ฉากสุดท้าย


บทละครกลกามของความรัก
ที่ประจักษ์รู้แจ้งแสดงเห็น
บทที่ได้ก็เหมือนตัวเธอเป็น
ส่วนฉันเล่นกำกวมเพราะหลวมตัว

เธอตีบทเล่นได้ดั่งใจสื่อ
จนมีชื่อลือไกลกันไปทั่ว
สมบทบาทมารยาจนน่ากลัว
สนุก.หัวสดใสชื่นใจตน

บนความสุขของเธออันเลอเลิศ
ช่างพริ้งเพริศงามสะพรั่งทั้งเวหน
เหมือนยืนอยู่บนค่าน้ำตาคน
ที่รินหล่นท่วมนองเป็นท้องธาร

ตัวประกอบยืนดูอย่างผู้แพ้
รู้ดีว่าเป็นแค่ขนมหวาน
มิใช่สิ่งหมายปองที่ต้องการ
เธอเพียงรับประทานแล้วผ่านไป

แต่ทนเล่นทุกวันให้มันจบ
เล่นจนครบบทบาทที่เธอให้
แม้รู้สึกขยะแขยงแสลงใจ
ก็คงไม่ลาลับเล่นกับเธอ

บนแผ่นฟิลม์เธอผู้สร้างชอบห่างหาย
ฉันไม่ตายยังสู้อยู่เสมอ
ฝันลมลมแล้งแล้งแสร้งว่าเจอ
บางทีเผลอเธออาจปันเศษหัวใจ

ปรารถนาฉากสุดท้ายที่ปลายฝัน
แสร้งมีกันกำหนดความสดใส
ท่องวิมานเธอ-ฉันร่วมกันไป
และหลับใหลในฉิมพลีอันมีเรา

ฉากสุดท้ายคู่กันเพียงฝันหวาน
ความต้องการเพียงตนของคนเขลา
กอดแต่รูปรื่นรมย์ชมแต่เงา
และเรื่องเล่าลำเค็ญที่เป็นจริง…@..2548



 

     ความรักสีดำ

สิ้นแสงสรูย์มืดมัวสลัวจิต
เหมือนลิขิตกาลส่งมิสงสาร
ชีวิตสิ้นสุขสมต้องซมซาน
สุรีย์ฉานยังมาลับกลับสายตา

ณ ห้วงหนเวลาอ่อนล้านัก
อันความรักร้างไกลไม่มาหา
รังสิมันต์ตกไปได้เวลา
คล้ายกานดาเคยเยืยนมาเลือนไป

เมียงมองหาบุหลันฝันจะเห็น
เดือนก็เป็นข้างแรมไม่แจ่มใส
เวิ้งนภามืดดับเหมือนกับใจ
ที่หม่นไหม้รันทดสลดครวญ.

หลั่งน้ำตาเอ่อล้นบนใบหน้า
ทดแทนค่า แทนคำที่กำสรวล
เมื่อรักสิ้นสุขสันต์เรื่องรัญจวน
เหลือโซ่ตรวนกำนัลยามผันแปร

ฝากสายลมพรมพริ้วเป็นทิวเสียง
สื่อสำเนียงบอกจบลบรอยแผล
แม้ความหวังห่างไกลเธอไม่แล
ฉันคนแพ้มิอาจเผยจะเอ่ยคำ

ได้แต่งมอยู่เงียบเปรียบน้ำค้าง
ที่พรูพร่างตกพื้นทุกคืนค่ำ
เบาเบาแผ่วแนวพื้นชื้นประจำ
แต่ไร้คำไร้เสียงสำเนียงดัง

เปรียบคำบอกยอกย้อนที่ซ่อนเงื่อน
ไร้เสียงเตือนคอยตามให้ความหวัง
ซ่อนดาบฟันช้าช้า ละล้าละลัง
แต่ก็ฝังดาบคมจมร่างเรา

เพราะชีวิตของคนบนความยาก
จะเอ่ยปากก็ไม่เป็นเช่นใครเขา
กระทั่งฟ้ายังซ่อนเร้นมิเห็นเงา
ฉันคนเขลาฤาจะเห็นแสงเย็นตา.

