เพ้อ

   ๏ เห็นลมละเมอเพ้อ หวาดผวา
สายธารา ไหลแรงชนแก่งหิน
เห็นฟ้าวาบแสงวูบลงจูบดิน
   น้ำใสใสไหลริน จากตาเธอ
   ๏ เห็นใบไม้ครวญหวิว ทิวละหาน
มองเห็นศาลเพียงตา จำได้เสมอ
ยามแสงเดือน ส่องหน้าหันมาเจอ
   เห็นพร่ำเพ้อร้องไห้ โถใครทำ
   ๏ เธอช้ำชอกยอกใจเพราะใครแกล้ง
อย่าระแวง ไม่หลอกให้ชอกช้ำ
บอกสักหน่อย ว่ารักพูดสักคำ
    อย่าปล่อยให้ใจระกำ หลงละเมอ
   ๏ เห็นเธอระทมขม ขื่นตื้นตัน
แต่ตัวฉัน เจ็บช้ำกว่าเสมอ
ฟ้าจะสิ้นดินล่ม ถล่มเธอ
   ถ้าฉันเจอ มิหายจะตายแทน ๚ะ๛

               นกขมิ้น

 ๏ ค่ำคืนฉัน ยืนอยู่อย่างเดียวดาย
    เหลียวมองไปรอบกาย แสงสลัว
    มองความมืด มิวายจะหวาดกลัว
    ฟ้ามืดมัว ใจหวาดแทบขาดรอน

 ๏ ยามนภา มัวไปใกล้พลบค่ำ
    ยินเสียงร่ำคำบอก มาหลอกหลอน
    เจ้าช่อไม้ดอกเอ๋ย เจ้าดอกขจร
    นกขมิ้นเหลืองอ่อน จะนอนไหนเอย

 ๏ อกฉัน ทุกวันเฝ้าอาวรณ์
   เหมือนคนพเนจร หาคอนเขนย
  หนาวพระพาย พัดโชยเช่นคืนเคย
  โธ่อกเอ๋ย หนาวสั่นสุดบั่นทอน
 
 ๏ ยามนี้ เราหลงทางกลางค่ำ
  ฝากถ้อยคำ หาถิ่นบรรจถรณ์
  เป็นนกเถื่อน ร่อนเร่พเนจร
  มิรู้จะเจอรังนอน ที่ไหนกัน

 ๏ บ้านใด หรือใครจะเอ็นดู
   รับอุ้มชู เติมเต็มเกษมสันต์
  นกขมิ้นเหลืองอ่อน สร้างคอนไม่ทัน
  ค่ำไหนต้องนอนนั่น ขาดฝันรับรอง

๏ ทนระทม ข่มใจในยามค่ำ
  กระซิบคำ ว่าวิตกหัวอกหมอง
  โอ้อกเอ๋ย ฉันไร้คู่เคียงครอง
  ซุกคอนน้ำตานอง ร้าวทรวงใน 

๏ เมื่อหมายมอง จริงแท้ก็แลเห็น
   หวิวหวั่นกับประเด็นที่เห็นได้
   เหมือนพบรังจะครองสนองใจ
   แต่หวั่นไหวเขาคง มีคู่เชย

๏ ฟังสำเนียง เสียงเพลงที่ครวญคร่ำ
   ใครหนอร่ำคำบอก เจ้าดอกไม้เอ๋ย
   นกขมิ้นเหลืองอ่อน หลงคอนเช่นเคย
 ค่ำนี้จะนอนไหนเอย เล่านกจร  (นอนที่นี่เอ๋ย) ๚ะ๛

 

       ทำไมถึงทำกับฉันได้

๏ เมตตาเธอ เห็นอกหักโดนรักหลอน   
จึงอาทร ใส่ใจเธอเสมอ 
ยกทั้งใจกายอุ่น คอยบำเรอ
 เอาความรักปรนเปรอ เธอทุกวัน

   ๏ ทำไม ถึงทำกับฉันได้
พร่าดวงใจ แม้คนที่รักมั่น
หรือตอบแทน แค้นคนเคยรักกัน
  แต่ก็มิใช่ฉัน ต่างกันแม้เงา

   ๏ ทำไม ถึงทำกับฉันได้
โกรธเคืองใครไยไม่แก้แค้นเขา   
ไยลงโทษผิดตัว อย่ามัวเมา
  ฉันทำผิดก็เปล่า คอยเฝ้าบำเรอ

