ความคิดเร็วกว่าการกระพริบตา และ ความคิดดีนั้นช้า กว่าความคิดเลว..

๏ ดอกไผ่ร่วงต้นตายมลายสิ้น
เหลือเมล็ดร่วงลงดินงอกมาใหม่
สืบทายาทบนโลกอยู่ต่อไป
เกิดเป็นลำขึ้นใหม่ ไผ่ตลอดกาล

๏ เหมือนกับคนความดีไม่สูญหาย
แม้ตัวตายคนเขายังกล่าวขาน
ถึงความดีไปชั่วกาลนาน
มีเกียรติทั้งวงศ์วานว่านเครือเอย ๚ะ๛


ความเชื่อบินมาถึงหน้าต่าง
เหตุผลทุกอย่าง ก็โดดออกประตูหลัง

๏ เพราะคนเรานั้นเลือกที่จะเชื่อ
ตามใจเอื้ออวยในสิ่งที่ชอบ
เลือกที่จะศรัทธาไม่มีกรอบ
แล้วก็หอบความเชื่ออยู่เหนือคน

๏ เหตุผลเก็บหลบในเอาไว้ก่อน
ใครมาย้อนจะแย้งทุกแห่งหน
ความเชื่อและศรัทธาในใจตน
ย่อมเหนือกว่าเหตุผลทุกคนเอย ๚ะ๛


สนามไหนก็ไม่เศร้า ถ้าเรามีโอกาสเล่น..

๏ ตัวสำรองเชลซีหรือผีแดง
โอกาสมีได้ลงแข่งในสนาม
ได้เล่นให้คนดูชั่วครู่ชั่วยาม
ย่อมสบความพอใจ อยู่ในที

๏ แต่ถ้าเป็นตัวสำรองเรื่องความรัก
ต้องรู้จักอดกลั้นรอวันที่
สนามรักพร้อมสิ้นด้วยยินดี
รักจึงมีโอกาสไม่พลาดเอย ๚ะ๛


ความสำเร็จใน ชีวิตลูกผู้ชาย มักมีผู้หญิงร่วมด้วยเสมอ..

๏ ก่อนแต่งงานเป็นปลาไหลใส่สเกต
เก่งสำเร็จวิชาเหมือนขุนแผน
ทั้งสาวแก่แม่ม่ายไม่ขาดแคลน
ในอ้อมแขนโอบนางมิห่างกาย

๏ หลังแต่งงานเหมือนปลาไหลโดนใบข่อย
เมียไม่ปล่อยความลื่นถูกกลืนหาย
ขืนปราดเปรียวทำทะลึ่งอาจถึงตาย
ส่วนมากเป็นกับผู้ชายทุกนายเอย ๚ะ๛


     *ซ่อนกลิ่น*

     ๏ ลมแผ่วพัดโชยมาน้ำตาไหล
ล้างความเหงาในใจอยากให้หมด
ซ่อนเอาไว้ความฝันอันรันทด
กลายเป็นคนเก็บกดหมดอารมณ์

     ๏ กลิ่นความรักซ่อนซ้อนแต่นอนเฉย
ของเคยเคย เคยชื่นกลัวขื่นขม
มีความหอมดอกซ่อนกลิ่นลอยตามลม
เย้ายวนให้ชื่นชม ต้องข่มเอย ๚ะ๛

นึกว่าจะส่งเรื่องราวลงเว็บได้เรื่อยๆ ปรากฏว่า กดส่งแล้วหายเหมือนเดิม ต้องออกไปล็อคอินเข้ามาใหม่ ระบบคงยังไม่เสถียรเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้น..

เกาเหลาเนื้อเปื่อย ย่อมเป็นสหายที่ดีกับฟันปลอม ฉันท์ใด..
หัวใจที่เคยผ่านสนามสงครามรัก ย่อมรู้จักความเจ็บปวด..


