เว็บไซต์อารมณ์กลอน เว็บไซต์สำหรับผู้มีกลอนในหัวใจ..

(http://4.bp.blogspot.com/-g_uay_Hmg9Q/UFqPfW6o0SI/AAAAAAAAABk/uhyVdp8qCBY/s1600/27269_images.jpg)


ณ แผ่นดินแหลมทองของเรานี้
คือถิ่นที่ผู้กล้าอยู่อาศัย
เอาเลือดเจือเนื้อถมสักเท่าใด
ดูกกองใหญ่ท่วมดอนเทียบม่อนดอย

มันทะลวงช่วงชิงสิ่งหวงแหน
ล้ำด้าวแดนไมล์ฟุตขุดสูบสอย
ขนสินทรัพย์นับออกนอกทยอย
ข่มขู่ถ่อยอาวุธยุทธกดดัน

ลวงรีดนาทาเร้นดั่งเช่นทาส
ป่าวประกาศโอ่อ่าว่าตัวฉัน
มอบใจจริงมิ่งมิตรจิตสัมพันธ์
เสมอกันพื้นเพสิทธิ์เสรี

ให้เดินหน้าขวาซ้ายหมุนกายกลับ
ขานคะครับคอหดจนหมดศรี
วางกรอบแกล้งแสร้งชมฉลาดดี
หยุดขัดขืนฝืนทีเตรียมบีฑา

มันชี้ไม้ใช่นกผงกหัว
มันชี้ชั่วใช่ดีรี่หรรษา
กำหนดสั่งบังคับจับเวลา
ปีโน่นหน้าต้องเลือกห้ามเสือกเลือน

ณ แผ่นดินแหลมทองของเรานี้
ยังจะมีนักสู้รวมหมู่เพื่อน
หากมันซ่าท้าทายกรายย่ำเยือน
จับจู๋เฉือนเลือดอาบเซ่นดาบคม

รพีกาญจน์

เอาอำนาจบาตรใหญ่ไล่ทุบถอง
เพื่อสนองความคิดจิตข้าสั่ง
เห็นไหมล่ะทะลึ่งทำตึงตัง
ไม่เชื่อฟังต้องโทษโอดโอยครวญ

ข้าจุติจากสวรรค์ชั้นพิเศษ
นามเทเวศเกรียงไกรเก่งไต่สวน
เทพฤทธิ์ติดเต้นเป็นขบวน
ถือดาบทวนชูเพลิงเริงระบำ

บอกชิดซ้ายย้ายขวาหน้าโยกเยก
กระโดกกระเดกก้นก่งเตี้ยลงต่ำ
มือยกสูงสิบนิ้วโบกพริ้วรำ
ย่างเยื้องย่ำซอยถี่พร้อมปี่กลอง

ข้ามือเดี่ยวเชี่ยวชาญการรบรุก
ถึงคราบุกตีตบสยบม่อง
พาพวกกลุ้มรุมทำเหินลำพอง
ยิงจากซองครบชุดใส่จุดตาย

ทรัพย์ในดินสินเก่ายึดเอาหมด
แกจะอดกินมื้อหรือฉิบหาย
เหลือซากซวนเซทรุดชำรุดกาย
เลวแรงร้ายฉลาดล้ำกำจัดคุม

ยินเห้-เห้-เทวดาเหาะมาแล้ว
เดินกร่างแกร่วเย้เย้ทะเลลุ่ม
รังฟอนเฟะเกะกะเกาะประชุม
นกตะกรุมหัวใส...ไม่ต้องการ

รพีกาญจน์

เมื่อผีห่าซาตานข้ามธารเหมือง
เข้าสู่กรุงเรืองรองงามผ่องศรี
รำเซิบเซิบเอิบอาบฉาบโลกีย์
เคล้าดนตรีคนธรรพ์ร่วมบรรเลง

แสยะยิ้มนิ่มนวลชวนเคลิ้มหวาน
เอื้อนกลกานต์พลิ้วเบาเท้าเขย่ง
ไฟส่องหน้าตาปรอยคล้อยตามเพลง
สองแก้มเป่งปากอ้าเชิดท้าทาย

เจนร้อยรสบทท่ามารยายั่ว
ผีสิงหัวแสร้งสมผมสยาย
เอื้อมถลกเลิกผ้าสิ้นน่าอาย
จิบกระสายไวน์แดงแจงสัมพันธ์

เหยียดแขนก่งนิ้วกรีดดีดติ่งหู
ขนลุกซู่สะเทิ้นกายหายใจสั่น
ลากลงข้างล่างลามเร้าครามครัน
ปี่กลองลั่นยิกยิกโหมโจมประโคน

