บัญชารัก

๏ ถึงอยู่ห่างต่างกันคนละทิศ
  ยังมุ่งคิดหวังรวมมาร่วมฝัน
 ส่งใจถึงแช่มชื่นทุกคืนวัน
ความผูกพันกระจ่างแม้ห่างไกล

๏ เหมือนเช่นเธออยู่ไกลมิใกล้ฉัน
  หวังมีกันและกันมิหวั่นไหว
 แต่หนทางห่างกันหลายพันไมล์
ต้องน้ำตาตกในช้ำใจเรา

๏ โอ้ยอดรักเนิ่นนาน ถึงป่านฉะนี้
  ความคิดถึงยังมีบ้างหรือเปล่า
 สำหรับฉันรักเอย ไม่เคยซบเซา 
คงรักแนบนานเนามิเฉาตาย

๏ ถึงอยู่ต่างห่างกันคนละทิศ
  เธออย่าคิดแตกหักจนรักสลาย
 แต่ยังหวั่นระยะทางระหว่างกาย
เป็นเรื่องอันตราย กับรักเอย ๚ะ๛



 

         คนร้อยเล่ห์

๏ อย่ามาทำสำออยคนร้อยเล่ห์
  หัวใจเธอโลเลล่อหลอกไว้
 บอกจริงจริงฉันกลัว ทั้งตัวและใจ
ช่วยหนีไปให้ไกลอย่าได้เจอ

๏ นึกถึงตอนเธอพลอดเพ้อรำพัน
  ตอนอยู่ใกล้ใกล้ฉัน ทุกวันเสมอ
 จนใจอ่อนเกือบช้ำ น้ำคำเธอ
หลงละเมอชื่นชม ดั่งลมรำเพย

๏ เกลียดคนที่หลายใจคนไร้ค่า
  ร้อยเล่ห์พันมารยา ท่าเฉลย
 เที่ยวหว่านแต่คารมหวังชมเชย
อย่ามาหวังอีกเลยคนล่อลวง ๚ะ๛



 

      หนึ่งในร้อย

๏ อันดวงแก้วงามงดดูสดใส
  พร่างพราวสว่างไสวแสงประสม
 บุษราคัมพลอยมุกดาน่านิยม
ตะลึงชมจำเพาะว่าเหมาะงาม

๏ เพชรน้ำหนึ่งพึงเป็นยอดมณี
  ผ่องแผ้วแสงสาดสีมณีสยาม
 แสงหนึ่งน้อยร้อยรับสีวับวาม
เด่นนิยามงามดีไม่มีลวง

๏ ดุจความดีคนเรา เป็นไฉน
  ดีน้ำใจให้โดยมิแหนหวง
 รู้อภัยรักใคร่คนทั้งปวง
แม้เจ็บทรวงหน่วงนัยรู้ใจทน

๏ รู้กลืนกล้ำล้ำเลิศประเสริฐมนุษย์
  ร้ายมาสุดยังชอบไม่ตอบผล
 ดีมาหนึ่งคืนสองครรลองตน
นับว่าเป็นยอดคน ยากค้นเจอ ๚ะ๛



 

       จอมยุทธ์

๏ เมื่อพบคนโดนใจย่อมไม่ช้า
เข้าพูดจาโปรยคำที่ฉ่ำหวาน
ส่งสายตาบอกถึงความต้องการ
ยิ้มเบิกบานหว่านล้อมตะล่อมใจ

๏ คิดเจ้าชู้ต้องมีวิทยายุทธ
อย่าหวังหยุดลงหลักกับรักไหน
อิสตรีผ่านแล้วก็เลยไป
หาเอาใหม่ไม่ถือฝีมือมี

๏ ท่องอยู่ในยุทธจักรเรื่องรักใคร่
หลอกหัวใจคนเล่นเหมือนเป็นผี
มิผูกพันมั่นรักใครสักที
ว่ายเวิ้งเชิงโลกีย์ทั้งวันคืน

๏ สร้างแต่กรรมทำเฉยไม่เคยนึก
ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น
เอาแต่ได้คิดหวังว่ายั่งยืน
ชีวิตไม่ยอมตื่น จากความวุ่นวาย

๏ สุดท้ายพลาดเพราะต้องรับผิดชอบ
แอบลักลอบได้เด็กผิดกฏหมาย
จนท้องมาไม่รับอันตราย
จอมยุทธ์ในบั้นปลาย กลายเป็นพ่อคน

๏ ต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียละเหี่ยจิต
บาปกรรมในชีวิตสัมฤทธิ์ผล
ยังไม่แก่นึกสนุกอยากซุกซน
แต่เมียบ่นหูชาระอาใจ

