เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

บทกลอนไพเราะ => กลอนให้แง่คิด => ข้อความที่เริ่มโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 มิถุนายน, 2559, 02:44:35 PM



หัวข้อ: ต้องมีสักวัน
เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 25 มิถุนายน, 2559, 02:44:35 PM
(http://upic.me/i/nw/13516425_255438168159972_4967897975296429446_n.jpg) (http://upic.me/show/58763393)
อายุ 43
(http://upic.me/i/03/12032178_1032419526851017_6501892787075391209_n.jpg) (http://upic.me/show/57486368)
อายุ55
...
แค่เห็นรูป..ก็รู้ได้
ยามใดลำบาก..ยามไหนสบาย
..
สิบสามปีผ่านไป..ไวยิ่งนัก
ชีวิตเริ่มรู้จัก..รักและห่วง
ตื่นตีสี่ตีห้า..อ่อนล้าทรวง
น้ำตาร่วงเปียกหมอนนอนครุ่นคิด
..
ขายนั่นนี่มิได้หยุดได้หย่อน
จะหนาว-ร้อนตากตรำ..ระกำจิต
ลูกเจ็ดคนเคียงข้างต่างชีวิต
มองอาทิตย์..ลับฟ้าน้ำตาริน
..
หน้าหมองคล้ำดำเกรียม..ใจเปี่ยมล้น
ความอดทนฝั่งจิตเป็นนิจสิน
คำว่า..แม่..คำเดียวเกี่ยวชีวิน
ตราบไม่สิ้นลมปราณต้องผ่านพ้น
..
สิบสามปีผ่านไปไวจริงแท้
คำว่าแม่..แก้ไขได้ทุกหน
แม้ลำบากยากแค้น..ทนแสนทน
คุณค่าคำว่า..คน...อยู่ข้างใน
..
.กวีชาวบ้าน