ควาย..รำพึง


ถือกำเนิดเกิดมาไม่เสียหาย
เรียกว่าควายตัวโตดูล่ำสัน
เกิดในโลกสดสวยอยู่ด้วยกัน
แต่แบ่งชั้นต่างชนกับคนไกล

เป็นทาสแรงของคนอยู่บนโลก
โดนคนสับคนโขก อย่างเหลวไหล
เป็นเพียงสัตว์รูปชั่วไร้หัวใจ
จะมีใครเวทนาและปราณี

กินทั้งแรงเลือดเนื้อยังเถือหนัง
สิ้นกำลังเข่นฆ่าน่าบัดสี
เป็นเพียงควายมิกล้าถามเรื่องความดี
แต่จะมีผู้ใดเข้าใจควาย

พลีเพื่อคนทุกอย่างทั้งชีวิต
เขายังคิดว่าทรามไร้ความหมาย
คนเงียบงันขื่นขมที่งมงาย
ก็เรียกควายโง่เง่าไม่เท่าคน

มิฉลาดเฉลียวเดี๋ยวโดนด่า
สอนไม่จำก็ว่า..น่าฉงน
เหมือนสีซอให้ควายฟัง..ช่างพิกล
แม้จะบ่น..ถ้อยเทียบยังเปรียบควาย

สุนทรีนัยอารมณ์จะชมเพลง
ให้ครื้นเครงขี่เยือนยามเดือนหงาย
บรรทุกโลงลากเกวียนตอนคนตาย
ก็ไอ้ควายออกแรงแสดงมา

ตาโตโตกลมซื่อที่สื่อให้
เหลือบ้างไหมความดีกลับมาหา
มิอาจเอ่ยถ้อยคำจำนรรจา
เพียงสายตากาสรที่อ้อนคน

ควายรำพึงบอกมนุษย์สุดประเสริฐ
ยามแรกเกิดกรรมกำกับ .อย่าสับสน
ต่างเกิดมามีเวรตามแต่ตน
จะหลบพ้นบาปกรรมที่ทำฤา

คนกับควายแตกต่างระหว่างค่า
ที่เกิดมาร่วมโลกนั้นผิดหรือ
สุดท้ายเพราะกรรมสร้างไม่ต่างคือ
ต้องสิ้นชื่อมิพ้น..คนและควาย…@ 8-7-47..แก้ไข 2-3-51



 

** เยือนตลาดดูควายขายเพื่อฆ่า
มองน้ำตารินถามถึงความหมาย
เหตุใดหรือพวกพ้องจึงต้องตาย
ไร้คำตอบบอกควาย..ข้าอายมัน

เขียนประท้วงแทนควายหมายจะสื่อ
ถามคนคือพระเจ้าท้าวสวรรค์
หรือปีศาจนักล่าคอยฆ่าฟัน
สิทธิ์เช่นนั้นท่านได้แต่ใดมา**

.

    เรือนรักกระดาษ


มือที่สั่นหวั่นไหวหยิบไม้สร้าง
วัดระดับจับวาง..เอากางกั้น
กำหนดจุดหลุมแถวเป็นแนวพลัน
วาดสวรรค์ด้วยใจไหวระรัว

ขุดหลุมลึกลำบากวางรากฐาน
จิตประหารคิดไปใจสลัว
เหมือนขุดไว้เป็นลางฝังร่างตัว
ทั้งที่กลัวต้องสร้าง..เจ็บข้างใน

ปักเสาเอกเสาโทโห่เอาฤกษ์
จุดธูปเบิกฤกษ์งามตามพระให้
เสียงสนั่นแสร้งสนุกแต่ทุกข์ใจ
ความหวั่นไหวแทรกซ้อนทุกตอนทำ

หิ้วอเสขึ้นวางข้างหัวเสา
ประกบเข้ารอยบากที่ถากซ้ำ
สวมสนิทตามแบบสร้างประจำ
คล้ายดั่งคำบอกเขียนอย่าเปลี่ยนใจ

สวมขื่อลงจับขวางหว่างอเส
อย่ารวนเรเปลี่ยนแบบเหมือนนิสัย
รายละเอียดปลูกสร้างที่วางไป
อย่าหวั่นไหวคล้ายคนวกวนเวียน