ไม่เจ็บช้ำชาชินเพียงสิ้นสุข
ไม่มีทุกข์ยอมสิ้นเสน่หา
ไม่มีโศกสิ้นทุกข์เศร้านานา
ไม่มีค่าไม่มีคนบนน้ำใจ..

ดาวกระพริบยิบระยับคู่กับฟ้า
ดวงจันทราแสงสลดมิสดใส
มองท้องฟ้ายังเป็นฟ้าทุกคราไป
สำหรับฉันทำไมหมดค่าคน

ขออำลาฟ้าและเธอเลิกเพ้อพร่ำ
สิ้นถ้อยคำหมดแรงจะพร่ำบ่น
เหลือรอยรักไร้สุขต้องทุกข์ทน
บนถนนความคิดนิจนิรันดร์[email protected] แก้ไข..1-3-51



 

            หวย

๏ เลขที่ออก ได้ยินกริ่งแล้วนิ่งเงียบ
มือเย็นเฉียบเปี่ยมความหวังคอยฟังเสียง
เลขที่ออก แห๊ม..ทำได้แค่ใกล้เคียง
อุตส่าห์เสี่ยงได้เลขเด็ดยังเสร็จมัน

๏ งั้นต้องรองวดหน้าค่อยมาลุ้น
เดี๋ยวหาทุนตุนก่อนค่อยนอนฝัน
มีเวลาวุ่นวายอีกหลายวัน
คงหาทันเลขใหม่เอาไว้แทง

๏ ก้อนขี้เมฆต้นกล้วยตีหวยได้
ศาลเจ้าหรือตอไม้มีเลขแฝง
บึ้งก้นรูยังคาบเลขมาแสดง
คนจับแปลงเป็นหวยคล่องอย่างว่องไว

๏ ทั้งบนล่างโต็ดเต็งเก็งแล้วซื้อ
เจ้าเอาเปรียบลูกค้าอื้อก็ซื้อไหว
จ่ายเพียงครึ่งหรืออั้นบานตะไท
ชอบซื้อหวยต้องทำใจยอมรับมัน

๏ การพนัน ไม่ทำให้ใครรวย
ยิ่งเล่นหวยได้แน่ก็แค่ฝัน
จะใต้ดินบนดินมิต่างกัน
ผลรางวัลนั้นตลอดคือวอดวาย

๏ เลขที่ออก ได้ยินกริ่งแล้วนิ่งเงียบ
เสียงขานเลขราบเรียบ..แล้วเงียบหาย
งวดนี้สิ้นความหวังพังทลาย
แต่ไม่ตายก็จะดื้อยังซื้อเอย ๚ะ๛  2-8-60



 