๏ มันหึงหวงทวงถามทุกความคิด
ดัดจริตปราดเปรื่อง มิว่าเรื่องไหน
คุยโทรศัพท์ แอบฟังอยู่ตั้งไกล
เรื่องอะไรดันรู้แม่หูดี

๏ เอาเงินเก็บเหน็บซ่อนทุกตอนเผลอ
ก็ค้นเจอดุจว่าสายตาผี
เบอร์โทรแปลกแยกเฉลยก่อนเคยมี
ต้องซ่อนซุกทุกทีเดี๋ยวมีงาน

๏ สวยวัวตายควายล้มแม่คมขำ
ตรงไหนดำทำฉาวต้องร้าวฉาน
ต้องบอกสวยโอ้โลมโฉมสะคราญ
พูดพอผ่านเภทภัย พ้นไปวันวัน

๏ พอสูงวัยขึ้นมาความกล้าหาย
สาวสาวอยู่รอบกายมิวายสั่น
เคยเก่งกล้าสามารถเข้าฟาดฟัน
กลับหวาดหวั่นฝันฝ่อไปต่อซวย

๏ มีนางมารข้างกายต้องตายแน่
ชีวิตแพ้พังราบไม่ฉาบฉวย
ความสุขมีต้องสร้างหาทางรวย
แต่หนทางมันห่วยไม่สวยงาม

๏ ใช้ชีวิตผิดพลาดโอกาสหมด
อนาคตสภาพคล่องไม่ต้องถาม
พอเริ่มแก่ความทุกข์เริ่มลุกลาม
ศีลข้อสามหลอนใจ คนไม่รักดี

๏ อยากดังเหมือนบูรพาไร้พ่าย
เป็นตงฟางปุ๊ป้ายเฉิดฉวี
แต่เรื่องจริงน่าอนาจไม่อาจมี
จอมยุทธ์ที่ฝันเฟื่องไร้เรื่องจริง

๏ บทสรุปคัมภีร์ของชีวิต
จงอย่าคิดว่าเก่ง ทุกสรรพสิ่ง
ที่โง่งมเวิ้งว้างถ้าอ้างอิง
กระจ่างยิ่งคนมองรับรองอาย

๏ โลกมันเปลี่ยนติดตามแค่ความรู้
เรื่องไม่ดีต้องดูอย่าขยาย
กระบี่คิอความคิดที่ติดกาย
ฟันให้ดีที่หมายตราบตายเอย ๚ะ๛



 

          ว่าว

๏ ผิดที่ฉันหลงรักเมื่อแรกเจอ
  ผิดที่เธอมีใจให้กับฉัน
 ผิดที่เราทั้งสองคนรักกัน
แต่เธอนั้นมีเจ้าของผู้ครองตน

๏ เธอคือรักที่ลมพัดมาให้
  ชะโลมใจไม่นานก็ผ่านพ้น
 เหมือนรักเราหมายปองทั้งสองคน
แต่อับจนเลยกรอบจะครอบครอง

๏ ปล่อยให้ลอยล่องลอย ลอยมิพัก
  ให้ลมรักพัดอู้จนฟูฟ่อง
 ฉันเหมือนว่าวเหลิงลมว่าสมปอง
ลอยละล่องปล่อยป่านทะยานไกล

๏ ปล่อยให้ลอยลิ่วลอย ลอยเกินคาด
  ว่าวกระดาษฤาฉันจึงหวั่นไหว
 ดูเหมือนมีความสุขลืมทุกข์ไป
มิยับยั้งชั่งใจ เจ็บไม่อาทร
 
๏ ก็มันรักไปแล้ว ทำไงได้
  จะกลับลำคิดใหม่ก็ใจอ่อน
 ถึงตอนเจ็บเก็บกร้าวทนร้าวรอน
ผิดก็รู้ยังซ่อนกลัวอ่อนอาย

๏ ว่าวตัวน้อยลอยตามหาความฝัน
   แต่ก็รู้สักวันรักสลาย
 เมื่อลมหมด ว่าวก็ตกลงมาตาย
เหมือนตัวฉันสุดท้าย ตกตายเอย ๚ะ๛



 

ผีเสื้อสมุทร (รักเกินจะหักใจ)

๏ อย่าหวาดกลัวฉันเลยจะได้ไหม
  ถึงมิหล่อเช่นใครดูใจก่อน
 อาจคล้ายโจรเหมือนจัดอย่าตัดรอน
มองแล้วหลอนอาจจริงอย่าทิ้งกัน