ติดใบดั้งกึ่งกลางระหว่างขื่อ
ทำกับมือให้ตรงกับแบบเขียน
แปลนที่สร้างเหมือนเก่าเคยเล่าเรียน
มิอาจเปลี่ยนเหลวไหลเหมือนใจนาง

ถึงคราจับอกไก่ลงใบดั้ง
หมดกำลังใจจะคิดสะสาง
ลำดับภาพรักเสมือน..ดูเลือนลาง
ช่างอ้างว้างต่างกับใส่..อกไก่ลง

มือที่จับไม้สร้างแตกระแหง
อ่อนระโหยโรยแรง..พิศวง
เพราะเรื่องรักที่ฝันมิมั่นคง
ใจอนงค์แปรปรวนชอบรวนเร

 วัดระยะเท่ากันจันทันใส่
สับที่หว่างอกไก่ไม้อเส
เอาโกร่งขึ้นวัด-ตั้งสมคะเน
อย่าวางเฉอ่อนไหวดั่งใจคน

เป็นภาพแทรกเงาซ่อนที่รอนร้าว
ทุกเรื่องราวผ่านมาน่าฉงน
รักหรือลวงจำแนกแปลกพิกล
ต้องสู้ทนทำไปพราะรักเธอ

ใส่จันทันเสร็จแล้ววางแนววัด
กำหนดชัด..จุดใส่แป..สม่ำเสมอ
จับวางไม้ให้ตรงอย่าเผลอเรอ
ขืนคดเหมือนรักที่เจอ..ทรมาน

บรรจงวางกระเบื้องต่อเป็นแถว
จัดให้ตรงเหมือนแนวแถวทหาร
ใจประหวัดเรื่องราวที่ร้าวราน
ช่างไม่หวานซื่อตรง..มั่นคงเลย

เรือนเจ้าเอ๋ยรักกระจ่างหรือร้างรัก
หวั่นใจนักกลัวช้ำ..คำเฉลย
กลัวคำตอบมิใช่..รักเช่นเคย
ไม่อาจเอ่ยสอบถามเกิดความอาย

เรือนที่ปลูกไม่เสร็จสำเร็จรูป
เพราะมันวูบเจ็บจินต์สิ้นความหมาย
กี่แผลเจ็บรุมประดังทั่วทั้งกาย
อาจจะหายต่างแผลที่แพ้เธอ

ปลูกเรือนรักเปรียบไปคล้ายกระดาษ
ลมเป่าขาดพังไปเพราะใจเผลอ
วาดสวรรค์วิมานปานละเมอ
สุดท้ายเก้อช้ำชอกรักยอกใจ

ขอจุดไฟเผาเรือนลบความกลุ้ม
น้ำตาชุ่มสิ้นฝัน..เลิกหวั่นไหว
ดอกไม้จันทร์วางสลุตแล้วจุดไฟ
เรือนจงไหม้ไปลับ..พร้อมกับเธอ…..@3-6-47..แก้ไข 5-3-51



 

    ผ่านตา/ผ่านใจ/ผ่านไป

๏ หัวเรือใกล้ถึงฝั่งหยุดนั่งคิด
เหลือชีวิตเท่าไหร่หายใจคล่อง
เรื่องบางอย่างหมดสิทธิ์จะเหลียวมอง
อย่าคิดลองล่องใจพบใครเลย

ไร้ท้องฟ้างดงามเหมือนแต่ก่อน
เห็นบุปผาดุจภมรที่นอนเฉย
เรือล่องผ่านไม่แวะเหมือนเช่นเคย
กลัวทุกคำที่เอ่ยเป็นโซ่ตรวน

ถ้าต้องเจ็บของเคยเคยฉันทนได้
ชินชากับหัวใจยามกำสรวล
แต่เธอมาใกล้ฉันนั้นไม่ควร
มิคิดชวนเธอลงเรือลำเดียวกัน

ความรู้สึกของคนละเอียดอ่อน
ความปรารถนาซุกซ่อนในใจฉัน
จะเก็บให้มิดชิดชั่วชีวัน
ไว้ในเรือแห่งความฝันตลอดกาล

เหลือเพียงลมหายใจแต่ไฟมอด
แค่อยู่รอดรอพ้นวัฏสงสาร
.ผ่านแววตามองเธอทรมาน
มิช้าคลานลงโลงคงโล่งใจ