     รำลึก




บันทึกวิปโยค
ครั้งหนึ่งโลกแหลกสลาย
เกิดขึ้นเมื่อความตาย
พรากเจ้าไปจนไกลตา


มองแสงจันทร์กระจ่าง
เงาสว่างผิวธารา
หลังม่านชลนา
ยิบระยับสะเทือนใจ


หาดทรายกับสายลม
ความขื่นขมที่อ่อนไหว
ขุนเขาที่ยาวไกล
ผนึกในจินตนาการ


แมกไม้ความรู้สึก
เร่งสำนึกให้ขับขาน
ปลดปล่อยรอยร้าวราน
บันทึกผ่านอักษรา


มหาสมุทรแม้นลึกล้ำ
มิเท่าคำจำนรรจา
ถ้อยคำพรรณนา
ทรงคุณค่าให้จดจำ


เสียงแผ่วเคยแว่วหวาน
ยังกังวานคอยตอกย้ำ
กี่ครั้งและกี่คำ
เป็นลำนำประจำใจ


ปีเดือนที่เลือนลับ
มิหวนกลับคืนมาใหม่
เพียงภาพสนิทนัย
ตรึงรอยช้ำให้กล้ำกลืน


ครืนครืนเสียงซัดสาด
ป่าวประกาศว่ายังตื่น
ทะเลทุกวันคืน
มันก็ตื่นอยู่ร่ำไป


ดวงกมลของคนเศร้า
เก็บภาพเก่าตรึงดวงใจ
สุดสิ้นอายุขัย
ประหนึ่งคลื่นกลับคืนรอย


ครบรอบหวนรำลึก
เปิดบันทึกคำเรียงร้อย
จดจำคำว่า.คอย
ชั่วชีวิตนิจนิรันดร์


เพราะรู้ว่าอยู่ใกล้.
ลมหายใจสายสัมพันธ์
ทุกนาทีเรามีกัน.
เธอกับฉันตลอดมา


ทุกอย่างแม้นผ่านผัน
แต่ในฝันทุกเพลา
ลืมตาหรือหลับตา
ความคิดถึงเพียงหนึ่งเดียว….@ 17-6-48 .




@…ไม่ว่าคุณจะคอย.อยู่ที่ไหนสักวันผมจะไปหา..
แม้ไกลสุดฟากฟ้า ถึงเวลาผมจะไป…@





 

เป็นคนนอกระทู้ดูทุกช่วง
ดั่งแฝงช่อมะม่วงพวงใหญ่ใหญ่
คอยตามอ่านงานกลอนมิร้อนใจ
คอยห่วงใยน้องพี่นี้ทุกวัน

กดเยี่ยมชมมิได้ใจว่าแปลก
แต่ยังแทรกเวลามาชมขวัญ
เป็นกำลังใจแท้ให้แก่กัน
บอกให้รู้ว่าฉันนั้นเฝ้าดู

masapaer


มารายงานตัวให้ทราบค่ะ ไม่มีกลอน
แต่ก็ออนบ๊อยบ่อยนะคะ 

ขอบคุณ.. คุณ masapaer และ คุณ น้ำค้างบนพื้นทราย ครับที่ผ่านเข้ามาทักทาย เขียนกลอนให้มีความสุขมากๆนะครับ..

       พบไม้งามเมื่อขวานบิ่น


 ๏ เม็ดฝนใหม่ในฤดูเริ่มส่งสาย
ยามโปรยปรายเย็นเยือกช่างเหน็บหนาว
ชำแรกผ่านความรู้สึกเป็นเรื่องราว
ความปวดร้าวทรมาน ณ วันนี้

หลังฝนซาฟ้าส่องแสงสว่าง
งามกระจ่างสร้างรุ้งเป็นสักขี
แต่ความฝันของข้าประดามี
ช่างริบหรี่สิ้นหมดแรงศรัทธา

พบไม้งามเมื่อขวานบิ่นดั่งสิ้นศักดิ์
นิยายรักสิ้นแรงจะไขว่คว้า
ความแตกต่างมากมายจนปัญญา
เสนอหน้ามีแต่ต้องอับอาย

แต่เมื่อสบสายตาใจว้าวุ่น
ชุลมุนห้ามจิตคิดว่าสาย
ห้ามสิ่งใดไม่ยากจนวุ่นวาย
แต่ห้ามใจมักง่ายมิได้เลย

ฝนตกต้องตามฤดูกาลเสมอ
แต่ใจคนพลั้งเผลออย่างเปิดเผย
ทุกเพลาไร้ขอบเขตเหมือนเช่นเคย
ความปรารถนางอกเงยอยู่ทุกวัน

พบไม้งามเมื่อขวานบิ่นข้าสิ้นสุข
เป็นความทุกข์ในใจอย่างมหันต์
อธิษฐานชาติหน้าถ้าพบกัน
ไม้และขวานสัมพันธ์นิรันดร

ถอนหายใจครั้งสุดท้ายมองสายฝน
ไม่มองคนกลัวแววตามาหลอกหลอน
โลกช่างไม่เห็นใจข้าอนาทร
พบไม้ตอนขวานบิ่นรักสิ้นเอย..๚ะ๛



