ฉันเคยชอบแต่งกลอนตอนเหงาเหงา
รักครั้งเก่าเขาทิ้งไปไม่แลหา
เพ้อรำพันเป็นกลอนอ้อนเรื่อยมา
หลายครั้งคราผิดหวังอย่างช่ำชอง
บ้างก็หวังเป็นเพียงศาลาพัก
ไมรับรักเพราะเขามีเจ้าของ
บ้างก็รักเผื่อเลือกเผื่อสำรอง
ฉันเป็นแค่เบอร์สองต้องขอลา
สุดท้ายได้มาเจอเธอคนนี้
อยู่ด้วยกันหลายสิบปีไม่หนีหน้า
นึกว่าใครที่แท้คือภรรยา
เป็นมารดาของลูกเรานี่เอง
