เปลืองน้ำตา

๏ อยู่อยู่ก็หายไปทำใจยาก
  แต่ก่อนเคยรักมากจากไปไหน
 เจ็บจับจิตเหน็บหนาวร้าวทั้งใจ
ขาดคนดูแลห่วงใยจิตใจกัน 

๏ อยู่อยู่ก็หายไปใจเลยเหงา
  แปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าไม่สุขสันต์ 
 กลับเป็นคนอ่อนไหวง่ายทุกวัน
สิ้นสัมพันธ์เปลืองน้ำตาใครว่าดี

๏ อยากจะลืมก็ง่ายก็ดายนัก
  คนเคยรักทิ้งขว้างเจ็บอย่างนี้
 ใจก็ดำจำไม่ได้รักไม่มี
ทำกันเจ็บทุกทีมาหนีไป

๏ ก็บอกกันให้ดูรู้สักหน่อย
  อย่าคิดอ่อยว่ารักแล้วผลักไส
 ถ้าเป็นเพราะฉันผิดเรื่องอันใด
ทำแบบนี้ปวดใจแทบตายเอย ๚ะ๛



 

  ประท้วงใจ

๏ ยามที่เธอต้องการคอยหว่านล้อม     
  ฉันพลาดยอมพ่ายแพ้เกินแก้ไข 
 ทั้งเนื้อตัวเคยหวงมิห่วงใย
เพราะรักจึงยอมให้ทั้งไม่เคย

๏ พอเธอสมดั่งใจเปลี่ยนไปหมด 
  อิ่มไม่อดหมดเพลินกลับเมินเฉย   
 อย่างงั้นอย่างงี้ ที่พูดกลับละเลย   
พบหน้าเอ่ยอึกอักจนรักพัง

๏ ประท้วงประท้วง ยิ่งทวงกลับทำเฉย   
  เหมือนไม่เคยสัญญาให้ความหวัง
 ที่เคยพูดกลับทิ้งน่าชิงชัง
ทักท้วงแล้วก็ยังลืมทุกที

๏ พอเธอได้เสร็จสมอารมณ์หมาย
  รีบทิ้งฉันแทบตายตะกายหนี
 ไม่เก็บเชื้อเหลือรักสลักฤดี 
เธอน่ากลัวกว่าผีต้องหนีเอย ๚ะ๛



 

@ รัก จริงแท้สุดซึ้ง....สลักจิต
รัก ยิ่งทรงจำคิด.........ตราบม้วย
รัก พลีสละชีวิต..........ชนชื่น
รัก จึ่งครองคู่ด้วย....คู่แท้ธรรมเสมอ

 
คุณ share ขอบคุณนะครับที่ผ่านเข้ามาทักทาย..

       เธอมีฉัน ฉันมีใคร 

๏ บอกมาได้ ยินเสมอที่เธอบอก
  เธอพูดออกมาว่าซึ้ง กันถึงไหน
 ที่มีฉันอยู่ด้วยเสมอไป
เธอต้องการสิ่งใด ฉันมีให้เธอ

๏ บอกมาแล้ว ได้ยินก็รับรู้
  ขอบใจที่ฉันอยู่ เป็นเพื่อนเสมอ
 แต่ว่าฉันอยากถาม ถึงสิ่งที่เจอ
ไม่ใช่คำถามเพ้อเจ้อระหว่างเรา

๏ เธอมีฉันแต่ว่าฉันมีใคร
  มีสิทธิ์ไหมได้พบเธอตอนฉันเหงา
 เธอยังมีฉันเยือนเสมือนเงา 
แต่ฉันช่างอับเฉา เหมือนไม่มีใคร

๏ ได้แต่ยิ้ม เมื่อเธอบอกทุกครั้ง
  ก็แค่ฟัง ว่าเพื่อนกันสุดหวั่นไหว
 สถานะสับสนกังวลใจ
จะเรียกหาเธอได้ไหม เมื่อต้องการ

