..หดหู่..
อย่ารอจนรู้ว่า..พลัดพราก..แล้วค่อยรู้สึกเสียใจ..มันไร้ประโยชน์
๏ ฟ้าครึ้มครึ้มเมฆคล้อยฝนปรอยเม็ด
ทยอยเกล็ดโปรยปรายเป็นสายฝน
ป่ายามแล้งหากินยากเต็มทน
เม็ดน้ำหล่นอาบดงชุ่มพงไพร
๏ หิวแสนหิวท้องแม่ก็แค่ร้อง
ลูกยังเล็กแผดเสียงก้องอดไม่ไหว
หัวอกแม่ร้อนรุมเหมือนสุมไฟ
รักลูกดั่งดวงใจ..ไห้ลนลาน
๏ ลัดเลาะผ่านพุ่มไม้กลางสายฝน
เห็นถนนเคยมาหาอาหาร
เลยคอยอยู่ตามสัญชาตญาณ
ลุกยืน-นั่งตั้งนานชะเง้อรอ
๏ กอดลูกน้อยแนบอกคอยมองหา
รถผ่านมามีของกินหมายจะขอ
ปลอบลูกน้อยเคลียเคล้าพะเน้าพะนอ
ลูกเอ๋ยอดทนรออย่างอแง
๏ นกบินผ่านร้องบอกว่าฝนหยุด
ต้องเร่งรุดแหวกอากาศมิอาจแถ
ทิ้งลูกน้อยไว้อาจโดนรังแก
นังลิงแม่ดูลูกอย่าละเลย
๏ เสียงรถวิ่งดังลั่นสนั่นป่า
ของกินคงมีมาลูกยาเอ๋ย
วางลูกน้อยวิ่งหารถเหมือนดั่งเคย
อนิจจารถวิ่งเสยร่างแม่ลิง
๏ ปลิวเคว้งคว้างกลางฟ้าหล่นมาเงียบ
ร่างเย็นเฉียบเงียบงันฉับพลันนิ่ง
เจ้าตัวน้อยคลานแอบมาแนบพิง
ละล้าละลังนั่งอิงร่างมารดา
๏ ละอองฝนปนน้ำตามองหน้าลูก
ขยับปากเมื่อถูกลูกเรียกหา
หมดเรี่ยวแรงสื่อสารสิ้นปัญญา
มีแต่หยาดน้ำตา แล้วสิ้นใจ
๏ แถบเรียวรุ้งคุ้งฟ้าเริ่มปรากฏ
โศกนาฏกรรมรันทดเริ่มบทใหม่
เคยมีแม่แล้วแม่มาจากไป
ลูกลิงจะอยู่ยังไง เหมือนตายเอย
๏ น้ำฝนชโลมเลือดชโลมร่าง
เสียชีวิตอยู่บนทางอย่างเปิดเผย
หรือปัญหาเหล่านี้ถูกละเลย ?
มนุษย์เอ๋ย..สงสารสัตว์กันบ้างเทอญ ๚ะ๛ 7/6/59