๏ เห็นสายตาเธอมองฉันก็รู้     
  เธอฝืนใจยิ้มสู้ ตอนอยู่ใกล้ฉัน
 ยากเพียงไหนให้รักมีสักวัน
คงเป็นแค่ทางตันฝันทั้งเพ

๏ อกสะท้อนย้อนจิตความคิดหยุด
  ถึงนางผีเสื้อสมุทรสุดขี้เหร่
 มึความรักโลดโผนต้องโดนเท
หลงเสน่ห์พระอภัยมณี

๏ เป็นยักษีอล่างฉ่างเรือนร่างใหญ่
  มองน่ากลัวทั่วไปใครก็หนี
 เหมือนกับเราเขาสิ้นความยินดี
ก็เพราะมีรูปลักษณ์เหมือนยักษ์มาร

๏ ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เอาแน่
  ไม่ยอมแพ้นางยักษ์เลยหักหาญ
 ใช้เล่ห์กลแปลงเป็นโฉมสะคราญ
ร่วมหาความสำราญกับมนุษย์

๏ สุดท้ายรักล่มร้างต้องห่างหนี
  พระอภัยมณี หนีนางผีเสื้อสมุทร
 สิ้นเยื่อใยให้ยักษ์นางรักคุด
รักข้างเดียวจึงสะดุด สุดกล้ำกลืน

๏ อกสะท้านพร่ำเพ้อเมื่อเธอหนี
  ยักษ์ก็มีหัวใจเช่นใครอื่น
 เหมือนตัวเราชอกช้ำต้องกล้ำกลืน
แต่ยังฝืนใจภักดิ์รักไม่คลาย

๏ นางยักษ์พร่ำรำพันกรรแสงโศก
  ดุจว่าโลกพังยับดับสลาย
 รีบติดตามผัวแทบ เป็นแทบตาย
เพียงมุ่งหมายหาผัวของตัวนาง

๏ กลับมาเถิดแก้วตาตัวข้ายักษ์
  แต่ก็รักยอมพลี ให้ทุกอย่าง
 ร้องวิงวอน น้ำตาไหลเป็นทาง
ผัวก็ยังเมินหมางรีบคลาไคล

๏ จนพระอภัยมณีเป่าปี่สังหาร
  อกนางแน่นสะท้านเกินต้านไหว
 อกต้องแตกระเบิดห่างจากร่างไป
หมดสิ้นลมหายใจทั้งน้ำตา

๏ เป็นโศกนาฏกรรมทำให้เห็น
  รักข้างเดียวที่เป็นปมปัญหา
 ถ้ารูปชั่วตัวดำธรรมดา
ใครจะมายินดีสักกี่คน

๏ เหมือนความรักของเราเข้าใจเรื่อง
  มิขัดเคืองทำใจในเหตุผล
 แต่ยังรักซ่อนไว้ในใจตน
เธอไม่รักไม่สนก็ทนเอย ๚ะ๛



 

         เวทนา


๏ ไฟไหม้สวนจตุจักรโซนสัตว์เลี้ยง
  ไม่มีเสียงผู้คนอลหม่าน
 ขาดเสียงกลัวของคนยามลนลาน
เพราะส่วนมากปิดร้านกลับบ้านนอน


๏ ที่เหลืออยู่คือสัตว์ที่เขาขาย
  ต่างมาตายเป็นแพแลสลอน
 มีทั้งหมาแมวหนูงูพังพอน
เต่ากิ้งก่าคงร้อน ก่อนสิ้นชีวี


๏ อยากติดปีกหลีกหนีไม่มีช่อง
  ขาดทั้งรูทั้งร่องให้ลองหนี
 ผีเสื้อไก่นกปลาประดามี
สัตว์ต่างต่างตายฟรี ไม่มีราคา


๏ จงหมดเวรเคยทำสิ้นกรรมเก่า
  หยุดเถิดความโศกเศร้าเลิกเข้าหา
 แม้เกิดภพภูมิใหม่ได้เวลา
ขอให้สิ้นเวทนา ตลอดกาล


๏ สัตว์เลี้ยงนั้นมีค่าเวลารัก
  พอเบื่อชักหมดลงความสงสาร
 คิดจะเลี้ยงจงรักให้นานนาน
เหมือนกับลูกกับหลานในบ้านเอย ๚ะ๛  11/6/67





 

         เพื่อน้อง

๏ เพื่อน้องพี่ปองหมายพยายาม
  เฝ้าหาแต่นงรามพี่ถามทั่ว
 เพื่อน้องแม้แต่เงายังเมามัว
ไม่หวั่นกลัวตัวปลื้มจนลืมตาย