๏ ชีวิตมีเรื่องราวเก็บเอาไว้
เป็นขยะกองใหญ่สุมใจเศร้า
ถ้าเป็นส่วนสดชื่นพอทำเนา
แต่ความหลังเรื่องเก่าช่างร้าวราน

๏ มีใครอยากเสียใจร้องไห้เล่น
ย่อมอยากเป็นที่รักสมัครสมาน
มีรอยยิ้มพร่ำเพ้อทะเยอทะยาน
ความสุขใครก็ต้องการนานนานเอย ๚ะ๛


ก้อนเนื้อหัวใจ ไม่ใหญ่กว่าสมอง..
ถ้าจะรักก็ต้องลอง เชื่อสมองหรือหัวใจ..

๏ ถ้าหัวใจเป็นลิ้นชักเก็บสิ่งของ
สิ่งที่กองเกลื่อนกลาดคือบาดแผล
ทั้งสี่ห้องต้องการคนดูแล
กับใจที่แน่วแน่เทคแคร์กัน

๏ ที่กองเกลื่อนอยู่ในใจซ่อมใหม่หมด
หลายบาดแผลปรากฏแล้วหมดฝัน
ถ้ามีคนเสน่หาร่วมฝ่าฟัน
ไม่กี่วันคงหายไม่ตายเอย ๚ะ๛


ธรรมชาติให้ความเท่าเทียมกับทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลก..
ทำไมคนมาอุปโลกน์แยกให้แตกต่าง..


๏ ฟ้ามีขอบครอบคลุมโลกใบใหญ่
มีเรื่องราวซุกซ่อนไว้ใต้แผ่นฟ้า
ทั้งความทุกข์สุขใจต่างต่างนานา
อยู่ในหล้ามิต่างโรงละคร

๏ ผู้แสดงมากมายหลายเชื้อชาติ
ดีชั่วมีเกลื่อนกลาดแลสลอน
เกิดแก่เจ็บตายกินอยู่หลับนอน
ทุกขั้นตอนไม่ต่างเป็นทางเอย ๚ะ๛


ถ้ารู้จักขอ คงต้องเพิ่มความพยายามในการทำ..

๏ อยากให้เธอได้ยินเสียงหัวใจฉัน
บอกว่าเรามีกันอยู่เสมอ
คนละฟากฝั่งฟ้าหวังมาเจอ
เคียงข้างเธอมีสุข ชั่วกาลนาน

๏ ความหวังอาจจะมีเพียงน้อยนิด
แต่ก็คิดอยากให้มีปาฏิหาริย์
ก่อนหลับตาทุกคืนคอยบนบาน
หวังว่าฟ้าจะประทานหนทางเอย ๚ะ๛


         *หมอนผีเสื้อ*

    ๏ เมื่อรักมีเรื่องราวต่างเล่าขาน
โมเดลเศร้าหรือหวานต้องการสื่อ
บทเรียนรักต่างคำที่ร่ำลือ
ไร้รูปแบบยึดถือได้จริงจัง

    ๏ เหมือนเจ้าหนอนตอนตายสุดท้ายเศร้า
มันเก็บเอาร่างเหลือทั้งเนื้อหนัง
เป็นปุ๋ยเลี้ยงดอกไม้ตายก็ยัง
รักและหวัง ดีให้จนตายเอย ๚ะ๛

อยู่กับความซ้ำซาก มันยากกว่าการลืม..

๏ ถ้าถามว่าเข็ดไหมเรื่องความรัก
เคยมีความทุกข์หนักกับรักไหม
ตอบจริงจริงเรื่องเข็ดมิสนใจ
ขอเพียงมีรักไว้ หัวใจพอง

๏ เมื่อแผลหายก็ไม่กลัว ความเจ็บปวด
แม้แผลเก่าโดนหวดปวดซ้ำสอง
ยังคิดหาคู่กายที่หมายปอง
เรื่องเจ็บไม่เคยร้อง รับรองเอย ๚ะ๛


อย่าทำตัวเป็นฟืน สุมฝืนหัวใจใคร..