 

         สิทธิ์แห่งฝัน

ผืนทรายขาวยาวไกลเดินไปเรื่อย
ลืมเหน็ดเหนื่อยทิ้งเรื่องสุม ที่รุมหัว
ปล่อยความคิดจิตหม่นให้พ้นตัว
ลืมทุกเรื่องที่ขุ่นมัวออกตัวเดิน

ตะวันผลัดอัสดงลงจากฟ้า
หมู่ปักษาบินออพะนอเหิน
ทิวไศลเรียงแถวเป็นแนวเนิน
ยากจะเมินยามมองดั่งต้องมนต์

ริมฝั่งน้ำสนธยาฟ้าสลัว
ชอุ่มทั่วฉาบแฝงทุกแห่งหน
กระโจมน้อยแดนสรวงริมห้วงชล
กางเหลื่อมบนพื้นทรายชายวารี

หนึ่งความฝันสรรวาดปรารถนา
เพียรเสาะหาบรรลุความสุขี
บรรจถรณ์ฟังคลื่นชลธี
คนเมื่อมีฝันนำกระทำตาม

ศศิฉายเต็มดวงห้วงเวหา
ผิวธาราเรื่อประกาย..สีวาบหวาม
สรรพสิ่งสวยสดช่างงดงาม
สวรรค์ยามค่ำลงใต้วงจันทร์

ริ้วกระเซ็นคลื่นสาดซัดโขดหิน
หวังยินยลเคียงนางทบทางฝัน
งามละไมใช่แสร้งแสดงกัน
รูปรำพันนุ่มนวลรัญจวนใจ

ลมอื้ออึงอู้ครวญหวนระโหย
น้ำค้างโรยหยดหยาดเสียงหวาดไหว
แผ่วแผ่วดังหลังกระโจมโลมฤทัย
ผสานไออบอุ่นกรุ่นผิวกาย

ทะเลสมห่มฟ้าทุกคราหนาว
จันทร์สกาวเราห่มก็ข่มหาย
ยามหนาวเนื้อเอื้อห่มระทมคลาย
แต่จะวายเพราะห่มมิสมกัน

บนเส้นทาง คุณค่าเรียกว่าคน
รวยหรือจนมีสิทธิ์ลิขิตฝัน
หวังไกลไกลวิ่งตามทุกวารวัน
จุดหมายนั่นเส้นชัยมิไกลเลย @



 

         สอนสาวดุ


โถแม่เสือ สาวสาว ช่างกล่าวโทษ
เจ้าคิดโกรธ สิ่งใด กับใครหรือ
อย่าดุนัก จะเฉา คนเขาลือ
ว่าเธอคือ นางมาร มิหวานเลย

อันบุรุษ ดีดี อาจมีอยู่
แต่มองดู นางมาร แล้วพาลเฉย
ขืนแม่คุณ ดุร้าย สิ้นชายเชย
หมดแล้วเอย ลำบาก ลงจากคาน

ชายข้าวเปลือก หญิงข้าวสาร โบราณบอก
ข้าวเปลือกงอก สิ่งที่เก่า นั่นข้าวสาร
ไม่อาจอยู่ สูญสลาย ไปตามกาล
เพลาผ่าน สิ้นพงษ์ ดำรงพันธุ์

จะเชือดบ้าง เฉือนให้ขาด น่าหวาดเสียว
ดุจริงเชียว แม่คุณ อย่าหุนหัน
ทำใจร้าย ชายรันทด คงหมดกัน
ตกสวรรค์ ใจหด รักหมดลง

เป็นน้ำตาล หวานสักนิด คิดสักหน่อย
ร้อยทั้งร้อย ชายชุม จะลุ่มหลง
ตีหน้ายักษ์ ข่มขู่ ดูอนงค์
ปลงเถิดปลง เหงาจนแก่ นั้นแน่นอน