๏ เธอมีฉันแต่ว่าฉันมีใคร
  จะมีเธอได้ไหมจงไขขาน
 หรือชีวิตต้องรอเธออีกนาน
เป็นทางผ่านให้เธอเสมอเอย ๚ะ๛



 

         เก็บซ่อน

๏ ขอโทษฉัน ซ่อนความจริงไม่ไหว
  ต้องร้องไห้ฟูมฟายจนขายหน้า
 เก็บอาการไม่อยู่ ไม่รู้เวลา
ซ่อนน้ำตาที่ไหลมิได้เลย

๏ ฉันควรต้องยินดี กับเธอใช่ไหม
  ต้องทำใจให้เห็นอย่างเปิดเผย
 มองเธอเคียงคนอื่นชมชื่นเชย
เหมือนวันก่อนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน

๏ แต่ทำไมน้ำตาฉันมันรินเอ่อ
  ทำไมใจเลินเล่อต้องเพ้อฝัน
 เพราะอะไรต้องเศร้าเฝ้ารำพัน
หรือว่าฉันชอบบทเลือกจดจำ

๏ ขอโทษที่ฉันซ่อน ความจริงไม่ไหว
  เก็บความจริงต่อไป ใจยิ่งช้ำ
 รู้ทุกอย่างในสิ่งที่เธอทำ
แต่เก็บงำแสลงใจเรื่อยไปเอย ๚ะ๛



 

     เราจะโทษใคร

๏ จะเจ็บเพิ่มอีกทีไม่มีบ่น 
  เจ็บกี่ครั้งกี่หนก็ทนไหว
 แค่มิอยากเสนอหน้าไปพบใคร
เพราะเหตุใดใยต้องเป็นตัวเรา

๏ ไม่อยากจะหวาดหวั่นเหมือนวันก่อน
  ใจมันอ่อนอักโขชอบโง่เขลา
 รู้ตัวดีทุ่มใจแต่ได้เงา   
เก็บแต่ความว่างเปล่ากับน้ำตา

๏ เพราะตัวของเราเองจะโทษใคร
  เป็นเพราะใจต้องกลเสน่หา   
 มิสนใจไตร่ตรองมองที่มา
ลืมไปว่าพิษรักอันตราย

๏ คิดอยากจะปลดเปลื้องลืมเรื่องเก่า
  อยากลืมเลือนความเศร้าลบให้หาย
 เจ็บกับรักมักคุ้นเลิกวุ่นวาย
ไม่อยากตะเกียกตะกายวายชีวัน

๏ เพราะตัวเรา ลิงโลดจะโทษใคร
  แต่ยังไงอย่าห้ามหยุดความฝัน
 รักแล้วเลิกก็รู้ใช่คู่กัน
เพราะเรามันอ่อนแอยอมแพ้เอย ๚ะ๛



 

   เข็ดแล้วพอแล้ว

๏ หากรู้ว่าเธอเป็นคนหลายใจ 
ฉันคงไม่เชื่อคำพร่ำเสนอ
แต่เพราะฉันถลำลึก ไม่นึกว่าเธอ
  แค่บำเรออารมณ์ให้สมปอง

๏ โดนไฟรักเล่นงานโทษฐานเซ่อ
เพราะไม่รู้ว่าเธอมีเจ้าของ
มีคนกอดคนปลื้มฉันลืมมอง
  สุดท้ายน้ำตานอง ไม่มองให้ดี
     
๏ ถอยหลบหนีเปลวไฟทำใจยาก
แม้จะเจ็บปวดมากมิอยากหนี
พิษจากไฟรักรุมสุมชีวี
  เข็ดแล้วพอแล้วมี บางทีต้องการ
   
๏ หยาดฝนจากดวงตารินมาตก
ท่วมในอกท่วมใจใครสงสาร
สาปรักสั่งลาใจไปอีกนาน
  ครั้งนี้โง่ดักดานให้ลวงเอย ๚ะ๛