๏ แล้วที่สุดเธอก็ได้ไปจากอก
ยื่นนรกให้กันมันดีหรือ
เคยผูกพันมั่นรักจนร่ำลือ
กลับปล่อยมือทิ้งใจจนไกลกัน

๏ ความรู้สึกที่จบมันก็เจ็บ
ฟื้นฝอยหาตะเข็บ ยิ่งเจ็บมหันต์
แม้อยากลืม สักนาทีไม่มีวัน
แค่เธอเดินไปจากฉันจบฝันเอย ๚ะ๛


อ่อนล้ามากแล้ว แต่อ่อนแอให้เธอเห็นไม่ได้..

๏ อย่าให้ความคิดถึงเดินทางบ่อย
คนเรื่องมากที่คอยใจน้อยเก่ง
อ้อมกอดว่างเงียบงันเลยหวั่นเกรง
ขอครื้นเครงกับชีวิตสักนิดนึง

๏ ให้เห็นอยู่ในอ้อมแขนเลยดีกว่า
ขยันมาคอยส่งความคิดถึง
เอาตัวมาแนบสนิทให้ติดตรึง
ไม่ต้องส่งความซาบซึ้งคิดถึงเอย ๚ะ๛


ชีวิตที่ผิดพลาด ควรเปลี่ยนเป็นประกาศแห่งความสำเร็จ..

๏ เงารุ้งในน้ำครำที่ดำด้าน
ถ้าดักดานจับจ้องเพื่อมองหา
เปล่าประโยชน์ทุ่มเทเสียเวลา
นอนหลับพักสายตาดีกว่ามอง
.
๏ เพราะเงาในน้ำครำสีดำเหม็น
ย่อมไม่เห็น เป็นภาพตอบสนอง
คล้ายคนหลงสร้างกรรมใจลำพอง
ความชั่วร้ายก่ายกองยังมองเอย ๚ะ๛

      *หิ่งห้อยกับตะวัน*


    ๏ หิ่งห้อยในค่ำคืนที่มืดมิด
มีเพียงแสงกระจิริดฤาสว่าง
หาญสู้ดาวบนฟ้าไม่มีทาง
และยิ่งห่างพระอาทิตย์ตอนกลางวัน

    ๏ ถ้าความรักเทียบกับแสงหิ่งห้อย
โอกาสน้อยควรตื่นจากความฝัน
สู้ไม่ได้ทุกอย่างหนทางตัน
คิดฝ่าฟัน ขัดขืนอย่าฝืนเอย ๚ะ๛


.

ถ้าเปลี่ยนใจและคำพูดไปมา คุณค่าจะหาตรงไหน..

๏ เงารุ้งในน้ำครำมองด้อยค่า
เพ่งสายตามองไปแทบไม่เห็น
แต่ก็คือสายรุ้งอย่างที่เป็น
มองจริงหรือมองเล่นก็เป็นไป

๏ แม้ตกลงในที่ลดคุณค่า.
สำหรับคนมีปัญญาไม่หวั่นไหว
ยอมทำตัวตั้งรับและปรับใจ
ทองแท้ไม่กลัวไฟ เผาไหม้เอย ๚ะ๛

.
โลกของความรัก..เหมือนโรคระบาดที่ขาดวัคซีน

๏ เพราะตัวเหงามันเหมือนกับเชื้อโรค
มีพาหะเป็นตัวโศกบนโลกเศร้า
อาการแพ้เงียบขรึมและซึมเซา
หวังทุเลาจะให้ดีอยู่ที่ยา

๏ แต่ยาดีผีบอกหลอกไปเรื่อย
ต้มกันเปื่อยด้วยกระษัยเสน่หา
เสียใจบ่อยจนชักจะชินชา
จนมีใครหลงเข้ามารู้ท่าเอย ๚ะ๛


มีดีจะอวด ต้องมั่นใจว่า..ที่อวดนั้นของดี

๏ แค่ที่เห็นบางเสี้ยวน่าเสียวไส้
โถแม่คุณใส่มิใส่ตรงไหนต่าง
ทั้งเว้าหลังแหว่งหน้าผ้าก็บาง
รู้จักปิดเสียบ้างหรือนางโชว์

