ความคิดเร็วกว่าการกระพริบตา และ ความคิดดีนั้นช้า กว่าความคิดเลว..

๏ ดอกไผ่ร่วงต้นตายมลายสิ้น
เหลือเมล็ดร่วงลงดินงอกมาใหม่
สืบทายาทบนโลกอยู่ต่อไป
เกิดเป็นลำขึ้นใหม่ ไผ่ตลอดกาล

๏ เหมือนกับคนความดีไม่สูญหาย
แม้ตัวตายคนเขายังกล่าวขาน
ถึงความดีไปชั่วกาลนาน
มีเกียรติทั้งวงศ์วานว่านเครือเอย ๚ะ๛


ความเชื่อบินมาถึงหน้าต่าง
เหตุผลทุกอย่าง ก็โดดออกประตูหลัง

๏ เพราะคนเรานั้นเลือกที่จะเชื่อ
ตามใจเอื้ออวยในสิ่งที่ชอบ
เลือกที่จะศรัทธาไม่มีกรอบ
แล้วก็หอบความเชื่ออยู่เหนือคน

๏ เหตุผลเก็บหลบในเอาไว้ก่อน
ใครมาย้อนจะแย้งทุกแห่งหน
ความเชื่อและศรัทธาในใจตน
ย่อมเหนือกว่าเหตุผลทุกคนเอย ๚ะ๛


สนามไหนก็ไม่เศร้า ถ้าเรามีโอกาสเล่น..

๏ ตัวสำรองเชลซีหรือผีแดง
โอกาสมีได้ลงแข่งในสนาม
ได้เล่นให้คนดูชั่วครู่ชั่วยาม
ย่อมสบความพอใจ อยู่ในที

๏ แต่ถ้าเป็นตัวสำรองเรื่องความรัก
ต้องรู้จักอดกลั้นรอวันที่
สนามรักพร้อมสิ้นด้วยยินดี
รักจึงมีโอกาสไม่พลาดเอย ๚ะ๛


ความสำเร็จใน ชีวิตลูกผู้ชาย มักมีผู้หญิงร่วมด้วยเสมอ..

๏ ก่อนแต่งงานเป็นปลาไหลใส่สเกต
เก่งสำเร็จวิชาเหมือนขุนแผน
ทั้งสาวแก่แม่ม่ายไม่ขาดแคลน
ในอ้อมแขนโอบนางมิห่างกาย

๏ หลังแต่งงานเหมือนปลาไหลโดนใบข่อย
เมียไม่ปล่อยความลื่นถูกกลืนหาย
ขืนปราดเปรียวทำทะลึ่งอาจถึงตาย
ส่วนมากเป็นกับผู้ชายทุกนายเอย ๚ะ๛


     *ซ่อนกลิ่น*

     ๏ ลมแผ่วพัดโชยมาน้ำตาไหล
ล้างความเหงาในใจอยากให้หมด
ซ่อนเอาไว้ความฝันอันรันทด
กลายเป็นคนเก็บกดหมดอารมณ์

     ๏ กลิ่นความรักซ่อนซ้อนแต่นอนเฉย
ของเคยเคย เคยชื่นกลัวขื่นขม
มีความหอมดอกซ่อนกลิ่นลอยตามลม
เย้ายวนให้ชื่นชม ต้องข่มเอย ๚ะ๛

นึกว่าจะส่งเรื่องราวลงเว็บได้เรื่อยๆ ปรากฏว่า กดส่งแล้วหายเหมือนเดิม ต้องออกไปล็อคอินเข้ามาใหม่ ระบบคงยังไม่เสถียรเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้น..

เกาเหลาเนื้อเปื่อย ย่อมเป็นสหายที่ดีกับฟันปลอม ฉันท์ใด..
หัวใจที่เคยผ่านสนามสงครามรัก ย่อมรู้จักความเจ็บปวด..


๏ ชีวิตมีเรื่องราวเก็บเอาไว้
เป็นขยะกองใหญ่สุมใจเศร้า
ถ้าเป็นส่วนสดชื่นพอทำเนา
แต่ความหลังเรื่องเก่าช่างร้าวราน

๏ มีใครอยากเสียใจร้องไห้เล่น
ย่อมอยากเป็นที่รักสมัครสมาน
มีรอยยิ้มพร่ำเพ้อทะเยอทะยาน
ความสุขใครก็ต้องการนานนานเอย ๚ะ๛


ก้อนเนื้อหัวใจ ไม่ใหญ่กว่าสมอง..
ถ้าจะรักก็ต้องลอง เชื่อสมองหรือหัวใจ..

๏ ถ้าหัวใจเป็นลิ้นชักเก็บสิ่งของ
สิ่งที่กองเกลื่อนกลาดคือบาดแผล
ทั้งสี่ห้องต้องการคนดูแล
กับใจที่แน่วแน่เทคแคร์กัน

๏ ที่กองเกลื่อนอยู่ในใจซ่อมใหม่หมด
หลายบาดแผลปรากฏแล้วหมดฝัน
ถ้ามีคนเสน่หาร่วมฝ่าฟัน
ไม่กี่วันคงหายไม่ตายเอย ๚ะ๛


ธรรมชาติให้ความเท่าเทียมกับทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลก..
ทำไมคนมาอุปโลกน์แยกให้แตกต่าง..


