…บางอรุณ…

…บางอรุณ…

…ในขณะที่ความรีบเร่งเคร่งเครียด
กำลังทำหน้าที่ของมันไปตามปกติ
ด้วยกำหนดเส้นตายต่างๆ ที่ถูกขีดขึ้นมา
เพื่อสร้างสถานะการณ์บีบคั้น
กับเงื่อนเวลาและทรัพยากรอันแสนจำกัด
เหมือนว่าเป็นความสนุกสนานของใครบางคน
ที่ได้เสพสุขจากการเห็นความดิ้นรนกระวนกระวาย
ของผู้อื่น

…แต่ในบางอรุณ…เช่นวันนี้
ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเคลื่อนที่ช้าลง
…ช้าลง…จนทำให้ประะสาทสัมผัสทั้งหลายของฉัน
ได้มีโอกาสทำงานของมันอย่างเต็มศักยภาพ

คลื่นแห่งความละเมียดละไม ระลอกแล้วระลอกเล่า
ซัดสาดกระทบหาดแห่งใจ

หาดแห่งนี้ที่เคยเหือดแห้งเต็มไปด้วยซากปฏิกูล
ที่ถูกทิ้งอยู่เกลื่อนกลาดก็เริ่มถูกชะล้าง
จนเห็นเม็ดทรายละเอียด ที่ถูกเกลี่ยจนเรียบเนียน
ทอดยาวเรียงรายเป็นระเบียบสวยงาม

…ขณะที่แสงแดดอ่อนๆยามเช้าฉายอณูแห่ง
ความอบอุ่นอย่างพอเหมาะพอดี
สอดรับกับสายลมโชยอ่อนแผ่วเบาปะทะผิวหน้า
เหมือนสัมผัสอันอ่อนโยน ทะนุถนอมของคนรัก
จากความรักและความจริงใจแห่งรักแท้

สายตาทอดยาว มองเห็นเส้นตัดของขอบฟ้ากับผืนน้ำ
โดยที่ไม่ต้องเพ่งพินิจพิจารณาเพื่อค้นหา
หรือทำความเข้าใจอะไร…แค่ทอดมอง

…เสียงบทกวีที่เรียบเรียงเป็นเสียงสูงต่ำ
ออดเอื้อนอย่างอ่อนช้อย ตามจังหวะจะโคนที่ลงตัว
แต่แฝงด้วยความหมายที่บาดลึกคมคาย
ดั่งมีดคมฝังรอยกรีดบนผืนที่ว่างแห่งใจ
เหมือนจะให้จดจำ ความซาบซึ้งนี้ไว้ตราบนานเท่านาน

พลันกรุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่ไม่คุ้นชิน
โชยมาตามลม
แต่สมองไม่มีการสั่งการให้ประมวลผลใดๆ
ว่าคือกลิ่นของดอกอะไร
แค่ปล่อยให้ความรู้สึกดื่มด่ำไปกับสัมผัสนั้น

…แต่แล้วเสียงโหวกเหวกโวยวาย ของใครบางคน
ก็ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์

ความรีบเร่งเคร่งเครียด หวนกลับเข้าทำหน้าที่ของมัน
…สัมผัสทุกอย่างเลือนหายไปในพริบตา

…แต่ความรู้สึก สงบ สันตินั้น
ยังตราบตราตรึงอยู่บนหาดแห่งใจ…มิรู้ลืม

Soul Searcher
Inspired to write 14/11/2024

	ผู้เขียน	หัวข้อ: …บางอรุณ… (อ่าน 3144 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้