มารยาหญิง ร้อยเล่มเกวียน เพียรศึกษา
เสน่หา บริหาร ตำนานสอน
พอมัดใจ ชายมั่น มิสั่นคลอน
ค่อยจับตอน ทำให้เชื่อง เป็นเรื่องเป็นราว

ยุคสมัย เปลี่ยนแปลง ต้องแกร่งกล้า
ก็ใช่ว่า ลืมโบราณ ที่ขานกล่าว
ลูกผู้หญิง มักไม่สิ้น เรื่องกลิ่นคาว
อย่าอื้อฉาว จะลำบาก เพราะปากเอย…@..22-1-48



 

       ฟ้าเอ๋ย

สุดปลายฟ้า ทางช้างเผือก เป็นสีขาว
พาดสายยาว ดูหมอง ยามมองเห็น
ความโดดเดี่ยว อ้างว้าง ช่างลำเค็ญ
ทุกอย่างเร้น หลบใต้ ท้องนภา

ฟ้าสีโศก แสนเศร้า ก็เหงาเหมือน
คอยขับเคลื่อน ความเศร้า คลุมเข้าหา
เปลี่ยนความเหงา. เป็นฤดูที่ผ่านมา
แทนน้ำตาบอกถึง..ความระทม

ผ่านหน้าหนาว เข้าสู่ ฤดูร้อน
ลำดับย้อน อกสะอื้น ต้องขื่นขม
ฟ้าเจ้าเอ๋ย แล้งนัก คงจักตรม
มีแต่ลม พัดพรั่ง คล้ายดั่งเงา

ผ่านหน้าร้อน เข้าสู่ ฤดูฝน
น้ำตาคน หล่นร่วง ลงบ่วงเขลา
ฟ้าเจ้าเอ๋ย มิต่าง ระหว่างเรา
น้ำตาเคล้า เคียงคู่ มิรู้คลาย

ผ่านหน้าฝน เข้าสู่ ฤดูหนาว
รอยรักร้าว ขาดใย ใจสลาย
ฟ้าเจ้าเอ๋ย ฤดูลับ เพียงกลับกลาย
แต่คนหาย สิ้นหวัง ทุกครั้งครา

เหม่อมองฟ้า คราช้ำ เห็นน้ำใส
เอ่อท่วมใจ สิ้นสาย เสน่หา
ความชุ่มชื้น ข้างแก้ม อุ่นแซมมา
คือน้ำตา สองสาย จากชายโทรม

ยามทิวา ฟ้ามี สุรีย์ฉาน
รัตติกาล แจ่มแจ้ง มีแสงโสม
คนหนักโลก เศร้าสุม มารุมโลม
เศษเสี้ยวโคม ส่องสว่าง ยังห่างไกล[email protected]



 

         เลอะเลือน

จิตหวั่นหวาด วิตกโอ้อกเอ๋ย
คำเจ้าเอ่ยบอกกันน่าหวั่นไหว
ระหว่างเราชาตินี้ไม่มีใจ
เชิญทางใคร ทางมันสุดกล้ำกลืน

แบกถุงผ้างกเงิ่นเดินขาสั่น
ตามหาฝันนานนมโง่งมฝืน
มีหรือรักมั่นคง ที่ยั่งยืน
พบและเจอดาษดื่นคือขื่นทรวง

อยู่เงียบเงียบเช่นคนที่หม่นหมอง
เลิกใฝ่ปองวุ่นวายตะกายสรวง
คำว่ารักที่บอกคือหลอกลวง
มีผลพวงสุดท้ายทำร้ายใจ

เคยมองหารักแท้เป็นแค่ฝัน
ความรักและผูกพัน เปลี่ยนกันได้
คิดค้นหารักจริงคือสิ่งใด
เป็นความคิดเหลวไหล กบในกะลา

ทะเลทรายร้อนแล้งแห้งระโหย
ยามฝนโปรยความสดชื่น หวนมาหา
แต่คำพูดจากใจของแก้วตา
ช่างสิ้นความเมตตาหมดอารมณ์