๏ ฟ้ามีขอบครอบคลุมโลกใบใหญ่
มีเรื่องราวซุกซ่อนไว้ใต้แผ่นฟ้า
ทั้งความทุกข์สุขใจต่างต่างนานา
อยู่ในหล้ามิต่างโรงละคร

๏ ผู้แสดงมากมายหลายเชื้อชาติ
ดีชั่วมีเกลื่อนกลาดแลสลอน
เกิดแก่เจ็บตายกินอยู่หลับนอน
ทุกขั้นตอนไม่ต่างเป็นทางเอย ๚ะ๛


ถ้ารู้จักขอ คงต้องเพิ่มความพยายามในการทำ..

๏ อยากให้เธอได้ยินเสียงหัวใจฉัน
บอกว่าเรามีกันอยู่เสมอ
คนละฟากฝั่งฟ้าหวังมาเจอ
เคียงข้างเธอมีสุข ชั่วกาลนาน

๏ ความหวังอาจจะมีเพียงน้อยนิด
แต่ก็คิดอยากให้มีปาฏิหาริย์
ก่อนหลับตาทุกคืนคอยบนบาน
หวังว่าฟ้าจะประทานหนทางเอย ๚ะ๛


         *หมอนผีเสื้อ*

    ๏ เมื่อรักมีเรื่องราวต่างเล่าขาน
โมเดลเศร้าหรือหวานต้องการสื่อ
บทเรียนรักต่างคำที่ร่ำลือ
ไร้รูปแบบยึดถือได้จริงจัง

    ๏ เหมือนเจ้าหนอนตอนตายสุดท้ายเศร้า
มันเก็บเอาร่างเหลือทั้งเนื้อหนัง
เป็นปุ๋ยเลี้ยงดอกไม้ตายก็ยัง
รักและหวัง ดีให้จนตายเอย ๚ะ๛

อยู่กับความซ้ำซาก มันยากกว่าการลืม..

๏ ถ้าถามว่าเข็ดไหมเรื่องความรัก
เคยมีความทุกข์หนักกับรักไหม
ตอบจริงจริงเรื่องเข็ดมิสนใจ
ขอเพียงมีรักไว้ หัวใจพอง

๏ เมื่อแผลหายก็ไม่กลัว ความเจ็บปวด
แม้แผลเก่าโดนหวดปวดซ้ำสอง
ยังคิดหาคู่กายที่หมายปอง
เรื่องเจ็บไม่เคยร้อง รับรองเอย ๚ะ๛


อย่าทำตัวเป็นฟืน สุมฝืนหัวใจใคร..

๏ แล้วที่สุดเธอก็ได้ไปจากอก
ยื่นนรกให้กันมันดีหรือ
เคยผูกพันมั่นรักจนร่ำลือ
กลับปล่อยมือทิ้งใจจนไกลกัน

๏ ความรู้สึกที่จบมันก็เจ็บ
ฟื้นฝอยหาตะเข็บ ยิ่งเจ็บมหันต์
แม้อยากลืม สักนาทีไม่มีวัน
แค่เธอเดินไปจากฉันจบฝันเอย ๚ะ๛


อ่อนล้ามากแล้ว แต่อ่อนแอให้เธอเห็นไม่ได้..

๏ อย่าให้ความคิดถึงเดินทางบ่อย
คนเรื่องมากที่คอยใจน้อยเก่ง
อ้อมกอดว่างเงียบงันเลยหวั่นเกรง
ขอครื้นเครงกับชีวิตสักนิดนึง

๏ ให้เห็นอยู่ในอ้อมแขนเลยดีกว่า
ขยันมาคอยส่งความคิดถึง
เอาตัวมาแนบสนิทให้ติดตรึง
ไม่ต้องส่งความซาบซึ้งคิดถึงเอย ๚ะ๛


ชีวิตที่ผิดพลาด ควรเปลี่ยนเป็นประกาศแห่งความสำเร็จ..

๏ เงารุ้งในน้ำครำที่ดำด้าน
ถ้าดักดานจับจ้องเพื่อมองหา
เปล่าประโยชน์ทุ่มเทเสียเวลา
นอนหลับพักสายตาดีกว่ามอง
.
๏ เพราะเงาในน้ำครำสีดำเหม็น
ย่อมไม่เห็น เป็นภาพตอบสนอง
คล้ายคนหลงสร้างกรรมใจลำพอง
ความชั่วร้ายก่ายกองยังมองเอย ๚ะ๛

      *หิ่งห้อยกับตะวัน*


    ๏ หิ่งห้อยในค่ำคืนที่มืดมิด
มีเพียงแสงกระจิริดฤาสว่าง
หาญสู้ดาวบนฟ้าไม่มีทาง
และยิ่งห่างพระอาทิตย์ตอนกลางวัน

    ๏ ถ้าความรักเทียบกับแสงหิ่งห้อย
โอกาสน้อยควรตื่นจากความฝัน
สู้ไม่ได้ทุกอย่างหนทางตัน
คิดฝ่าฟัน ขัดขืนอย่าฝืนเอย ๚ะ๛


.