถ้ามีใครที่อายุมากกว่าเราอยู่ในบ้าน ต้องไหว้ สวัสดีครับ ก่อนไปโรงเรียนทุกวัน..ตอนเย็นกลับมาเจอใครก็ต้องสวัสดีอีก เสร็จแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนักเรียนออก แต่ยังไม่ได้ออกไปวิ่งเล่น ด่านแรกต้องท่องสูตรคูณก่อน เริ่มกันตั้งแต่ ป.3 ทุกคน เริ่มจาก..แม่ 2

เสียง ซองนึงซอง..ซอง ซองสี่..ซองซาม หก ฯลฯ ..ยังติดหูอยู่จนทุกวันนี้..ผลัดกันท่อง ใครท่องผิดก็ไม้ขัดหม้อ หวดขวับ..เจ็บก้น น้ำตาซึม รสชาติที่ไม่เคยลืมจนทุกวันนี้ ลูกแม่ทุกคน ไม่ทันจบ ป.3 สูตรคูณแม่ 12 ได้กันทุกคน เป็นนกแก้ว นกขุนทองเลย เสร็จเรื่องสูตรคูณ ก็ท่องบทอาขยาน...

สมัยก่อน ป..3 ป.4 ป .5 หรือ ป.6 ก็จะมีบทอาขยาน เฉพาะชั้น..แม่ใจร้ายกับไม้ขัดหม้อ จะเคี่ยวเข็ญ ลูกทุกคน ให้ท่องได้ตั้งแต่ต้นปีทุกที แล้วก็คัดไทย..เขียนไทย โดยเฉพาะเขียนไทยตามคำบอก เขียนผิดตี ผิดตีมือ มันเจ็บมากเลย กว่าจะผ่านมาได้แต่ละชั้น แต่ละปี มันมีเรื่องที่ต้องจดจำมากมาย

พี่คนโต ตอน ป.6 สอบได้ 53% ไม่ได้สอบตก แต่แม่จับมัดกับต้นมะม่วง เรียกลูกทุกคนมายืนดู บอกว่า สอบได้ไม่ดี ไม่ตั้งใจเรียน แม่ตีด้วยหางเข็มขัด เสียงพี่ร้องเหมือนเจ็บมาก ตั้งแต่นั้นมา ลูกทุกคนเข้าใจตรงกันเลยว่า..ถ้าสอบได้แบบ..เกือบตก หมายถึงโดนตี ต้องตั้งใจเรียนกันมากขึ้น..

ความที่คิดไม่ทันในวันนั้น บ่อยครั้ง คิดว่าแม่ใจร้าย ไม่อยากอยู่กับแม่เลย แล้วก็เกลียดไม้ขัดหม้อมาก มีโอกาสจะจับเขวี้ยงทิ้งลงคลองบ่อย ๆ

ในความใจร้ายของแม่ บางเรื่องไม่ได้เห็นแล้ว ในสังคมยุคปัจจุบัน เช่น ถ้าโดนครูทำโทษ ตีมาหนึ่งที ถ้าแม่รู้ กลับบ้านแม่จะตีเพิ่มอีกสองที..สิ่งที่แม่บังคับยัดเยียดให้มา ตั้งแต่ตอนเด็ก..ซึ่งปัจจุบันท่านไม่ได้อยู่คอยจ้ำจี้จ้ำไช แล้ว แต่ลูกยังคิดเลขเร็ว ยังเขียนคำไทยระวังผิด และยังมีบทอาขยานอยู่ในใจ กลายเป็นบทกลอนง่าย ๆในวันนี้..

ชีวิตที่เดินทางไกล มาจนเหนื่อยล้า ด้านหลังมีแต่ความอ้างว้าง ด้านหน้าที่เดียวดายโดดเดี่ยว..
นึกถึงความรู้สึกอบอุ่น..จากฝ่ามือกร้านๆของแม่ที่วางไว้บนหัว สอนให้ลูกอดทน..เข้มแข็ง..
วันนี้ไม่มี ..ไม่เหลืออะไรสักอย่าง