   ๏ ทำไม ถึงทำกับฉันได้
ฆ่าฉันใย สิ้นแค้นทดแทนเหรอ
ฉันมิใช่คนผิดคิดร้ายเธอ
แต่ว่ายังรักเสมอ อย่าเผลอทำลาย ๚ะ๛

   
         คืนนี้พี่คอยเจ้า

  ๏ คืนนั้นมีเธอซบ อิงอกฉัน
ออดอ้อนรำพึงรำพัน สวรรค์ไสว
จวบจนฟ้าเข้าสางสว่างไป
ตื่นฟังเสียงนกไพร รับอรุณ

  ๏ แต่คืนนี้คืนนั้น ต่างกันนัก
ไร้สิ้นตัก แทนเขนยที่เคยหนุน
ทิ้งพี่ให้รันทด เหมือนหมดบุญ
กลายเป็นหุ่น โดดเดี่ยวไร้หัวใจ

   ๏ คืนนี้มองดูจันทร์สวรรค์เหงา
มีแต่ความว่างเปล่า เธอไปไหน
พี่ยังคอยแก้วตา ตลอดไป
แม้หลับใหลสะดุ้งตื่น สะอื้นเอย ๚ะ๛

            ผิดทางรัก

   ๏ ความรักเกิดขึ้นในหัวใจฉัน
ตั้งแต่เราพบกัน ในวันแรก
พรหมลิขิต เรื่องคู่นั้นดูแปลก
  ไม่เอาพระเจ้าก็แจก ให้ลองรัก
    ๏ แต่พอรู้ว่าเธอมีเจ้าของ
ก็หม่นหมอง เสียใจร่ำไห้หนัก
อนาคตรักคุดต้องหยุดพัก
   ไม่อยากจะฟูมฟัก เป็นรักรอง
     ๏ ถ้ารู้ตัว เสียแต่นาทีแรก
พระเจ้าสุ่มรักมาแจก หาเจ้าของ
คงจะเมินหนีหน้า ไม่มามอง
   ไม่รับนาทีทอง แห่งความระทม
    ๏ เพราะรักควร มีนิยามของความหวัง
นานไปพังหมดชื่นก็ขื่นขม
เป็นแผลกลาย เรื้อรังฝังอารมณ์
 ต้องโศกเศร้าตรอมตรม เกินข่มเอย ๚ะ๛

           คนพิการรัก

๏ ร้ายจริงจริง ร้ายจังน่าชังนัก
    โอ้ความรัก ตัวร้ายทำใจหม่น
    ใจยับเยินพังซ้ำ ช้ำกมล
  กลายเป็นคน พิการรักต้องพักใจ

๏ คนเกลียดกันผลักไสเพราะไม่รัก
    แต่ถ้าคนรู้จัก เคยรักใคร่
 มาทำเหมือนเมินหมางคิดห่างไป
    ช่างกระไร ใจคนพิกลพิการ

๏ เอามีดบั่นเฉือนเนื้อเอาเกลือราด
    ตัดให้ขาด ลืมรักแบบหักหาญ
  เจ็บบางส่วน กายยังทะเยอทะยาน
     ดีกว่าต้องทรมาน พิการใจ ๚ะ๛

    สายัณห์รัญจวน

ดวงตะวันลับไปใจไห้หวล
ยามสายัณห์รัญจวน  ปั่นป่วนอุรา

   ๏ ค่ำลง ค่ำลง ค่ำลงพะวงจิต
มีชีวิตขาดคน เสน่หา
อยู่โดดเดียว เปลี่ยวกายตลอดมา
   มิคลายคลา ระทม  ตรมแม้เงา

   ๏ มืดมน มืดมน สุดหม่นหมอง
คอยเหม่อมอง หาคนเป็นคู่เคล้า
แต่อกเอ๋ยน้อยนัก วาสนาเรา
  ต้องเงียบเหงา ชอกช้ำไห้คร่ำครวญ

   ๏ ดวงตะวันอัสดงลงจากฟ้า
เรียกน้ำตา รินโรยไห้โหยหวน
สุดโศกตรม ยามสายัณห์รัญจวน
เหมือนใจโดนตรึงตรวน ปั่นป่วนอุรา

  ๏ อยู่ไหน อยู่ไหน อยู่ไหนนะขวัญพี่
รักเอ๋ยอย่าเลือนหนี พี่คอยหา
ใจระบมท่วมซ้ำด้วยน้ำตา
  รอวันลาจากโลกแสนโศกเอย ๚ะ๛

