สมแล้วใจ (กวินพัฒน์)

มีสิ่งหนึ่งรู้สึกนึกกลัวนัก
มิกล้าทักจักเพรียกเรียกหาใหม่
เหตุเพราะเคยทิ้งพรากเดินจากไป
มิอาจอ้างเหตุผลใดฉันไม่มี

มิกล้ากล่าวอันใดฉันไม่กล้า
เหตุเพราะว่าเรานั้นผันตัวหนี
จะรู้สึกถึงรักในอีกที
เหมือนติดหนี้หัวใจให้จำนน

แม้รู้สึกนึกได้ใจก็ช้ำ
เพียงเพราะทำหัวใจให้สับสน
ไม่แยแสแคร์ใจใครบางคน
ก็สมแล้วกมลทนเอาเอง

กวินพัฒน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สมแล้วใจ (กวินพัฒน์) (อ่าน 101 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้