ไม่มีแม่ใจร้าย ไม่เห็นไม้ขัดหม้อแล้วในชีวิตนี้..ผมคิดถึงนะ


๏ คลื่นไส้หูวิ้งวิ้งสวิงสวาย
อยากเปรี้ยวกระวนกระวายน้ำลายสอ
น้ำย่อยย้อยเกินข่มขึ้นขมคอ
ผะอืดผะอมลมรอขืนคอคาย

๏ ลำบากลำบนเหนื่อยนักน้ำหนักเพิ่ม
ท้องก็เริ่มป่องรับขยับขยาย
สัญชาติญาณเพศแม่แผ่ขจาย
คำว่าแม่เริ่มเป็นนายแต่นั้นมา

๏ ครบกำหนดคลอดออกมาน้ำตาไหล
เหมือนแม่ได้ของขวัญอันล้ำค่า
เสียงลูกร้องแรกพบเมื่อสบตา
ความเจ็บปวดหายจากหน้า ยิ้มมาแทน

๏ แล้วอ้อมกอดของแม่ตั้งแต่เริ่ม
มีแต่เพิ่มรักห่วงและหวงแหน
ถึงยากจนแม่สู้อย่าดูแคลน
ด้วยสองแขนลูกกี่คนแม่ปรนเปรอ

๏ ตอนยังเล็กผิดถูกก็ลูกแม่
โตเป็นหนุ่มหรือแก่ ลูกแม่เสมอ
หัวใจแม่หมายมุ่งบำรุงบำเรอ
เรื่องของลูกแม่ไม่เผลอ จะลืมเลือน

๏ แต่โลกหมุนเรื่อยไปไร้วันหยุด
วัฏจักรของมนุษย์ต้องขับเคลื่อน
มีผูกพันพลัดพรากยากแชเชือน
จึงตักเตือน ตอกย้ำ .แม่สำคัญ

๏ ใช้น้ำตาแทนหมึกเขียนถึงแม่
ช่วงชีวิตยอดแย่ที่แปรผัน
มีความทุกข์เป็นนายอยู่รายวัน
ขาดคนร่วมฝ่าฟันไม่ทันการ

๏ กว่าจะซึ้งเข้าใจคำว่าแม่
ต้องรอจนตัวแก่เพลาผ่าน
อยู่บนโลกทุกข์-สุขมายาวนาน
มองลูกหลานภาพต่างต่างมิห่างไกล


๏ ภาพย้อนไปหนหลังเมื่อยังเด็ก
เป็นเทวดาตัวเล็กเล็กที่ยิ่งใหญ่
แม่ถนอมเลี้ยงดูคอยตามใจ
ริ้นจะไต่ไรจะตอมไม่ยอมเลย

๏ มะม่วงที่แม่ปอก แม่ลอกเปลือก
แม่ก็เลือกเนื้อป้อนให้ก่อนเอ่ย
แม่กินเนื้อติดเมล็ดเหมือนเช่นเคย
รักของแม่เปิดเผยถ้าเอ่ยยาว

๏ ปลาทูที่ แม่ทอดแม่ถอดก้าง
แม่กินหัวกับหางเอาคลุกข้าว
เนื้อปลาหอมอร่อยลิ้นคลอกลิ่นคาว
ให้ลูกกินทุกคราวที่ทอดปลา

๏ ตั้งแต่เกิดตีนเราเท่าฝ่าหอย
น้ำลายย้อยยิ้มแย้มบนใบหน้า
เรียนหนังสือจนเราเติบโตมา
คำว่าแม่มีค่ากว่าสิ่งใด

๏ คนที่รู้จักเราดีที่สุด
คือมนุษย์ แม่จงอย่าสงสัย
จดจำเรื่องของเรามากกว่าใคร
รักห่วงใยทั้งชีวิตลองคิดดู

๏ เกิดชาติไหนก็ขอเป็นลูกแม่
ถึงวันที่ย่ำแย่แม่ไม่อยู่
เอาความรักแม่คุ้มคอยอุ้มชู
แม้หดหู่ ใจกระจ่างสู้ทางตัน

๏ คนเป็นลูกสุดท้ายเข้าใจแม่
ก็หวังแค่บอกเล่าเพื่อสร้างสรรค์
ให้คิดถึงพระคุณแม่อย่าลืมกัน
ควรสำนึกผูกพันจนวันตาย ๚ะ๛