      เพราะขอบฟ้ากว้าง

  ๏ ป่านฉะนี้แก้วตา นิจจาคอยพี่
  โธ่คนดี  คงทุกข์โศกประสม
 คิดถึงรักที่เรา เคยรื่นรมย์
ต่างชื่นต่างชม ภิรมย์รักกันมา

  ๏ บัดนี้พี่ ยังรักเธอไม่หน่าย
  อยู่เดียวดาย แต่ไม่สิ้นเสน่หา
 รสรักยังติดเตือนไม่เลือนลา
ขอเพียงแต่แก้วตา อย่าเปลี่ยนใจ

  ๏ เพราะเรานี้ ต้องอยู่ห่างไกลกัน
  ต่างคนก็ต่างฝัน ยิ่งหวั่นไหว
 เห็นดาวนึก ว่าเนตรน้องจ้องมองไป
มองเงากิ่งไทร เคลิ้มเห็นเป็นกานดา

  ๏ อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง
  แปลกสุดซึ้งไยห่าง น้องหนักหนา
 ฟ้านี้กว้างไกล เกินเอื้อมถึงแก้วตา
พี่อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย ๚ะ๛

       คนหน้าเดิม
     
  ๏ นี่น่ะหรือ คนซื่อที่ฉันแสนรัก
คนดีที่ฉันรู้จัก เคยโหยหา
กลับมาแปร เปลี่ยนไปได้หลายหน้า
  โธ่เอ๋ยอนิจจา เขามาเปลี่ยนไป

  ๏ หน้าฉันก็ยังคง ใช้หน้าเดิม
มิทำเพิ่ม เติมมาเป็นหน้าใหม่
แต่เธอกลับจำหน้า ฉันไม่ได้
สบตาเหมือนมองเสาไฟ ริมทางเดิน

  ๏ บุญเธอทำ มาดีมีที่ไป
ทำฉันจนไว้ใจ แล้วห่างเหิน
ความชอกช้ำสำทับจนยับเยิน
 เธอหมางเมินเยื่อใย เหมือนไม่เคยมี

  ๏ กราบหมอน สวดมนต์ทั้งน้ำตา
หลับฝันอย่าให้เห็นหน้า ขอลาหนี
ให้ฉันฝันว่านอน กอดผียังดี
แต่อย่าฝันถึงคนที่ ใจผีเอย ๚ะ๛

           ฝนหยาดสุดท้าย

๏ ฝนหยาดสุด ท้ายหล่นใจคนหมอง
   ซ่อนน้ำตาเอ่อนอง อยากลองฝืน
   ถึงคราวจากชอกช้ำใจกล้ำกลืน
ต้องนอนซบหมอนสะอื้น รื้นนัยน์ตา
๏ สายฝนหลั่งสั่งฟ้านิจจาเอ๋ย
   ใยรักร้างแรมเลย สิ้นเสน่หา
    ถึงกายห่างแต่รัก สลักอุรา
 คิดถึงคำสัญญาคราฝนเยือน
๏ จงหมั่นจำ ความหลังเมื่อยังชื่น
    เก็บกลับมาเริงรื่น ทำให้เหมือน
    คอยฝนใหม่หอบรักมาตักเตือน
 จำไว้อย่าเลอะเลือน ลืมวาจา
๏ ฝนหยาดสุด ท้ายตกโดนตัวเปียก
   ส่งแรงใจพร่ำเพรียก เฝ้าเรียกหา
   มีเธอกับ สายฝนไม่สร่างซา
เพราะหัวใจปรารถนา สั่งมาเอย ๚ะ๛

            เท่านี้ก็ตรม

  ๏ เท่านี้ก็ขื่นขมตรมหนักหนา
  จงหยุดใช้ความเย็นชา เข่นฆ่าฉัน
 ต้องใช้หยาดน้ำตา ล้างหน้าทุกวัน
ยามที่สิ้นความผูกพัน ฝันมลาย
  ๏ อย่ามัวเยาะเย้ยฉัน ลืมวันข้างหน้า
  เธออาจเสียน้ำตา ราคาหาย
 วันนี้สุขทุกข์สลับ พร้อมกลับกลาย
ตัวเธออาจ หมดความหมายให้ชายอิง
  ๏ เท่านี้ก็ตรมจิต ในพิศวาส
  มีบาดแผลเกลื่อนกลาด อนาถยิ่ง
 แต่ยังคิด ให้อภัย จากใจจริง
ไม่โกรธกับทุกสิ่ง ที่เธอทำ ๚ะ๛