ขอผ่านไปไว้พบกันชาติหน้า
เรือผุพังเห็นท่าน้ำตาไหล
เวลาเราพบกันนั้นน้อยไป
เทียบท่าจอดไม่ได้ทำร้ายเธอ

ต้องผ่านตา ผ่านใจ ผ่านไปหมด
เก็บแต่รอยรันทดไว้เสมอ
จำตัดใจยอมจบเมื่อพบเจอ
ข้อเสนอของใจไร้ปัญญา

แต่จะให้ลืมเธอทำไม่ไหว
สั่งหยุดลมหายใจทำง่ายกว่า
ล่องเรือรักร่อนเร่เพียงเอกา
โบกมือลาอ่อนใจผ่านไปเอย.. II ๚ะ๛ 4/10/55



 

 
      สำเนาความรู้สึก


 ๏ ฆ้องกังวานใกล้ค่ำเสียงย่ำส่ง
ดวงตะวันอัสดงลงจากฟ้า
เสียงเจื้อยแจ้วเซ็งแซ่ของสกุณา
โบยบินสู่เคหาดังมาแต่ไกล

เงาจันทร์ล่องขอบฟ้ามาแทนที่
คิดถึงเจ้าป่านฉะนี้อยู่ดีไฉน
ลมแผ่วแผ่วต้องผิวร้อนดั่งไฟ
ยินเสียงเต้นของหัวใจยามไกลเธอ

แต่ละถ้อยน้ำคำเมื่อครั้งก่อน
ยังยอกย้อนก้องอยู่ในหูเสมอ
จากกันมาเนิ่นนานไม่พบเจอ
แต่หัวใจไม่เคยเผลอลืมแก้วตา

ดึกดื่นดูดาวเดือนเมฆเคลื่อนคล้อย
น้ำค้างย้อยหยาดหยดลงใบหญ้า
ความจริงใจนั้นยากจำนรรจา
จึงสื่อมาเป็นกลอนแสดงตน

นาฬิกาสำหรับรักหยุดเดินแล้ว
ไร้ซึ่งแนวกลับคืนมาอีกหน
เส้นทางใจรกชัฏและมืดมน
คนสองคนทางรักนั้นไม่มี

จันทร์กระจ่างกลางฟ้าเงียบสงบ
อธิษฐานให้เธอพบความสุขี
อย่าอ่อนแอเข้มแข็งนะคนดี
ความทุกข์ถ้าจะหนีต้องที่ใจ

เหนื่อยพอแล้วเจ็บพอแล้วหลับตาซะ
หลับเถิดนะแก้วตาจงหลับใหล
พบความฝันที่จะไม่ทำร้ายใคร
ฉันจะกอดเธอไว้จวบสิ้นแสงจันทร์

เย็นยะเยือกใกล้เวลาอุษาสาง
ความแตกต่างทำให้รักแปรผัน
แต่เธอไม่เคยเดียวดายแม้สักวัน
เพราะว่าในความฝันเรามี เรา

คงเหมือนกับน้ำค้างระเหยหาย
หลังดวงตะวันฉายมาแผดเผา
รูปแบบความสัมพันธ์ที่เหมือนเงา
ต้องเลิกราว่างเปล่ายากดื้อดึง

รู้ว่าเธออ่อนแอและหวั่นไหว
สองมือฉันเอื้อมไปปลอบไม่ถึง
คงฝากผ่านได้เพียงเสียงรำพึง
จากคนในกาลครั้งหนึ่งถึงปัจจุบัน

ยังมีฉันอยู่กับเธอเสมอ
เป็นกำลังใจให้เธอมิแปรผัน
ผิดเพราะเราทั้งสองรู้จักกัน
ช้าเกินไปไม่ทันความฝันเอย.. ๚ะ๛



 

เขียนกลอน เขียนหลายแนว หลายเรื่อง แต่ระยะหลังเขียนแต่เรื่องรักๆใคร่ๆ ไม่ค่อยสนใจเรื่องหนักสมอง พอดีเจอกลอนเก่า เห็นว่า ระยะหลังโลกมันก็ยังเหมือนเดิม เลยเอามาลงให้อ่านเล่น..