คนเลอะเลือนคนนี้ไม่มีค่า
ถูกเขาหยามน้ำหน้าจนสาสม
จำจากจรจักจารจำ ทุกคำคม
สิ้นสุขสันต์สวรรค์ล่ม เขาไม่มอง

คนโง่งมเงียบเหงาใครเล่าเห็น
ใครจะเป็นที่ยึดเหนี่ยวมาเกี่ยวข้อง
ใครสงสารยอมรับใครจับจอง
จะมีใครหมายปอง สักเวลา

เสียงวิเวกวังเวงของเพลงเศร้า
กล่อมบอกเราสิ้นคู่เสน่หา
อรรถรสบทเพลงพรรณนา
ประหนึ่งว่าน้ำกรดมารดกัน

คนเลอะเลือนโง่งมที่ตรมจิต
ร่างลิขิตคำกลอนมาย้อนฝัน
ถึงเรื่องราวรักสลายที่กลายพันธุ์
ไม่มีวันชื่นชมสุขสมปอง

บทสุดท้ายของเรื่องมิเคืองขุ่น
ขอบพระคุณเคยส่งใจสนอง
เพียงเพื่อรู้ฤทธิ์รัก จักทดลอง
แม้จะต้องเจ็บนานชั่วกาลเอย[email protected]



 

       ทะเลอารมณ์

คลื่นกระหน่ำสาดกระเซ็นมองเป็นสาย
ผิวน้ำเป็นประกาย ล้อกับแสง
โถมสู่ฝั่งกลับย้อนแล้วอ่อนแรง
ซุกตัวแฝงซบทรายตลอดกาล

ลมโชยพริ้วพัดแผ่วแว่วเสียงคลื่น
เสียงครืนครืนบรรเลงดั่งเพลงหวาน
มิหลับใหลตื่นประจำเป็นตำนาน
ให้คนเล่ากล่าวขานมานานวัน

บ้างสงบถึงทีอาจมีเสียง
ก็เป็นเพียงธรรมชาติที่แปรผัน
แต่ใจคนวนเวียนชอบเปลี่ยนกัน
ชีวิตคิดไม่ทันหมดปัญญา

ยามต้องลมเห็นคลื่นลองยืนคิด
เหมือนชีวิตบางช่วงมีปัญหา
ควรปิดหู-ปาก-ใจ ปิดนัยน์ตา
เลือกเวลาค่อยค่อยแก้อย่าแพ้ใจ

เห็นพายุถาโถมโหมกระหน่ำ
อย่าคิดย้ำซ้ำรอยคอยแก้ไข
พอพัดพ้นผันผ่านทะยานไป
ที่เหลือไว้นั่นหรือคือทะเล

ธรรมชาติบอกเล่าให้เราคิด
จะถูกผิดหัวใจอย่าไขว้เขว
ความแน่นอนเขาบอกหลอกทั้งเพ
อาจเป็นเล่ห์เปลี่ยนได้หมดทุกบทตอน

ความยืนยงคงอยู่คู่ชีวิต
คือลิขิตพุทธองค์ที่ทรงสอน
ผ่านอดีตเวลาสถาพร
ณ ครั้งก่อนล่วงลุ ปัจจุบัน...@..



 

         ซับซ้อน

ห้วงหัวใจนั้นบอกว่าชอกช้ำ
ช่างลึกล้ำเกินจิตจะคิดถึง
ความเจ็บปวดเป็นพิษที่ติดตรึง
สู่ก้นบึ้งซ่อนนัยหัวใจคน

มันเลอะเลือนลอยลับคล้ายกับฝัน
ถ้อยรำพันตัดพ้อที่ฉ้อฉล
ภาพสลัวมืดมัวไร้ตัวตน
เคยยินยลเปลี่ยนสลับเธอกลับกลาย

มหาสมุทรลึกล้ำดั่งคำว่า
ลึกมิเท่าเล่ห์กานดาในความหมาย
ทั้งรักซ้อนซ่อนชู้คนคู่กาย
ล้วนลวดลายซ่อนอยู่หลอกผู้คน