๏ มอบรักฝาก ใจไว้เป็นประกัน
  เอาชีวิตเป็นเดิมพันสู่จุดหมาย
 อย่าปล่อยให้พี่ช้ำเพียงเดียวดาย
แม้ชวดชมคงอับอายทั้งโลกา

๏ อย่าทำให้พี่ต้องหม่นหมองจิต
  นั่งหรือนอนห่วงคิดพะวงหา
 อกตรมจม อยู่ในทะเลน้ำตา
ไม่รักพี่เอ่ยมา ขอลานงเยาว์

๏ ลองหันมารักพี่บ้างดีไหม
  ห่วงหาทั้งเอาใจกว่าใครเขา
 คิดถนอมดูแลประดุจเงา
หาผู้ใดไหนเท่า พี่รักเจ้าเอย ๚ะ๛



 

           ที่รัก

๏ นานแล้วพี่ลุ่มหลง พะวงมิหาย
  นานแล้วหมายเป็นคู่จักสู่สม
 นานแล้วพี่หวังคิดชิดเชยชม
นานแล้วได้แต่ลมตรมประจำ

๏ ที่รักน่ะ รักแต่ใจมิกล้า
  ที่เชื่องช้า น่ะกลัวใจเจ็บช้ำ
 ที่คิดน่ะ หวั่นกลัวใจระกำ
เอ่ยถ้อยคำ กลัวเจ้ามิเข้าใจ

๏ อย่าเหมือนหยดน้ำค้างพร่างใบพฤกษ์
  พอยามดึกปลาบปลื้มว่าดื่มได้
 พอรุ่งสางจางหายสลายไป
ช่างหวั่นไหวได้แต่ช้ำชีวี

๏ ที่รักน่ะ รักเพราะเทพเสริมส่ง
  เฝ้าลุ่มหลง น่ะเพราะใจมิหน่ายหนี
 แสนหวงน่ะ หวงเพราะเจ้าคนดี
กลัวใครจะแย่งพี่ หลบหนีเอย ๚ะ๛



 

        คาวหัวใจ

๏ โถหัวใจใหญ่เพียงเท่ากำปั้น
  จะห้ำหั่นขยันแบ่งถึงแห่งไหน
 น่าจะเลิกโอนขยายหรือขายใจ
เก็บเอาไว้ใจรักต้องกักตุน

๏ โถใครเขาจะเป็นเหมือนเช่นพี่
  เจ็บช้ำถึงเพียงนี้ ไม่เคืองขุ่น
 ใจมันดื้อรู้จักแต่รักคุณ
โปรดเห็นใจเกื้อหนุนรักนานนาน
 
๏ ดุจเป็นคนไข้หนักรอรักษา
  หมอทุกคนมีเมตตาย่อมสงสาร
 พี่เป็นไข้ใจ ไร้คนพยาบาล
แบ่งใจนิดเพื่อเป็นทาน อย่าเลือดเย็น

๏ โถใจพี่ ยังนึกสะอึกสะอื้น
  มันขมขื่นมากกว่าที่ใครเห็น
 เรียกใจคืนก็เบื่อมันเหลือเดน
ทิ้งซากรักพักเวร เหม็นคาวใจ ๚ะ๛



 
.

   ต่อเวลาให้ฉันสักนิด

๏ จะไปจะมา ก็ขอเวลาบ้าง
  คิดออกห่างบอกก่อนตอนยังไหว
 ฉันก็รู้สักวันเธอต้องไป
เธอมีเจ้าของใจสิทธิ์ใครคา
 
๏ ไม่คิดยื้อดื้อรั้นไม่ต้องห่วง
  ที่เขามาทวง ก็เจ็บช้ำหนักหนา
 เป็นแค่ที่สอง เจ็บช้ำตลอดมา
มิอยากโดนตราหน้าว่าแย่งใคร

๏ ไม่อยากเป็นตัวรอง เจ้าของเธอมี
  ขืนรักช้ำชีวีมันดีไหม
 เก็บความรักรวบรัดรีบตัดใจ 
ก่อนที่ไฟปรารถนาพัดมาทัน

๏ เธอต้องไปจากฉันเพราะฝันต่าง
  อีกเดี๋ยวต้องไกลห่างจบทางฝัน
 แต่ทำใจลำบากต้องจากกัน
ต่อเวลาให้ฉัน สักนิดคนดี ๚ะ๛



 
.

