ความรักสีดำ
สิ้นแสงสรูย์มืดมัวสลัวจิต
เหมือนลิขิตกาลส่งมิสงสาร
ชีวิตสิ้นสุขสมต้องซมซาน
สุรีย์ฉานยังมาลับกลับสายตา
ณ ห้วงหนเวลาอ่อนล้านัก
อันความรักร้างไกลไม่มาหา
รังสิมันต์ตกไปได้เวลา
คล้ายกานดาเคยเยืยนมาเลือนไป
เมียงมองหาบุหลันฝันจะเห็น
เดือนก็เป็นข้างแรมไม่แจ่มใส
เวิ้งนภามืดดับเหมือนกับใจ
ที่หม่นไหม้รันทดสลดครวญ.
หลั่งน้ำตาเอ่อล้นบนใบหน้า
ทดแทนค่า แทนคำที่กำสรวล
เมื่อรักสิ้นสุขสันต์เรื่องรัญจวน
เหลือโซ่ตรวนกำนัลยามผันแปร
ฝากสายลมพรมพริ้วเป็นทิวเสียง
สื่อสำเนียงบอกจบลบรอยแผล
แม้ความหวังห่างไกลเธอไม่แล
ฉันคนแพ้มิอาจเผยจะเอ่ยคำ
ได้แต่งมอยู่เงียบเปรียบน้ำค้าง
ที่พรูพร่างตกพื้นทุกคืนค่ำ
เบาเบาแผ่วแนวพื้นชื้นประจำ
แต่ไร้คำไร้เสียงสำเนียงดัง
เปรียบคำบอกยอกย้อนที่ซ่อนเงื่อน
ไร้เสียงเตือนคอยตามให้ความหวัง
ซ่อนดาบฟันช้าช้า ละล้าละลัง
แต่ก็ฝังดาบคมจมร่างเรา
เพราะชีวิตของคนบนความยาก
จะเอ่ยปากก็ไม่เป็นเช่นใครเขา
กระทั่งฟ้ายังซ่อนเร้นมิเห็นเงา
ฉันคนเขลาฤาจะเห็นแสงเย็นตา.
ไม่เจ็บช้ำชาชินเพียงสิ้นสุข
ไม่มีทุกข์ยอมสิ้นเสน่หา
ไม่มีโศกสิ้นทุกข์เศร้านานา
ไม่มีค่าไม่มีคนบนน้ำใจ..
ดาวกระพริบยิบระยับคู่กับฟ้า
ดวงจันทราแสงสลดมิสดใส
มองท้องฟ้ายังเป็นฟ้าทุกคราไป
สำหรับฉันทำไมหมดค่าคน
ขออำลาฟ้าและเธอเลิกเพ้อพร่ำ
สิ้นถ้อยคำหมดแรงจะพร่ำบ่น
เหลือรอยรักไร้สุขต้องทุกข์ทน
บนถนนความคิดนิจนิรันดร์
[email protected] แก้ไข..1-3-51