๏ สงสารสายตาหนุ่มหนุ่มที่รุ่มรัก
คงเบิ่งตาจนทะลักเจ็บอักโข
ดีดแต่นิ้วเป่าปากร้องโอ้โฮ
ได้แต่โอ่แล้วอดรันทดเอย ๚ะ๛


ความรักไม่เป็นเส้นตรง ขอแค่ความมั่นคงอย่าเป็นเส้นขนาน

๏ ทุกคนอยากมีหัวใจที่อบอุ่น
แต่ทุกคนมีทุนอยู่แค่ไหน
หรือเมื่อพบรู้จักมอบรักไป
แล้วเตรียมใจเบิกบานสำราญตน

๏ ให้ความรักย่อมได้ความรักตอบ
แต่ยังไม่ใช่กรอบที่ตอบผล
ความผูกพันที่แตกต่างระหว่างคน
อาจผจญผลลัพธ์คับใจเอย ๚ะ๛


       *มดในแก้วน้ำ*

     ๏ ถ้ารักดั่ง น้ำแก้วหนึ่งมีมดร่วง
เกิดตะขิดตะขวงดื่มไม่ได้
ต้องเทน้ำจากแก้วทิ้งทั้งใบ
   ถ้าเป็นรักทำยังไง หรือทิ้งเลย

    ๏ คนรักกันบางทีเรื่องเล็กน้อย
ควรเรียงร้อยถ้อยคำพร่ำเฉลย
ใช้รอยยิ้มเหตุผลคนคุ้นเคย
   ค่อยค่อยเอ่ย หาทางออกแล้วบอกกัน ๚ะ๛


.

คำว่าสงคราม ล้วนต่างเสียหายด้วยกันทุกฝ่าย..

๏ อย่าทำให้น้ำลายเป็นน้ำมัน
พ่นใส่เติมไฟกันมันยิ่งร้อน
สงครามปากต่างฝ่ายต่างเปียกปอน
ได้แต่ความรุ่มร้อนควรถอนตัว

๏ แค่คำพูดเจ็บลมไม่สมค่า
เสียเวลาสนใจให้ปวดหัว
เมาน้ำลายแล้วบ้าดูน่ากลัว
อย่าโง่เขลาเมามัวลดตัวเอย ๚ะ๛


เวลา ฆ่าความทรงจำไม่ตาย..สุรา ฆ่าความทรงจำตายชั่วครู่
อำลา ฆ่าฉันตาย แต่ความทรงจำทั้งชีวิตไม่ตาย

๏ เริ่มหมดมุกเขียนกลอนต้องนอนเปล่า
หมดเรื่องเล่าแล้วลามสิ้นความฝัน
เรื่องที่คิดต้องทำทุกทุกวัน
สาระพันล้ำลึกต้องตรึกตรอง

๏ แล้วก็รู้เขียนไปไร้ประโยชน์
เป็นได้แค่ของโปรดมิอิ่มท้อง
ไม่สามารถจำเริญเป็นเงินทอง
ตอบสนองแค่อารมณ์นิยมเอย ๚ะ๛


เก็บของเก่า ได้มาแต่ความทรงจำที่ผ่านมา..

๏ เห็นใบหน้าซีดเซียวบางเสี้ยวหมอง
ทอดสายตาคอยมองนั่งร้องไห้
คิดจะถามเจ้านั่งคอยผู้ใด
เหตุไฉนทำเหมือนสิ้นวิญญาณ

๏ บอกกับพี่ใครทำเจ้าช้ำชอก
ใครมาหลอกเจ้าลงมิสงสาร
อย่าร้องไห้คร่ำครวญทรมาน
สิ่งที่ผ่านอย่าห่วงใยทิ้งไปเอย ๚ะ๛


เปลือกคนมีไม่น้อย เปลือกหอยยังน้อยกว่า..