               อเมริกา
.
 ๏ พญาอินทรีหรือแร้งจากซีกโลก
อุปโลกน์ลืมกำพืดคิดว่าใหญ่
เป็นแค่โจรหุ้มเปลือกประชาธิปไตย
บ้านเอ็งใหญ่นั้นได้.แต่ใดมา

๏ เจ็ดทวีปห้ามหาสมุทร
เอ็งใหญ่สุดหรือชอบสร้างปัญหา
เทคโนโลยีเอ็งเก่งพัฒนา
แต่ปัญญาแยกดี-ชั่ว ..มั่ว.จัง.เอ็ง 555…

๏ ข้ามิใช่อินเดียนแดงให้กดขี่
อยู่ดีดีจะยอมให้ใครข่มเหง
ไทยนั้นมีเอกราชไม่หวั่นเกรง
คิดมาเบ่งจะงับควรปรับปรุง

๏ จะชั่วดีถี่ห่าง.ช่างข้าเลือก
มันบ้านข้า ไอ้เผือกอย่าเสือกยุ่ง
ข้าจะชอบเอ็กซ์เมนหรือหนังตะลุง
ประชาธิปไตยไม่รุ่งก็เปลี่ยนแปลง

๏ ประชาชนโดนเอ็มเจ็ดสิบเก้า
พวกชอบฆ่าชอบเผามันแอบแฝง
สั่งการอยู่..ในรัฐบาลจำแลง
ไอ้หัวแดงเงียบกริบพูดไม่เป็น

๏ ทุจริตโครงการจำนำข้าว
เรื่องอื้อฉาวท่วมหูไม่รู้เห็น
รัฐประหารทะลึ่งมาเปิดประเด็น
ไอ้เหลือบเล็นขี้ข้าประชาธิปไตย

๏ มารยาทการเมืองระหว่างประเทศ
ถามสภาคองเกรสของเอ็งไหม ?
ละลาบละล้วงกิจการภายใน
ประเทศใครใครเขาก็ไม่ยอม

๏ อเมริกา อเมริกัน
คิดถึงความสัมพันธ์ควรถนอม
หรือประเทศของเอ็งนั้นจอมปลอม
มิตรภาพแวดล้อมด้วยน้ำลาย ? ๚ะ๛  3/5/57



 

      รักเธอเสมอ


๏ วันคืนที่เนิ่นนานเมื่อผ่านไป
อาจมีคนเปลี่ยนใจไม่ไปต่อ
ทำให้รักเดินเลี่ยงมิเคียงคลอ
ทางรักที่สร้างชะลอไม่พอเดิน

๏ หรือมันเป็นเงื่อนไขของเวลา
เสน่หาจืดจางก็ห่างเหิน
แม้หัวใจเจ็บช้ำจนก้ำเกิน
แผลกลายกลับยับเยินไม่เมินเธอ

๏ วันวานเราล่วงลับไม่กลับคืน
แต่ยังขืนห่วงใยเธอเสมอ
ถึงแม้เราจากกันสิ้นวันเจอ
ความทรงจำยังเสนอ รอเธอกลับมา

๏ อยากรู้ความเป็นไปในชีวิต
ยังรักเธอยึดติดจริตหา
ทุกอย่างที่เคยผ่านกาลเวลา
ทุกสิ่งยังตรึงตราตลอดไป

๏ เธออาจจะได้พบประสบพักตร์
หลายความรักหลายหนหลายคนใหม่
พบวันที่ดีหรือ วันช้ำใจ
น้ำตาต้องตกในเท่าไรกัน

๏ ยังไงยังไง ก็คงไม่หวนกลับ
แต่อยากให้เธอรับ รู้ใจฉัน
ยังห่วงใยคิดถึงเธอทุกวัน
เหมือนก่อนนั้นดังเดิมเสมอมา

๏ ถึงจะนาน เท่าไรเอาใจขอ
หวังเพียงรอเห็นเธอ สมปรารถนา
ไม่ต้องการเห็นเธอเจ็บอุรา
ต้องเหน็ดเหนื่อยคอยมารักษาใจ

๏ รักเธอเสมอเนิ่นนานก็ยังรัก
คิดจะพักรักเธอหยุดไม่ไหว 
รักเสมอรักเธอ ตลอดไป
รักทุกลมหายใจ  คอยได้เอย๚ะ๛ 15/5/68