         รักพี่มีบาป

๏ ศักดิ์ไม่มีศรีไม่พอต้องขอผ่าน
  รักทรมาน ชื่นชู้อยู่ไม่ไหว
 บาปชาตินี้มากนักเสียรักไป
ต้องทำใจปลงจิตเลิกติดพัน

๏ เสียดายที่ บุญเราน้อยไปหน่อย
  รักหลุดลอยต้องสาป มีบาปมหันต์
 แม้ปรารถนา ให้รักเรามีกัน
ก็คงได้แต่ฝัน วิมานทลาย

๏ ชาติหน้าจองตราบสิ้นดินและฟ้า
  ทุกเวลาเคียงข้างไม่ห่างหาย
 ชาตินี้จากลาเจ้า เฝ้างมงาย
รักพี่มีบาปวุ่นวาย ละอายเอย ๚ะ๛



 

      สั่งฟ้าฝากดิน

๏ ยามใจพี่อ้างว้างต้องร้างรัก
  นวลน้องหักใจลาพาโศกศัลย์
 ทิ้งรอยแผลก่อนจากไว้ฝากกัน
ลืมสิ้นความผูกพันฝันเคยมี

๏ เรียมหลั่งรินน้ำตา สะอึกสะอื้น
  ยามดึกดื่นตื่นผวาสิ้นราศี
 มองเฝ้ามองฟากฟ้ายามราตรี
ไยเจ้าลืมรักพี่เศร้ามิวาย

๏ เจ้าเปรียบดัง ชาวฟ้าที่โสภิณ
  ไฉนทิ้งชาวดิน รักสิ้นสลาย
 หัวใจเจ้าช่างแปร เปลี่ยนง่ายดาย
ชาวฟ้าช่างโหดร้ายช่างใจดำ

๏ เคยฝากใจฝากคำ เคยพร่ำพรอด
  ฟ้าเคยกอดกับดิน ถวิลถลำ
 เคยฝากใจจนสิ้นฟ้าดินจำ
รักเอยเคยพลอดพร่ำไยทำลาย

๏ ใจไม่เคย กล่าวหาคิดว่าเจ้า
  ลืมรักเรา ตักอุ่นเคยหนุนหาย
 น้ำคำฟ้าลาลับต้องกลับกลาย
ไยฟ้าจึงทลายสายสัมพันธ์

๏ ลืมคำรักก่อนเคย ร่วมเชยชื่น
  ลืมกระทั่งวันคืนสู่สวรรค์
 หวังจะเด็ดดอกฟ้าวิลาวัลย์
ความรักเราจึงสั้น หยุดฝันเอย ๚ะ๛



 

      ดึกเอยดึกแล้ว

๏ เงียบสงัดดึกดื่นยังตื่นอยู่
  ขวัญชีวายอดชู้เจ้าอยู่ไหน
 ก่อนหลับตาฟังเพลงพี่ส่งไป
กล่อมเจ้าให้ หลับสนิทยามนิทรา

๏ ป่านเอยป่านนี้ อยู่ดีหรือไฉน
  พี่ส่งไฟล์ เพลงถึงคำนึงหา
 แล้วอย่าลืมสวดมนต์นะแก้วตา
ขอพรเทพเทวา ให้ฝันดี

๏ หลับเสียเถิดคนดีเจอพี่เช้า
  แล้วค่อยเล่า  ความฝันอันสุขี
 ภาพฝันใน ค่ำคืนชื่นชีวี
เป็นภาพพี่กอดเจ้าจนเช้าเอย ๚ะ๛



 

       ยิ่งกว่าเสียใจ

๏ เสียแรงที่รักใคร่ไว้ใจเสมอ
  ไม่คิดเธอกล้าทำลืมคำขอ     
 ตอบสักคำทำไม ไม่รู้จักพอ
ทำฉันลงคอ ขอให้ไม่เจริญ

๏ เสียแรงที่ทุ่มเทความรักให้
  มิเห็นใจกันบ้างมาห่างเหิน
 ทำแบบนี้ฉันหมดแม้แรงเดิน
ช่างโหดร้ายเหลือเกินเธอทำลง

๏ ไม่เห็นกับตาตัวเอง คงมิเชื่อ
  กลายเป็นเหยื่อโง่เง่าเอาแต่หลง     
 คนรักกันทำไมไม่ซื่อตรง
หารักที่ยืนยงยังคงไกล

๏ คนรักกันไม่น่าจะทำลง
  ความมั่นคงไม่มีฤาไฉน
 แม้วันนี้ต้องสิ้นลมจากกันไป
ฉันยังมิเสียใจ เท่านี้เลย ๚ะ๛