               ** เธอง่ายเอง **

    ๏ จะตามง้อหวงหึงไปถึงไหน
เข้าใจไหมสำหรับฉันเธอมันเก่า
ที่ผ่านมาเส้นทางระหว่างเรา
เป็นเพียงเงาคราวครั้งมิตั้งใจ

     ๏ ที่ผ่านมาเธอเคยหลอกให้ชอกช้ำ
เธอยังจำเหตุการณ์นั้นได้ไหม
เธอก็เคยลวงกันทิ้งฉันไป
ฉันจำไว้คอยย้อนสั่งสอนเธอ

     ๏ และนี่คือความหลังในครั้งเก่า
ฟังแล้วเศร้าถ้อยคำจำเสมอ
เจ็บพอกันบ้างไหมเมื่อได้เจอ
คำเลิศเลอเธอฟังอย่าวังเวง

     ๏ เข้าใจไหมสำหรับฉันเธอมันเก่า
เรื่องของเราอุ้มสมใช่ข่มเหง
เธอยินยอมพร้อมใจให้ฉันเอง
อย่ามาเร่งตอบย้ำความสัมพันธ์

     ๏ โปรดจำไว้ใช่ฉันนั้นข่มเหง
เธอง่ายเองควรรับสำหรับฉัน
คำที่กรีดหัวใจยามไกลกัน
ก็เธอนั่นหยิบยื่น เอาคืนไป ๚ะ๛   ..20-4-48

เรียบเรียงเป็นบทกลอนจากอารมณ์เพลง..เธอง่ายเอง  ของวง : Hyper

สวัสดีปีใหม่ไทยครับ

 
**We are not the World**


๏ ขอโลกคืนให้เขาเช่นเก่าก่อน
มีหลังคาคุ้มหัวนอนพออาศัย
มีผ้าห่มกันหนาวพออุ่นไอ
เหลือกำลังต่อสู้ใหม่ยามลืมตา

๏ เห็นเหลือแต่แววตาไร้ความหวัง
ขาดพลังชีวิตอันมีค่า
ยังวัยเยาว์โปรดจงเวทนา
ชีวิตไร้เดียงสา..หยุดฆ่าฟัน

๏ ไม่ใช่ We are the World สำหรับเขา
โลกว่างเปล่า..เกินกว่าใจจะใฝ่ฝัน
กับความหมายของการอยู่ร่วมกัน
และความจริงน่าหวาดหวั่น..พอกันที


๏ ขอโอกาสซุกซนอยู่บนโลก
เหมือนกับเด็กที่มีโชคในโลกนี้
มอบวัยเด็กให้เขาเท่าที่มี
เท่าที่ได้ก็ยังดี..โปรดเมตตา


๏ We are not the World ถ้าจะคิด
เด็กพวกนี้ก็มีสิทธิ์จะกล่าวหา
เพราะพวกเขาบริสุทธิ์ไร้มารยา
เรื่องเข่นฆ่าบ้าอำนาจไม่เข้าใจ

๏ พวกเขาคือเด็กยังเล็กนัก
มิรู้จักเรื่องราวของผู้ใหญ่
ไม่ได้คิดไม่ได้หวัง..เรื่องสิ่งใด
ความรักใคร่คือสิ่งที่ต้องการ

๏ ความเป็นจริงแม้มิอาจจะช่วยได้
ขอเพียงร่วมส่งใจอธิษฐาน
แผ่เมตตาให้เขาพ้นจากคนพาล
สิ่งเลวร้ายจงพ้นผ่านชั่วกาลเอย ๚ะ๛

             **สบู่**

    ๏ อันคนเรา อาบน้ำ ทุกค่ำเช้า
จะต้องเอา ก้อนสบู่ เข้าถูร่าง
แล้วขัดถู คราบเปื้อน ให้เลือนราง
เอาน้ำล้าง สบู่ออก ที่ฟอกมา

     ๏ บ้างก็เลือก สบู่หอม ถนอมผิว
รักษาริ้ว รอยย่น บนใบหน้า
บ้างก็ใส่ น้ำนม ผสมยา
หวังรักษา ผิวพรรณ ฟอกกันไป

