|
หัวข้อ: ~เพลงพิณจันทร์~คนธรรพ์พเนจร~ เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 11 กันยายน, 2557, 12:45:25 PM (https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpa1/v/t1.0-9/10646886_714475505289612_6330319148296600002_n.jpg?oh=0ed91bf827fb7b188f8c88e9e6a42078&oe=54826B19&__gda__=1419200929_f710ef753103d9e21ea781c8ce42daf9)
*ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตทหารไทยค่ะ มิตรภาพ~อ.ภูขวัญ/อาบจินต์~พิณจันทร์ มิตรภาพ~อ.ภูขวัญ ลิขิตถ้อยร้อยคำที่ฉ่ำหวาน เพื่อส่งสาส์นสื่อรักถักทอฝัน ท่ามแสงดาวพราวพร่างกระจ่างจันทร์ พิณคนธรรพ์บรรเลงเพลงกวี ฝากความรักห่วงใยใครคนหนึ่ง ฝากคนซึ่งฉันรักด้วยศักดิ์ศรี ฝากอ้อมกอดอบอุ่นสุนทรีย์ ฝากไมตรีคีตกานท์ผ่านสายลม พเนจรรอนแรมมาแต้มฝัน พบสวนขวัญวรรณศิลป์ถิ่นเหมาะสม ธารน้ำใจไหลหลั่งมาพรั่งพรม คนอกตรมได้ดื่มด่ำร่ำเพลงกานท์ มานอนพักรักษาใจให้หายช้ำ ขับลำนำอยู่ในไพรสถาน จิบน้ำถ้อยร้อยรินพิณสายธาร ดอกไม้บานหอมปรุงทุ่งกวี จักจั่นลองไนกล่อมไพรพฤกษ์ ข่มรู้สึกเหว่ว้าน้ำตาปรี่ แพน้ำค้างพร่างพรมห่มฤดี หลับอยู่ที่ป่าฝันอันอุดม รินคำกลอนอ่อนหวานปานน้ำผึ้ง ฝากคำนึงรักแย้มแต้มผสม มิตรภาพจากแดนไกลไพรพนม กลั่นอารมณ์มอบให้จากใจจริง **ภูขวัญ** 9 ก.ย. 57 https://www.facebook.com/profile.php?id=100003668577292&fref=ts (http://imagizer.imageshack.us/v2/800x600q90/560/itxg.png) อาบจินต์~พิณจันทร์ มิตรภาพอาบใจคนไกลถิ่น ดื่มด่ำจินต์รินหยดสะกดหญิง ถ้อยรำบายก่ายเกินเขินระวิง ประหนึ่งอิงสิ่งขานกานท์กวี พิณคนธรรพ์บรรเลงบทเพลงศิลป์ เคียงกวินถิ่นบนสกลศรี ฤาอ่าองค์หลงถิ่นแสร้งยินดี เพียงราตรีลี้หลบมิพบกัน พิณจันทราบ่ารินถ้อยจินต์ขาน สุดปลายชานหวานน้อยเรียงร้อยขั้น เพียงบรรเลงเพลงขาดตลาดวัน เคียงจำนรรจ์สรรเขตุเพียงเศษเงิน พิณคนธรรพ์สวรรค์ส่งมาหลงรส มาเสแสร้งแกล้งจดบทผิวเผิน ลิขิตนวลสวนขวัญเสกสรรเกิน หรือหยอกเอิญเดินผ่านมิสานแล หากแม้นว่าป่านั้นคนธรรพ์แจ้ง ฤาจะแล้งนารีกวีแข แดนสวรรค์นั้นสรวงมากดวงแด หรือเพียงแต่แค่ดมมิสมปอง หากแม้นมีใจงามมาตามศิษย์ ให้ลิขิตคิดสอนบังอรผ่อง ก็จะขอทุ่มใจให้เรืองรอง เป็นหนึ่งน้องสวนขวัญภูขวัญเอย. ด้วยความเคารพค่ะอาจารย์ภูขวัญ พิณจันทร์ ๑๐ กันยายน ๒๕๕๗ หัวข้อ: Re: มิตรภาพ~อาบจินต์ เริ่มหัวข้อโดย: พรานไพร ที่ 11 กันยายน, 2557, 07:56:20 PM :8849: คนธรรพ์หนุ่มกลุ้มใจได้ยินเสียง "พิณจันทร์"เรียงร้อยคำนำเฉลย พจมานหวานส่งบรรจงเปรย พี่อยากเผยความจริงแด่หญิงงาม เมื่อเพลงพิณยินเพราะเสนาะแว่ว สู่ขวัญแก้วซึมซาบให้วาบหวาม ผ่านสายลมห่มใจในทุกยาม จะติดตามกล่อมน้องทุกห้องทรวง หวั่นพิณเพราะเพียงครู่พธูปลื้ม มินานลืมพี่แล้วสิ้นแววหวง พิณคงเก้อเธอพรากจากแดดวง เพราะกลลวงคมคำกระหน่ำชาย ป่าคนธรรพ์คงเหงายามเจ้าร้าง มิแตกต่างใจพี่ที่สลาย ไร้คนฟังสังคีตที่กรีดกราย ดุจพิณสายขาดลงคงอาวรณ์ ฝากพิณกานท์สานต่อก่อความฝัน ท่ามไพรวันขุนเขาเนาสิงขร แม้นโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจในดงดอน จะกล่อมขวัญบังอรนอนฝันดี :smiley52: ...