๏ เรื่องเลวเลวพูดให้ดีนั้นมีอยู่
หน้าไหว้หลังหลอกรู้ แต่อยู่เฉย
เรื่องไม่ใช่ของตน คนละเลย
แม้จะเอ่ย ช่วยขัดยังตัดรอน

๏ คนสับปลับมุสามายาภาพ
คนมากมายยังกราบไหว้สลอน
พฤติกรรมทำต่างเป็นบางตอน
แต่ซับซ่อนความเห็นแก่ตัวเอย ๚ะ๛


        *คนไม่สำคัญ*

    ๏ ถ้าไม่ใช่คนโปรดอยู่ตรงหน้า
ดูเหมือนว่ามองยังไงก็ไม่เห็น
ส่งสายตาชวนฝันเช้ายันเย็น
    ก็ไม่เป็นที่ยอมรับ สำหรับเธอ

   ๏ แต่ยังวางหัวใจเฝ้าใฝ่ฝัน
ถึงไม่ใช่คนสำคัญห่วงเสมอ
เพียงสักครั้งหวังไว้จะได้เจอ
   ให้เธอเผลอมองมาสักนาที ๚ะ๛


.

ล็อคอินเข้าระบบหนึ่งครั้ง ส่งเรื่องราวเข้าเพจได้ครั้งเดียว..
ถ้าจะกดส่งข้อมูลเพิ่ม อาจต้องออกจากระบบก่อน แล้วเข้าระบบใหม่เพื่อทำการ..(ท่านผู้เฒ่า..โง่งม)


หมายถึง พอโพส 1 สำนวนแล้ว หรือ 1 เรื่องโพสต์ไปแล้วต้อง login เข้ามาเพื่อโพสต์ใหม่หรอคะ

ของมะสะแปร์เข้าเป็นปกติอยู่นะคะ สามารถโพสต์หลายกระทู้ต่อเนื่องได้

ใบขนุนหมุนวนหล่นใต้ต้น
 มดเดินวนต้นขนุนวุ่นวายใหญ่
ลมพลิ้วพัดเริ่มแรงกวัดแกว่งใบ
หลบกองไฟไปทางอย่างมั่นคง

เจอขอนไม้ขวางทางต่างเดินหลบ
อ้อมทำนบหลบไปไม่ยักหลง
เดินเรียงแถวตามกันอย่างบรรจง
สู่ทางตรงพุ่มรังยังต้นแค

masapaer



เห็นมดเขียนมดค่ะ

คุณ masapaer ล็อคอินแล้ว สามารถกดส่งทุกอย่างลงเว็บได้ครั้งเดียว ทีเดียว รวมทั้งกดเยี่ยมชมกลอนของเพื่อนสมาชิกด้วย ถ้าจะทำซ้ำ ต้องออกจากระบบแล้วล็อคอินเข้ามาใหม่ แต่นานๆครั้ง สามารถใช้ต่อเนื่องกดเยี่ยมชมได้สามสี่ครั้ง แล้วก็ไม่ได้เช่นเดิม แต่ชินแล้วครับเพราะเป็นมานานแล้ว ขอบคุณครับที่เขียนกลอนมาเยี่ยมเยียน

ไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่ใช่ไม่คิด..เพราะชีวิตมีวันพรุ่งนี้..

๏ ช่วยไม่ได้ พูดไม่ได้ ละอายหน้า
ก็เหมือนขาดคุณค่าหมดทุกอย่าง
เมื่อชีวิตรันทดสิ้นหนทาง
ต้องจำห่างถนอมถ้อยน่าน้อยใจ

๏ มีแต่เสียงหัวใจที่ยังก้อง
ทุกห้วงห้องฟังเศร้าไม่เอาไหน
ทำสับสนวุ่นวายอยู่ภายใน
ช่วยเหลือเธอไม่ได้ห่วงใยเอย ๚ะ๛


เสียก็ซ่อม ล้มก็ลุก จงมีความสุขกับบาดแผล..

๏ ถ้าชีวิตมันแย่ต้องแก้ไข
รั่วพังผุตรงไหนจัดการซ่อม
ยังไม่ดีมีค่าเราอย่ายอม
หยดน้ำตาต้องถนอมไม่ยอมพลี

๏ อาจไม่ดีที่สุดอย่างใจคิด
ถ้าทางเดินของชีวิตไม่อาจหนี
ต้องยกเครื่องแก้ไขทำให้ดี
พบและมีความมั่นใจก้าวไปเอย..๚ะ๛


บางทีทางเลือก จบ..ก็ดีกว่า เจ็บ..