    ๏ บ้างก็เชื่อ ของนอก เขาหลอกล่อ
ซื้อยี่ห้อ ถูทุกวัน ทันสมัย
บ้างนิยม ทดลอง แบบของไทย
สมุนไพร ใส่ทำ ตามตำรา

    ๏ โฆษณา ว่าดี ไม่มีเสีย
ใครเขาเชียร์ ของดี วิ่งรี่หา
ฟอกจนผิว ผุดผาด สะอาดตา
มิรู้ว่า สะอาดไป ถึงไหนกัน

     ๏ ชำระล้าง ภายนอก แล้วบอกสวย
ก็เห็นด้วย สวยงาม ตามที่ฝัน
แต่ภายใน ใครเล่า จะเท่าทัน
ยังปล่อยมัน สกปรก รกรุงรัง

     ๏ จะล้างจิต ฟอกใจ ให้กระจ่าง
คงต้องสร้าง สบู่ใหม่ เอาให้ขลัง
ผสมสูตร ธรรมะ เป็นพลัง
ตั้งจิตหวัง สร้างทำ แต่กรรมดี

     ๏ แล้วถูฟอก จนสิ้น อายุขัย
รักษาใจ พ้นกิเลส เหตุบัดสี
โลภโกรธหลง ฟอกให้บ่อย อย่าปล่อยมี
เมื่อถึงที่.สุขได้ แม้นตายเอย ๚ะ๛   

             ** เวิ้งว้าง **

    ๏ เหนื่อยกับการรอคอยที่ว่างเปล่า
คำที่เขาชื่นชม ลมลมแล้งแล้ง
ความรู้สึกยามเผลอที่เธอแสดง
เหมือนหยิบมีดมาแทงตรงหัวใจ

   ๏ ดั่งของเล่นที่เธอเริ่มจะเบื่อ
รู้สึกอีหลักอีเหลื่อ ยามอยู่ใกล้
ฉันรู้ดีถึงเวลาต้องจากไป
ก่อนหมดสิ้นเยื่อใยระหว่างเรา

  ๏ แต่จะเก็บความรู้สึกดีดีไว้
ถึงแม้ไร้คุณค่าและโง่เขลา
เป็นคนที่ห่างใจเธอไม่เอา
ก็ขออยู่อย่างเหงาเหงาตลอดไป

    ๏ โชคดีนะขอให้มีความสุข
ฉันอาจมีความทุกข์แต่ทนไหว
เธอยังเป็นเจ้าของลมหายใจ
และสายใยสายสวาท มิขาดเอย ๚ะ๛

คำว่า*รัก*อย่ายึดติด
คำว่า*สนิท* อย่าหลงใหล
ทุกอย่างในโลกย่อมเปลี่ยนไป
ประสาอะไรกับใจคน ๚ะ๛
   

    ๏ เราคงลืมกันได้เมื่อไม่พบ
เรื่องของเราคงจบเลิกคบหา
แสนเสียดายเพียงกาลที่ผ่านมา
บางช่วงมันมีค่าน่าจดจำ

๏ มันมีหวานมีชื่นมีขื่นขม
มีสนิทชิดชมอารมณ์ขำ
มียั่วเย้าเสแสร้งมีแกล้งทำ
มีน้ำคำปลอบโยนประโลมใจ

๏ ณ บัดนี้เราห่างกันสุดกู่
ฉันไม่เห็นไม่รู้ เธออยู่ไหน
แต่มันมีสิ่งหนึ่งตลอดไป
คือมีเธออยู่ในใจตลอดกาล ๚ะ๛
   

    ** หมาขี้เรื้อนกับดาวลออ **


   ๏ ขนหร็อมแหร็มสีคล้ำกระดำกระด่าง
เดินลากหางหนังถลอกกลิ่นออกเหม็น
ขยับซ้ายย้ายขวาท่าลำเค็ญ
เหมือนไม่เห็นหนทางระหว่างเดิน

   ๏ ขยับเกาที่ตาประสาสัตว์
หัวสะบัดหูตกระหกระเหิน
ขี้เรื้อนกินสิ้นงามความจำเริญ
ใครมองเมินรังเกียจเสนียดตา

   ๏ น่าสังเวชสัตว์โลกผู้อาภัพ
คราตกอับโดดเดี่ยวใครเหลียวหา
เหลือซากร่างร่อนเร่เพียงเอกา
ชีวิตหมากับเราก็เท่ากัน