 

    น้ำตาลิง


เสียงเจี๊ยกเจี๊ยก อลวนปีนต้นไม้
มือกวักไขว่ห้อยโหนทโมนเอ๋ย
อยู่ไม่สุขชุลมุนเพราะคุ้นเคย
ชาติเฉลยซุกซนคนเรียกลิง

ชอบแลบลิ้นปลิ้นตาทำหน้าหลอก
แยกเขี้ยวงอกเกาสีข้างครางหงิงหงิง
จับหมัดร้องฮือฮือมือระวิง
นั่งนิ่งนิ่งปากจู๋อยู่มินาน

ณ.คบใหญ่ไม้ยางระหว่างพฤกษ์
แดนป่าลึกปลอดภัยผู้ใดผลาญ
แม่ลิงอุ้มลูกน้อยบริบาล
เป็นดั่งบ้านคุ้มภัยอาศัยนอน

เฝ้าถนอมฟูมฟักห่วงรักษา
เพศมารดาธรรมชาติเป็นศาสตร์สอน
เลือดในอกรินบ่ามิอาทร
ตามขั้นตอนของแม่มิแพ้คน

ลุวันหนึ่งเพียงสิ้นเสียงปืนแตก
กายแม่แยกเลือดบ่าดั่งห่าฝน
ลูกกอดแม่แนบร่างจากข้างบน
แม่ลูกหล่นสู่พื้นปฐพี

เขากระชากลากลูกออกจากอก
น้ำตาตกสิ้นแรงจะแย่งหนี
เลือดอาบนองทั่วท้องธรณี
แม่ไม่มีแรงแล้วเจ้าแก้วตา

เสียงลูกร้องดิ้นรนจากคนเถื่อน
ค่อยค่อยเคลื่อนมือขยับจะจับหา
สัมผัสลูกดั่งหมายแค่สายตา
หมดปัญญาช่วยเหลือเอื้ออาทร

สำนึกหายท้ายสุดมนุษย์เอ๋ย
มิอาจเอ่ยเพ้อพร่ำถ้อยคำสอน
เราเพียงสัตว์ยากไร้จะใคร่วอน
โปรดคิดก่อนผลกรรมกระทำไป…@..8-11-47



 

             เมา

เดินผ่านขวดปวดใจมือไม้สั่น
น้ำสวรรค์หรือนรกหัวอกเอ๋ย
มันเปรี้ยวปากยากยั่นของมันเคย
กระนั้นเลยคว้าขวดดวดให้เมา

อยู่เป็นเพื่อนร่วมเศร้านะเหล้าจ๋า
เป็นเพื่อนข้าคนโซที่โง่เขลา
ทุกข์หรือสุขหัวเราะเฉพาะเรา
ข้ากับเจ้าสองแรงมาแบ่งปัน

แก้วที่หนึ่งกินเผื่อเพื่อนงนุช
ยามเธอรุดแรมร้างจากทางฝัน
แก้วที่สองก็ใช่เพื่อใครกัน
กี่แก้วมันเมาไม่เบื่อก็เพื่อเธอ

เดินแอ่นหน้าก้าวคล้อยแล้วถอยหลัง
เดินเซซังยุ่งย่ำสม่ำเสมอ
หนีบไอ้ขวดมองเห็นเจ้าเป็นเกลอ
พอเดินเผลอคายแก้วเป็นแถวยาว

จะเมาอื่นหมื่นแสนแม้นลำบาก
มิยุ่งยากยึดยื้อให้อื้อฉาว
แต่เมารักต่อเนื่องเป็นเรื่องเป็นราว
หนักกว่าเหล้าสืบสาวยิ่งยาวไกล

คิดจะเลือกเมาเหล้ามิเหงานัก
ถ้าหัวใจเลือกเมารักทนมิไหว
อันเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจยืดยาวคงเมานาน

จะเมาเหล้าเมารักรู้จักคิด
ถ้าหลงผิดเสียเวลามหาศาล
ทุกเรื่องราวเกลือกกลั้วใช่ชั่วกาล
มีพบผ่านพลัดพราก.ยากยืนยง…[email protected]..แก้ไข 29-2-51