๏ ชีวิตต้องหายใจใช้เครื่องช่วย
รบกวนด้วยช่วยถอดแล้วกอดฉัน
ครั้งสุดท้ายก่อนต้องลาจากกัน
หยุดภาระผูกพันฉันเข้าใจ

๏ จบให้ลงตรงที่มีกันอยู่
เราต่างรู้เกินกำลังจะรับไหว
เธอต้องมีหนทางเดินต่อไป
อย่าให้ฉันล่ามเธอไว้ ก้าวไปเอย ๚ะ๛


เรียนให้จบหลักสูตร ต้องศึกษาจนชีวิตจบไปด้วย

๏ เจอคนที่เก่งกว่าต้องเรียนรู้
เก่งพอกันศึกษาดู และแลกเปลี่ยน
เจอคนที่ด้อยกว่าให้เขาเรียน
เก็บข้อด้อยเขามาเวียนเรียนรู้กัน

๏ ศึกษาคนจากสิ่งที่มองเห็น
แยกแยะเป็นช่องทางเพื่อสร้างสรรค์
คิดแบบโลกยุคเก่าไม่เท่าทัน
ทุกทุกวันต้องเรียนรู้เพื่ออยู่เอย ๚ะ๛

        *คนดีคนโง่*

    ๏ ทุกคำพูดบอกดีฉันมีค่า
จำนรรจาไพเราะเสนาะหู
ฉันเชื่อคำกล่าวอ้างที่พรั่งพรู
เป็นคนดีที่อยู่เคียงข้างเธอ

    ๏ เวลาผ่านหัวใจเริ่มไกลห่าง
ภาพที่เห็นแตกต่างคำเสนอ
ฉันกลายเป็นคนโง่ที่มาเจอ
ปลาบปลื้มคำเพ้อเจ้อของเธอเอย ๚ะ๛


.

เมาเหล้า เมารัก พักได้
เมาอารมณ์ เมาใจ ตายได้

๏ เมาอะไรก็ไม่ดีเลยสักอย่าง
สู้สมองแจ่มกระจ่างสว่างไสว
มีสติตรึกตรองสมองไว
เมื่อเมาจะทำให้ลืมความดี

๏ เมาเหล้าเมากัญชาเมายาฝิ่น
จะเสียสิ้นสูญศักดิ์ไม่รักศรี
ได้ความสุขตอนเมานับนาที
อาจพบทุกข์นานปีไม่ดีเอย ๚ะ๛ ๔/๖/๖๕


ร้อยละเท่าไหร่ ที่เป็นนักการเมืองแล้วจน..

๏ นักการเมืองหาดีทำยายาก
ส่วนใหญ่อยากมีอำนาจวาสนา
กอบโกยผลประโยชน์ต่างต่างนานา
แล้วแบ่งเศษเงินมา ซื้อเสียงต่อไป

๏ เลือกตั้งใหม่ยังชั่วก็ตัวเก่า
คนเลือกต่างโง่เง่ามิเอาไหน
เห็นเศษเงินเศษคำคือน้ำใจ
เลือกมันกลับมาใหม่เพราะใครเอย ๚ะ๛


บางสิ่งที่เบื่อหน่าย แต่เลี่ยงไม่ได้ก็ต้องทำ..

๏ เขียนกลอนออกนอกกรอบเรื่องความรัก
เพราะอยากพัก เหนื่อยที่ต้องนึกถึง
แต่เหมือนมีวิญญาณคอยฉุดดึง
เอาหัวใจมาขึงรองน้ำตา

๏ ต้องอดทนขัดขืนสุดขื่นขม
สร้างอารมณ์ ในเล่ห์เสน่หา
นานเท่าไรจะสมเจตนา
ทิ้งปากกาเลิกเขียนรักหยุดพักเอย ๚ะ๛


อย่าให้ความต้องการ มีมากกว่าความเป็นไปได้..