   ๏ ผ่านเวลาลงโทษอย่างโหดร้าย
สิ้นจุดหมายยากถามถึงความฝัน
ต่างผ่านความขมขื่นทุกคืนวัน
ต่างผูกพันธ์อดีตกาลระรานใจ

   ๏ เพียงแต่เรามีโอกาสฉลาดกว่า
ยังพูดจาบอกกล่าวเรื่องราวได้
มีดวงตามองเห็นความเป็นไป
โลกวิไลสัมผัสบ้างเป็นบางครา

   ๏ หลับเถิดเพื่อนพักใจอย่าไหวหวั่น
หลับแล้วฝันคงไม่น้อยวาสนา
เพื่อนจงหลับในห้วงของดวงตา
หมู่ดาราชดชม้ายแอบหมายมอง

   ๏ ในห้วงฝันก่อนสางที่ลางเลือน
หมาขี้เรื้อนดั่งโดมผู้จองหอง
แม้จะรักหลงใหลเฝ้าหมายปอง
เพียงประคองซ่อนรักแต่หักใจ

   ๏ ไม่อาจบอกความรู้สึกเพราะนึกกลัว
เห็นแก่ตัวรั้งดาวสกาวใส
แม้ว่าดาวจะหลงปลงฤทัย
แต่อย่างไรดาวที่เห็นก็เป็นดาว

   ๏ โชคชะตาพาพบยากหลบพ้น
เธอจะหล่นจะร่วงจากห้วงหาว
แต่ความรักต่อเนื่องเป็นเรื่องราว
ยากจะกล่าวสาวต่อทรมาน

   ๏ มิอาจฉุดดาวไว้ด้วยใยรัก
จำต้องหักใจส่งด้วยสงสาร
แม้ต้องเจ็บมืดมัวไปชั่วกาล
ขอดาวผ่านกลับฟ้าอย่ามามอง

   ๏ หมาขี้เรื้อนร้าวรานสักปานไหน
น้ำใสใสไหลบ่าจากตาสอง
มองดาวบนเวหาน้ำตานอง
ดาวจงผ่องมองเด่นบนเส้นทาง

   ๏ คำว่ารักความจริงแม้ยิ่งใหญ่
แต่มิใช่ทุกสิ่งและทุกอย่าง
อย่าปล่อยรักบังตาให้ฝ้าฟาง
ความแตกต่างชีวิตควรคิดไกล

   ๏ หนึ่งราตรีผ่านไปเสียงไก่ขัน
ปลุกตะวันให้ขยับจากหลับไหล
ปลุกหมา-คน.ดาวลออก้าวต่อไป
รักด้วยใจสมควรทบทวนเอย ๚ะ๛   

         ** ลั่นทม**


 ๏ เรียกลั่นทมนมนานมาหลายปี
เปลี่ยนชื่อเป็นลีลาวดีเลยมีค่า
หลากผู้คนแตกตื่นทั้งพารา
มันก็เลยขึ้นราคาจะบ้าตาย

๏ ตาเล็กเล็กราคาสองตาหมื่น
แต่เวลาขายคืน ขมขื่นขาย
ซื้อเป็นตาขายเป็นต้น โตเท่าควาย
ตลาดวายขายจนท้อไม่พอกิน

๏ ต้องก้มหน้าก้มตา กินยาขยัน
ขยายพันธุ์หั่นยับเพิ่มทรัพย์สิน
ตัดจนเหี้ยนมือหงิกเป็นอาจินต์
ยังเหลือตอลงดินเป็นตำนาน

๏ แต่เพราะชอบไปแล้วเลยทิ้งยาก
เหลือแต่ซากก็รักไม่หักหาญ
กระแสสิ้นคนหมดความต้องการ
สีไม่หวานกลิ่นไม่หอมไม่ยอมดม

๏ คล้ายความรักหมดช่วงโปรโมชั่น
สิ้นรักกันของหวานก็พาลขม
คนเคยใช่ไร้ค่าไม่น่าชม
ดั่งลั่นทมรักหดหมดราคา

๏ ถนอมรักให้สวยและให้หวาน
ให้ความรักอยู่นานนานและมีค่า
เหมือนลั่นทมคงอยู่ในสายตา
ประดับประดา..วงการต้นไม้เอย..๚ะ๛

เมื่อคนรุ่นใหม่ ไม่ยูเทิร์นมาหาบทกลอน
ถ้ามัวนอน พรุ่งนี้บทกวีจะหายไป..
 