พรานไพร... (คนธรรพ์พเนจร) หัวข้อ: ~เพลงพิณจันทร์~คนธรรพ์พเนจร~ เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 15 กันยายน, 2557, 07:41:08 AM (https://scontent-b-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-xpf1/v/t1.0-9/10399980_716385391765290_88982329377967605_n.jpg?oh=494a31931be674f25c2d4e11cd7642af&oe=54969B7E)
~เพลงพิณจันทร์~คนธรรพ์พเนจร~ เพลงคนธรรพ์หวานแว่วโสตแก้วเสียง ได้ยินเพียงเคียงจินต์ก็สิ้นศรี เหมือนต้องมนต์สเน่หาดั่งกากี มัสสุหลีงามใจยังไหวอิง หากแม้นวาดปรารถนานิทราใกล้ จะอดไหวใจหวามประนามหญิง แม้สิ้นงามตามใจไม่ประวิง หากแม้นจริงยิ่งห้ามก็ตามแล แค่ได้ยินจินต์ถ้อยเพียงน้อยนิด เหมือนจริตคิดหามายาแข อยากจะดีดพิณหวานประสานแด สักเพียงแม้แค่กาลก็ซ่านทรวง แต่ก็เพียงจิตวาดปรารถนา เกิดมายายินคำงามล้ำสรวง เพลงคนธรรพ์นั้นแลบาดแดดวง หากหลงบ่วงจำนรรจ์บาดทัณฑ์จินต์ ป่าคนธรรพ์นั้นใช่ในสวรรค์ แต่"พิณจันทร์"นั้นใช่เนาในถิ่น เปรียบโคลนตมขมขื่นยืนบนดิน แต่เพียงรินจินต์สายรำบายตม หากคนธรรพ์พเนจรแค่อ้อนส่ง อย่าได้หลงมนตราพาทีขม หากแม้นมาสอนศิลป์เนาถิ่นจม เชิญอบรมบ่มศิลป์กวินไพร. พิณจันทร์ ๑๔ กันยายน ๒๕๕๗ *********************** เขียนสำนวนนี้คิดถึงครูระนาดเอกมากๆ เป็นพิณจันทร์ วันนี้เพราะมีระนาดเอกค่ะ *********************** (http://imageshack.us/a/img46/4056/3bt.gif) (https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpa1/v/t1.0-9/10644852_716387261765103_7394793469969353543_n.jpg?oh=3426b1d6254a0bf1894da6d9dc03f294&oe=54879910&__gda__=1422477224_76fb64f163d6d21a946d6cc1e9643205) ~คนธรรพ์พเนจร~ คนธรรพ์หนุ่มกลุ้มใจได้ยินเสียง "พิณจันทร์"เรียงร้อยคำนำเฉลย พจมานหวานส่งบรรจงเปรย พี่อยากเผยความจริงแด่หญิงงาม เมื่อเพลงพิณยินเพราะเสนาะแว่ว สู่ขวัญแก้วซึมซาบให้วาบหวาม ผ่านสายลมห่มใจในทุกยาม จะติดตามกล่อมน้องทุกห้องทรวง หวั่นพิณเพราะเพียงครู่พธูปลื้ม มินานลืมพี่แล้วสิ้นแววหวง พิณคงเก้อเธอพรากจากแดดวง เพราะกลลวงคมคำกระหน่ำชาย ป่าคนธรรพ์คงเหงายามเจ้าร้าง มิแตกต่างใจพี่ที่สลาย ไร้คนฟังสังคีตที่กรีดกราย ดุจพิณสายขาดลงคงอาวรณ์ ฝากพิณกานท์สานต่อก่อความฝัน ท่ามไพรวันขุนเขาเนาสิงขร แม้นโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจในดงดอน จะกล่อมขวัญบังอรนอนฝันดี ...พรานไพร... (คนธรรพ์พเนจร) |