๏ เป็นแขกรดน้ำสังข์มาตั้งเยอะ
แต่มิอาจสะเออะเป็นเจ้าบ่าว
ได้รับเกียรติยั่งยืนและยืดยาว
ให้นอนหนาวเดียวดายตลอดมา

๏ ห้วงโหยหาแห้งเหี่ยวให้หงุดหงิด
เรื่องน้ำสังข์ไร้สิทธิ์คิดสรรหา
อยากเห็นคนรดน้ำให้สักครา
รดน้ำศพดูท่า ง่ายกว่าเอย ๚ะ๛


   *นาฬิกาเรือนเก่า*

    ๏ ความรักเมื่อวันวานมีคุณค่า
เราหยุดนาฬิกาอยู่ตรงนั้น
โลกหยุดหมุนทุกทีที่มีกัน
เก็บรักษาความผูกพันนิรันดร

   ๏ แม้เวลาผ่านไปต้องไกลห่าง
เก็บเรื่องราวทุกอย่างเป็นอนุสรณ์
ยังคงรอกาลเวลาอย่างอาวรณ์
กลับมาตอน นาฬิกาเก่า ของเราเอย ๚ะ๛


.

บางอย่างไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล..ขอแค่ได้ผลที่ถูกใจเป็นพอ

๏ อวัยวะชิ้นที่สามสิบสาม
ที่ติดตามผู้คนทุกหนแห่ง
คือเครื่องโทรศัพท์ถูกและแพง
อยู่กับตัวแอบแฝงแสดงตน

๏ แม้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ก็ต้องคิดใช้อย่างมีเหตุผล
เอาแต่ก้มหน้าเล่นไม่เห็นคน
พฤติการณ์เหลือทนพิกลเอย ๚ะ๛


ถ้ายังตัวเล็กไม่เป็น ก็จะเป็นตัวใหญ่ไม่ได้..

๏ หมามีรักไม่เยอะแต่ไม่ลืม
คนมากรักขยันปลื้มแต่ลืมบ่อย
หมาแม้นานเท่าไหร่ก็ยังคอย
คนนานหน่อยหมดปลื้มแล้วลืมกัน

๏ หัวใจมีสี่ห้องไม่แตกต่าง
ความจริงใจกับห่างต่างมหันต์
คนกับหมาไม่ต่างแค่สายพันธุ์
ความซื่อตรงคงมั่นต่างกันเอย ๚ะ๛


ดีชั่วก็ตัวทำ สูงต่ำก็ทำตัว..

๏ ตัวไม่สูงอยากถึงต้องเขย่ง
ตัวไม่เก่งอยากเปลี่ยนต้องเรียนรู้
ตัวไม่หล่ออยากเท่ห์ลองเปย์ดู
ตัวไม่รวยอยากหรูก็กู้เอา

๏ ชีวิตคนเพียบพร้อมให้ยอมรับ
ยากเหมือนกับเข็นครกขึ้นภูเขา
จงภูมิใจในตัวอย่ามัวเมา
แค่เป็นเราก็เลิศประเสริฐเอย ๚ะ๛ ๘/๖/๖๕


ในโลกของความรัก ส่วนมากมีแต่สิ่งที่สวยงาม..

๏ ถอดเครื่องช่วยหายใจให้ทีหมอ
เป็นคำขอสุดท้ายของคนป่วย
ขืนยังนอนหายใจระทดระทวย
ขาดหมอช่วยเยียวยามันน่าตาย

๏ ยาไม่ต้องสิ้นเปลืองตอนรักษา
มีหมอมาเอาใจบ้างเดี๋ยวก็หาย
ถ้าหมอทิ้งคนไข้ให้เดียวดาย.
ไม่พ้นหัวใจวายอาจตายเอย ๚ะ๛ ๕/๖/๖๕

       *ตัวร้ายที่รักเธอ*


    ๏ ก็รู้ตัวว่าเลวไม่เหมือนเขา
ใครจะเอาทำพันธุ์เพราะมันชั่ว
ถึงเธอไม่แยแสเหลียวแลตัว
ยังยอมตายถวายหัวให้กับเธอ