     ๏ ขออภัยอย่าตลกจกตาฉัน
ก็รู้ทันกี่แอพที่แอบแต่ง
ไม่ตรงปกหลอกเห็นเธอเล่นแรง
ชอบแอบแฝงทำสวยเสียสายตา
     ๏ แต่เพราะฉันใจบางเมื่อแรกเห็น
ดูไม่เป็นหลงเล่ห์เสน่หา
พอรู้ตัวขอเทเสียเวลา
แม่อีกาคาบพริกเลิกกิ๊กเอย ๚ะ๛ 
 

         **คนกวาดถนน**

    ๏ ก่อนไก่โห่จวนเวลาอุษาสาง
ขยับร่างเหมือนจะลุกหัวซุกหมอน
บิดขี้เกียจตัดพ้อจะขอนอน
ยังอาวรณ์หมอนที่ฉ่ำคราบน้ำลาย

    ๏ แต่พอนึกถึงงานพาลสะดุ้ง
คงจะยุ่งงานใหญ่ถ้าไปสาย
ใบหน้ายักษ์นั่นเล่ากับเจ้านาย
ทะลึ่งคล้ายมองเหมือนเป็นเพื่อนกัน

    ๏ ต้องรีบลุกปลุกร่างให้สร่างง่วง
โดดไปจ้วงน้ำอาบล้างคราบฝัน
ฟอกสบู่ออกแรงแปรงซี่ฟัน
ผิวปากลั่นเสร็จไม่สายสบายองค์

    ๏ สวมชุดเก่งสีดำตามตำแหน่ง
สะพายแล่งตะกร้าที่ใส่ผง
หยิบไม้กวาดพาดบ่าท่าบรรจง
ร้องเสียงหลงเพลงหมอลำที่ชำนาญ

    ๏ เดินลัดเลาะเกาะกลางหว่างถนน
ฟ้าเบื้องบนรัศมีสุรีย์ฉาน
เริ่มวันใหม่ถนนเก่าที่ยาวนาน
เป็นเขตงานต้องดูแลแล้วแต่นาย

    ๏ กวาดขยะใครกันขยันทิ้ง
รถก็วิ่งขวักไขว่น่าใจหาย
ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำจนฉ่ำกาย
เป็นคนขายหยาดเหงื่อก็เพื่อเงิน

    ๏ เพียงชิวหายามลิ้มพออิ่มท้อง
มิหมายมองสิ่งสูงปานเขาเขิน
เป็นคนเล็กในนิยามความเจริญ
ยังเพลิดเพลินงานไม่ท้อฉันก็คน

    ๏ เสร็จจากงานโซเซกลับเคหา
หมดเวลาทำงานกวาดถนน
สร้างความสุขสรรหาประสาตน
แต่ตั้งบนตำแหน่งแห่งศีลธรรม

    ๏ ชีวิตหนึ่งแม้นน้อยด้อยวาสนา
แต่มีค่าต่อเนื่องใช่เรื่องขำ
ถ้าขยะมากล้นขาดคนทำ
คงคลาคล่ำสกปรกรกทั้งเมือง

    ๏ สังคมคนหลากหลายความหมายต่าง
แต่หนทางเกี่ยวพันอนันต์เนื่อง
ชีวิตคนต่างมุ่งความรุ่งเรือง
เฉพาะเรื่องความคิดนั้นผิดกัน

    ๏ ถ้าไม่แข่งแบ่งรักรู้จักคิด
เลิกยึดติดตัวตนให้คนหยัน
ต่างชีวิตหยุดแข่งคอยแบ่งปัน
รู้เท่าทันความอยากดีทิ้งที่มา

     ๏ งานทุกอย่างงดงามมีความหมาย
แม้นต่างสายงานแผกใช่แยกค่า
อันศักดิ์ศรีของคนบนโลกา
ต่างหน้าตา ค่ามิต่าง ระหว่างคน..๚ะ๛