|
หัวข้อ: “เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ” เริ่มหัวข้อโดย: masapaer ที่ 11 สิงหาคม, 2557, 04:15:14 PM “เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”
๑ ถึงสหาย.. เจ้าเดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวดวงจิต ร้างมิ่งมิตรชิดใกล้คล้ายเขาหนี อดีตเก่าความหลังครั้งก่อนนี้ เคยอยู่ดีเพียงใดในวันวาน นึกถึงสุขสมสร้างทางก่อนเก่า อยู่กับเงาความฝันอันแสนหวาน ภิรมย์ใจฉาบฉวยช่างป่วยการ เป็นทาสหลงทรมานอยู่ปานใด เหยียบอยู่เหนือหมู่ชนบนความโศก ทั้งด้วยโลกแบ่งปันสร้างสรรค์ให้ มิตรกลับโกยหวังบนผลกำไร มิเห็นหัวตัวใคร..ใหญ่คับฟ้า กระเสือกสนลนลานควานไขว่ค้น เทียวแกะเปลือกเกลือกวนดิ้นค้นหา กรรโชกขูดจุดเชื้อเพื่ออัตตา กลับหลงว่าบุญหนักด้วยศักดิ์ตน บารมีเงินทองกองอำนาจ มิตรประกาศกำชัยขยายผล อหังการผยองครองกมล สามารถล้นคว้าชัยได้มาครอง กรรมหรือเวรอันใดไม่รู้จัก ความได้รักมิตรเน้นเป็นเจ้าของ กระสันโลภโมโหโอ่ลำพอง เวรจะคล้องกรรมจะดึงถึงนรก! ๒ เถิดสหาย โปรดสดับไตร่ตรองลองพินิจ สิ่งที่มิตรไม่ดูรู้ตระหนก ไม่ประหม่าประหวั่นสั่นสะทก กำลังทับทรวงอกน่าตกใจ ถึงคราวพ่ายชะตาฤาจะรู้ ความอดสูทั้งมวลล้วนเผาไหม้ อกระอุคุเดือดเชือดด้วยไฟ จะถึงทีกำชัยของเวรกรรม! ยังมิสิ้นชีพวายให้อาสัญ ดั่งถูกทัณฑ์เฆี่ยนหวายกายตกต่ำ มลทินอาบตัวหมองโดนจองจำ ทุกกระทำคือตรวนมวลสำนึก อำนาจหดยศหายในท้ายสุด ขยะมุดตะกอนซ่อนผลึก ขยายแผ่ตัวตนบนส่วนลึก กดประสาทรู้สึกว่าเจ็บนัก ทุกอย่างยังดำเนินเพลินเวลา ปกติเหมือนคราก่อนเศร้าหนัก วัฎฏ์เวียนว่ายร่ายไปไม่หยุดพัก เพียงแตกหักแล้วมานวิญญาณรอน ความวิโยคอดสูประตูปิด เสียจริตติดบ่วงทะลวงหลอน กัดทำลายจิตใจในยามนอน ดั่งเผาร้อนเมื่อเวร..(กรรม)..กำเส้นชัย! |