   ๏ หวังสักวันเธอจะมองมาบ้าง
แม้เส้นทางมืดมนอดทนเสมอ
เป็นตัวร้ายหารักมักไม่เจอ
สร้างแต่คำพร่ำเพ้อถึงเธอเอย ๚ะ๛


    ๏ ก็รู้ตัวว่าเลวต่างกับเขา
ใครจะเอาทำพันธุ์เพราะมันชั่ว
บางมุมโลกของฉันมันน่ากลัว
ก็รู้ตัวแต่รักเธอเสมอมา

    ๏ ความรักไม่ เคยน้อยกว่าใครเขา
รักว่างเปล่าหม่นหมองยังมองหา
สุดท้ายต้อง จมอยู่กับน้ำตา
โดนผู้คนสมน้ำหน้าไร้ค่าเอย ๚ะ๛


.

ซ้ำซากกับความรู้สึกที่ปวดร้าว..เหมือนกินข้าวที่ไร้รสชาติทุกมื้อ

๏ อยู่ใกล้กับความเหงาตัวเท่าบ้าน
แม้ต้องการสลัดหลุด อยากหยุดคิด
แต่เหมือนโดนคำสั่งฟ้าลิขิต
เนรมิตให้อยู่เป็นคู่กัน

๏ ความเหงามีมานานตั้งแต่เกิด
ไล่เตลิดยังอยู่เป็นคู่ขวัญ
ฤาต้องให้แดดิ้นสิ้นชีวัน
ค่อยหยุดสิ้นหมดฝันลากันเอย ๚ะ๛


สนามรักไม่มีขนาด แต่โอกาสต่างกัน..

๏ อันความรักที่ดียังมีอยู่
ศึกษาดูรู้จักเรื่องรักใคร่
เลิกหยุดฝันคิดแค่เอาแต่ใจ
แม้มิได้ประโยชน์ก็โปรดยอม

๏ กว่าจะรักกันได้ช่วงแรกแรก
ไม่เคยคิดแตกแยกทะนุถนอม
คนละปากควรที่ประนีประนอม
อย่าไปกลัวเสียฟอร์มยอมกันเอย..๚ะ๛


ไม่อาจเลี่ยง ก็ต้องเสี่ยงสู้..

๏ ในกล่องความทรงจำยังดำมืด
อยากจะยืดเวลาเพื่อแก้ไข
แต่ร่างกายอยู่นานเมื่อผ่านไป
เหนื่อยอ่อนล้าหมดใจแก้ไม่ทัน

๏ ปล่อยอดีตตายไปพร้อมกับตัว
เลิกคิดถึงเลิกกลัวหยุดความฝัน
ถูกหรือผิดชาติหน้าค่อยว่ากัน
ปัจจุบันความเป็นไป เข้าใจเอย ๚ะ๛


เหตุผลที่โกธร บางทีหาง่าย เพียงแค่ตนไม่ผิด..

๏ ดาวบนฟ้าไม่สวยมานานแล้ว
ตั้งแต่แววรักลับพร้อมกับหาย
ขาดคนคู่แห้งเหี่ยวช่างเดียวดาย
รักสลายเลยโกรธต้องโทษดาว

๏ เห็นดาวหางก็ร่วมอธิษฐาน
ชวนดาวเป็นพยานรักหนุ่มสาว
นอนยังนับจำนวนเป็นเรื่องเป็นราว
สุดท้ายรักปวดร้าวเกลียดดาวเอย ๚ะ๛


      *เคยรักฉันบ้างไหม*

    ๏ แล้วก็มาถึงวันต้องแตกหัก
แม้ยังรักมีใจอยู่ไปฝืน
ยากจะรั้งเจ็บช้ำต้องกล้ำกลืน
  เธอไปเป็นของคนอื่น ขมขื่นทรวง

    ๏ ก่อนที่ใจของเธอจะแปรผัน
เคยรักฉันบ้างไหมมีใจห่วง
หรือทุกคำที่บอกแค่หลอกลวง
   สิ่งที่ทำทั้งปวงแค่ลวงเอย ๚ะ๛


.