หยุดทำร้ายใจกันหยุดวันนี้
หยุดคำพูดลวงกันทีไม่มีผล
ฉันตื่นแล้วจากเล่ห์เสน่ห์กล
ความทุกข์ทนเหลือไว้คงไม่นาน

ภาพแห่งฝันไปแล้วคงไปลับ
แต่ฉันกลับจดจำถ้อยคำหวาน
เก็บไว้เพิ่มความทุกข์ทรมาน
ภายใต้หน้าตาชื่นบานเมื่อผ่านวัน

ประกาศขายวิญญานของคนเศร้า
เปรียบแมงเม่าบินไปกองไฟฝัน
มอดไหม้หมด มลายต้องตายพลัน
ควรสมน้ำหน้ามันไม่รักดี

เจ็บจะตายมิขอให้ใครสงสาร
เจ็บอีกนานพิศวาสไม่อาจหนื
เจ็บแล้วจำย้ำรอยถ้อยวจี
เจ็บครั้งนี้ฝังจิตนิจนิรันดร์

ซาบซึ้งซึ่งรักซ้อที่ซ่อนซุก
เมื่อสนุกเล่นไปตามใจฝัน
บทที่เด่นเล่นพ้องสนองกัน
รางวัลนั้นคือน้ำตาตอนลาเธอ

บอกไม่รักง่ายกว่าเธอว่าไหม
ตัดสินใจแล้วกันตอนฉันเผลอ
เพียงสองคำ ไม่รัก ไม่อยากเจอ
เรื่องเสนอหน้าให้เห็น เป็นไม่ทำ

บทสุดท้ายซับซ้อนความอ่อนไหว
มันมิอาจบอกใครให้เขาขำ
สุดท้ายรักรันทดต้องจดจำ
มิโทษเวรโทษกรรมใครทำเอย..@31-5-47



 

ขอบคุณครับ คุณหมูทะเล ที่ผ่านเข้ามาทักทาย และ นำกลอนมาฝากให้อ่านกัน เขียนเยอะๆครับ เขียนให้มีความสุข...

     แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง

แสวงหาทุกอย่างความต่างที่
จุดพอดีคบกันฉันสหาย
ร่วมถนอมความเห็นมิเว้นวาย
สงวนสายสัมพันธ์นิรันดร

จุดประกายมิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
ต่างเข้ามาเพราะรักในอักษร
สร้างความฝันกำหนดเป็นบทกลอน
ความอาทรผันผละควรระวัง

สามัคคีพี่น้องไม่ต้องซื้อ
มิตรนั่นคือผู้ตามให้ความหวัง
ไมตรีจิตบริสุทธิ์ประดุจดัง
หมื่นพลังรั้งโลกโศกทลาย

วัฒนธรรมไทย ต่างถิ่นฐาน
มีรอยยิ้มอ่อนหวานประสานสาย
งามในจิตงามคำ งามล้ำกาย
คือความหมาย งามระยับฉบับไทย

บนหัวขาวเหล่าชรายังคลาคล่ำ
ชอบตอกย้ำเสริมส่งความอ่อนไหว
ถึงรุ่นแย้มฝาโลงน่าปลงใจ
แต่ทำไมนึกคิดติดอัตตา

รู้จักแพ้ยอมด้อยใช่น้อยศักดิ์
มอบความรักยอมให้ฤาไร้ค่า
บนพื้นฐานของความกรุณา
อันวาจาควรถนอมประนอมความ

แสวงจุดร่วมด้วยต้องช่วยสร้าง
ส่วนความต่างเก็บซ่อนอย่าย้อนถาม
ถ้าเห็นด้วยจำเริญก็เดินตาม
ถ้าเห็นต่างไม่หยาม และฟาดฟัน

รักกันไว้พวกพ้องและน้องพี่
เก็บไมตรีทุกอย่างเพื่อสร้างฝัน
เพราะวันพรุ่งอาจขาด กันและกัน
ถึงตอนนั้นนึกเสียดายจะสายเกิน…@..12-7-47