ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน

เมื่อหน้าหนาวก้าวย่างทางภาคเหนือ
ก็ม้วนเสื่อติดรถหมายออกเที่ยว
ทั้งเยี่ยมญาติพี่น้องร้องกลมเกลียว
ลัดเลาะเลี้ยวไปเรื่อยแบบเฉื่อยชา

อยากขับรถรับลมชมความหนาว
อากาศราวเย็นเยียบสิบองศา
เห็นป้ายปักข้างทาง"ภูชี้ฟ้า"
ลองไปดูดีกว่าเป็นอย่างไร

สามีหนึ่งลูกสองก็ร้องรับ
ก็นั่งนับเวลาพาสดใส
เมื่อเดินทางไปถึงซึ่งเส้นชัย
ต้องเดินเท้าขึ้นไปพิชิตภู

แค่เพียงเห็นความชันแทบหันกลับ
แต่ลูกจับมือจูงบอกให้สู้
1 กิโลเท่านั้นโปรดคิดดู
ไม่ลองหรือจะรู้...ซึ่งความจริง

กว่าจะผ่านร้อยเมตรลมแทบจับ
คอยสลับอุ้มลูกแบบรุ่งริ่ง
เสื้อกันหนาวกลายเป็นร้อนยามพักพิง
อยากถอดทิ้งไปเสีย..ละเหี่ยใจ

กว่าจะถึงแทบสิ้นแรงทั้งหมดแล้ว
แลไม่แคล้วครั้งหน้าคงมีไม่
แม้นจะสูง วิวสวย สักเพียงใด
ไม่กลับไปอีกแล้ว...ขอทูลลา.


อาจจะไม่เหมาะกับ ผู้สูงวัยและเด็ก ^_^

วนอุทยาน "ภูชี้ฟ้า"

วนอุทยาน "ภูชี้ฟ้า"
เป็นหน้าผาแนวชายแดนแสดงเขต
ความสัมพันธ์ยังมั่นคงสองประเทศ
แม้นมีเหตุการเมืองเคยแทรกแซง

มองเบื้องล่างลักษณะแอ่งหุบเขา
ส่วนฝั่งเราคือแผ่นผาอันกล้าแกร่ง
สูงตระหง่านในเทือกเขาราวสำแดง
ยามต้องแสงอาทิตย์สถิตนัย

ลักษณะปลายยอดของหน้าผา
ประหนึ่งคล้าย"นิ้วชี้ฟ้า" อันกว้างใหญ่
เป็นที่มาของคำขานภูกลางไพร
"ภูชี้ฟ้า" จึงก้องไกลในแผ่นดิน

เป็นสถานที่ท่องเที่ยวไม่ควรพลาด
วิวสวยดั่งภาพวาดอาบอายกลิ่น
เสียงนกร้องเรียกหาดังเพลงพิณ
ยามอาทิตย์ผ่องประทินยามเมฆครวญ

แสงสว่างเรืองรองทั่วท้องฟ้า
เกล็ดน้ำค้างบนยอดหญ้าพาสรวญ
สายลมไหวสั่นระริกดังเชิญชวน
ลมหนาวม้วนเกาะเกี่ยวตามร่างกาย

สองเท้าเดินสองตาชมดมกลิ่นหมอก
แล ดง ดอก น้ำค้างอย่างใจหมาย
ทะเลหมอก..ที่กล่าวขานเกินบรรยาย
เก็บกลิ่นอายลมหนาว...สู่ทรงจำ.