เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

  
    วัดกว้างใหญ่วนเวียนไปหลายหลายจุด           เด่นที่สุดคือโรงเรียนที่เพียรพร่ำ
ฝึกเด็กให้ออกลีลาท่าร่ายรำ                                 เหมือนการเล่นกายกรรมไม่ต่างกัน

    จนเที่ยงถึงเวลาทานอาหาร                              เขาก็มีภัตตาคารอยู่ที่นั่น
อาหารดีกินอิ่มหมีพีมัน                                       ใกล้ใกล้นั้นเข้าไปดูการแสดง

    “โชว์วัดเส้าหลิน”แห่งถิ่นฐาน                           วิชาการฝึกกายหลายแขนง
ฝึกจิตล้ำฝ่ายธรรมะพลังแรง                                พร้อมสีแสงเสียงเจิดจ้าหน้าเวที

    กายกรรมตีลังกาท่าเดี่ยว หมู่                           เอาแผ่นเหล็กมาให้ดูถึงเก้าอี้
ขึ้นข้างบนฟาดกบาลหักพอดี                               “น่าให้เราลองตีพิสูจน์ดู”


    เพราะเหล็กไม่ใช่อย่างเดียวเหนียว แข็ง เปราะ      เขาคัดนำมาจำเพาะ “หักหมูหมู”
อีกรายการผู้เชี่ยวชาญขว้างตะปู                          กระจกอยู่หน้าลูกโป่งผูกโยงไว้

    สองสามครั้งขว้างก่อนกระดอนกลับ                 พอเอาจริงเสร็จสรรพทะลุได้ 
กระจกบางขว้างตะปูทะลุไป                                คิดว่าใครที่ฝึกมาก็น่าเป็น

    เบ็ดเตล็ดโน่นนี่มีมากมาย                               บ้างหัวร่องอหายเมื่อได้เห็น
การจับผิดแม้มิคิดเป็นประเด็น                            แต่ยากเข็นให้เชื่อความไปตามนั้น

 
   วันนี้พบของจริงสิ่งที่ไกด์                                 เล่าเอาไว้หมายตลกเสียเป็นหลัก
ว่า “ชาวจีนรุ่นก่อนนี้มีเอกลักษณ์                          เดินเยื้องยักขากถุยชุ่ยชุ่ยไป

    มิมองดูจะถูกผู้คนเขาอื่น                                   อีกเรื่องยืนต่อคิวหาเป็นไม่
คอยแต่แย่งแซงหน้าข้าตีนไว”                               อ้างเมืองใหญ่คนมากไม่อยากฟัง

    ทั้งเข้าห้องสุขาถ้าขับถ่าย                                  เรื่องราดน้ำมอบหมายให้คนหลัง
วันนี้เจอกับตัวเองเข้าอย่างจัง                                ปิดประตูดังปังแล้วคลาไคล

    งูเขียวงูเหลืองเห็นเช่นไกด์กล่าว                            มีทั้งสั้นทั้งยาวเหม็นมิไหว
ช่างลามกสกปรกจริงหนอใจ                                 มิมีใครสอนจรรยาน่าเกลียดนัก

    เดินทางกลับ “ลั่วหยาง” ย้อนทางเก่า               แล้วแวะเข้ากินอาหารทานมื้อหนัก
จัดวันเกิดให้ลูกค้าแบบน่ารัก                                แล้วเข้าพักโรงแรมใหญ่ใจกลางเมือง 

    ได้นอนยืดเหยียดกายคลายเมื่อยล้า                   กลัวน่องขาเจ้ากรรมจะทำเรื่อง
อาหารเช้าในโรงแรมมีนองเนือง                          มิหมดเปลืองเพราะเลือกเอาที่เราคุ้น

    พวกเข้าผัด ไส้กรอก แฮม และไข่                     อีกผัดผักสดใหม่กำลังอุ่น
ต่อกาแฟ ผลไม้ ไม่เสียดุล                                     ต้องขอบคุณหมวยคอยชงส่งน้ำชา

    โปรแกรมเช้าวันนี้ไปที่วัด                                 รถพาลัดชมเพลินแนวเนินผา
วัดนี้เก่าเท่าลั่วหยางสร้างพร้อมมา                          คือ “วัดม้าขาว”นามงามวิไล

 
   มีพระพุทธ เจ้าแม่กวนอิม เหมือนทั้งหลาย          เพิ่ม “พระสังกัจจายน์” นั่งยิ้มใหญ่
ทั้ง “พระจีน” สารพัดหลัดหลั่นไป                            แสดงให้เห็นชัดถึงศรัทธา

     ทุกองค์หุ้มด้วยทองผิวผ่องพรรณ                        กลิ่นธูปเทียนละอองควันปะทะหน้า
พอช่วยให้คลายหนาวร้าวอุรา                                 ขอชีวาเราได้มีสิ่งดีงาม

     ตามแต่จิตแต่ใจใครจะขอ                                  เอาให้พอสมใจมิใครห้าม
พรที่ขอใช่นั่งรอให้เป็นตาม                                     ความมานะพยายามยังต้องมี  
   

 
   มิได้ย้อนทางเดิมกลับอีกด้าน                              ก็เดินผ่านวัดไทยหนึ่งที่นี่
กำลังทำการก่อสร้างพระเจดีย์                                โบสถ์วิหารสวยสีพร้อมสรรพแล้ว

    ชื่อ “วัดเหมอัศวาราม”                                    คงนึกนามผู้สร้างได้แน่แน่ว
“ถึงคนชั่วส่วนหนึ่งมีดีเพริศแพร้ว                             ดีเหมือนแก้วอีกด้านดำอย่างกา”

    แวะเข้าชมข้างในคนไทยสร้าง                             วัสดุหลายอย่างเขาจัดหา
จากเมืองไทยได้ส่งลงเรือมา                                      เสร็จสมเป็นวัดวาอีกนานวัน  

    ดูท่าทางลงทุนมหาศาล                                         มีชาวบ้านจีนไทยช่วยไหมนั่น
ถือว่า”นายวัฒนา”กล้าหาญครัน                                กุศลนั้นอาจดลให้พ้นกรรม

    ที่ใกล้ใกล้กันนี้มีวัดแขก                                         เป็นเรื่อแปลกที่จีนเขาใจปั้ม
ส่งเสริมศาสนาและคุณธรรม                                     ไม่ยีย่ำต่างชาติศาสดา