              หนี้รัก

    ๏หากจะรักใครแล้ว ก็รักเถิด
  ความรักนั้นบรรเจิด มีคุณค่า
 ชีวิตคน เราสั้นเหลือคณา
หยุดรั้งรอเวลา จะช้าไป
  ๏หากมีหนี้ ให้เป็นหนี้รักเถิด
  ดอกเบี้ยเกิด คือรักอันสดใส
 รักเธอเสมอ รักมากจากดวงใจ
ยอดพิสมัยหลอมอยู่ ที่กายเธอ
  ๏หากวันใดแสงทอง ของชีวิตผ่าน
  โลกตระการจะมืด ครึ้มหมองเหม่อ
 เหลืออดีต ไฟรักสุมปรนเปรอ
หล่อเลี้ยงคอยบำเรอ ให้ชื่นบาน
  ๏หากเป็นหนี้ แล้วเป็นหนี้รักเถิด
  หนี้รักจะบรรเจิด สุดแสนหวาน
 รักกันเสมอ ถึงแม้จะเนิ่นนาน
สุขสราญ เพราะหนี้รักสลักใจ ๚ะ๛

            คนใจดำ

๏ แต่ก่อนแต่ไร เคยรักรู้จักกัน
  แต่ไยลืมความฝันเคยมั่นหมาย
 ฉันอยากรู้ว่ารัก ใครมักง่าย
โถรักแล้วกลับกลาย เพราะชายลืมคำ

๏ ขาดความจริงใจ เคยรักกลับชิงชัง
  ต้องหยุดยั้ง หัวใจไถลถลำ
 อกกลัดหนอง ร้องไห้จนใจจำ
ต้องกลืนกล้ำน้ำตา เสียท่าคนลวง

๏ โถใจฉันเจียนจะขาด จวนจะขาด
  อกหวั่นหวาด โศกาน้ำตาร่วง
 กลัวใจต้องระกำชอกช้ำทรวง
คนที่ห่วงและหวงมาจากไป

๏ ก่อนจากฝากถ้อยคำ ยามรักกอดฉัน
  เคยรำพึงรำพัน จนฉันหวั่นไหว
 หลงรสปรารถนา โถลากันได้
นี่หรือรัก ขอห่างไกลคนใจดำ ๚ะ๛

           รักซ้อนรัก   

๏ มีความรักสักหน  ต้องทนใจน้อย
มิหลุดลอย เลือนลับแต่กลับเศร้า
กว่าจะรู้ เมื่อเห็นรักของเรา 
  เป็นรักซ้อนกับเขา ก็สุดจะยั้ง

๏ จะหยุดพักรักไว้ คิดไถ่ถอน 
มารู้ก็ถึงตอน รักแทบคลั่ง
ก็คงช้ำน้ำตา ต้องรินหลั่ง
  เขาคนมาที่หลัง กลับครอบครอง

๏ มีรักซ้อนซ่อนรักหนักไฉน
สุดแก้ไข เมื่อเรามาเป็นที่สอง
นิยายรักเรื่องนี้ ฉันเป็นตัวรอง 
  ต้องหม่นหมองใจสลายแทบวายวาง

  ๏ จะมีรักสักครั้ง ยังหวั่นไหว
มิโทษใคร ก็เราเป็นคนสร้าง
บุญมีน้อย เสมือนจะเลือนลาง
 รักซ้อนรักจึงหมดทาง ต้องห่างเอย ๚ะ๛

 
     พรุ่งนี้ฉันจะรักเธอจนตาย

๏ ฉันเคยพลาด ในรักมาครั้งหนึ่ง
 
  พิษรักยังติดตรึงคนึงหา
 
 ตัดสินใจ ความรักเลิกศรัทธา
 
อนิจจาพบเธอกลับลืมไป


๏ ไม่หวังจะรักเธอ เท่าชายคนแรก
 
  รักเธอจนโลกแหลก มันเหลวไหล
 
 ขอเวลาช่วยฉันตัดสินใจ
 
พรุ่งนี้พรุ่งนี้ได้ไหม ฉันจะรักเธอ ๚ะ๛