พุ่งกระฉูดดูดเลือดจนเหือดแห้ง
แดะสำแดงแรงฉาดเพิ่มผาดโผน
ปีนทำนบกลบกั้นพลันกระโจน
กู่ตะโกนกวักเรียกเพรียกเพื่อนพ้อง

ทุดเทวาสามานย์บานอุบาทว์
แกศีลขาดทุกข้อส่อผยอง
ทำซื่อบื้อยื้อยุดฉุดครรลอง
กวนกระบองทุบตีปีศาจทราม

รพีกาญจน์

ยืนก่งก้นพ่นลมถ่มถุยข้า
รับบัญชามาจากซากผู้ใด๋
มีบัตรเชิญเดินดื้อหรืออย่างไร
ฉอดฉอดใส่สะเด็นเหม็นขี้ฟัน

บริวารสานมือฮือเข้าพบ
ค้อมเคารพเช่นพ่อแฟนหล่อฉัน
บีบน้ำตาหน้าเศร้าเล่าพัลวัน
จมื่นขันพันดำแกล้งทำกู

อ้างอ้วนฉุจุกินสิ้นน้ำข้าว
สองมือสาวสายไหมใยรางคู่
ร่วมส่งเสริมสุขภาพดาบพันตู
กำกับบู๊ปึงปังเลือดหลั่งนอง

ชวนเสือสางลางลิงวิ่งไล่จับ
กรีฑาทัพกางกั้นขวัญสยอง
ปากคาบเป่าเคล้าเพลงเพลินลำพอง
จึงจำต้องจากตึกสึกอำลา

ตรองดูซิมิมีที่อยู่แล้ว
หัวใจแป้วเจ็บช้ำน้ำอาบหน้า
ยอมวายวางช่างเถิดเชิดธรรมา
จวบจนฟ้าเปลี่ยนสีมีกรอบเกณฑ์

ยืนแอ่นอกชกลมโต้ถ่มถุย
เทวด่างกร่างกุ๊ยชุ่ยชอบเข่น
แสบไส้กลวงลวงโลกหกคะเมน
รับหยวนเยนรูปีลาทีดอล

 :18:

รพีกาญจน์

" หยุดเสียที "

เราใช่ทาสสินไถ่ในเรือนเบี้ย
หรือใช่เมียผัวหายตายสนาม
ใช่เชลยต้อนจากซากสงคราม
ใช่เลวทรามพลีกายเร่ขายตัว

ใช่เข้าเมืองรับจ้างต่างวรรณะ
ใช่เฒ่าเถรเณรพระประพฤติชั่ว
ใช่โจรป่าห้าร้อยปล่อยเกาะกลัว
ใช่ควายวัวรุกไล่สั่งใช้งาน

ใช่เสือสางนางไม้สิงไพรสณฑ์
ตาปูดโปนกินรำดำเท่าถ่าน
สัมภเวร่องแร่งแย่งเศษทาน
ขุดดินดานไม้หมอนนอนหลุมรู

เรากับท่านรูปร่างต่างตรงไหน
ทั้งนอกในเปิดอ้าปากตาหู
โดนปาดเชือดเลือดแรงแดงชมพู
กินอาหารห้าหมู่รู้จัดจาง

สวมเสื้อผ้าหนาอ่อนเข้าร้อนหนาว
นับสิบซาวถูกผิดคิดสะสาง
จะขึ้นรถลงเรือบินเหนือทาง
คราวายวางเหม็นเน่าเผาฝังดิน

เราต่างคนต่างอยู่ดูดีกว่า
ใช่ทาสีขี้ข้าอย่าหยามหมิ่น
เราจะเก็บกวาดบางล้างมลทิน
บอกให้ยินเทวทุสหยุดเสียที!

รพีกาญจน์

" อย่าหลงทาง "

หอมมะลิกี่ถังตวงชั่งขาย
กี่วัวควายตายโหงเข้าโรงฆ่า
ที่ทำกินกว้างไกลกี่ไร่วา
หอยปูปลากี่ลำสดนำลง

ปอกมะพร้าวชาวเกาะเทาะกี่ผล
เงาะลิ้นจี่กี่ต้นตัดขนส่ง
ลำไยดีกี่ตู้สู่ฮ่องกง
เรือประมงกี่หนถูกปล้นชิง

ตากรมนอนซ้อนวางยางกี่แผ่น
รถอีแต๋นกี่ชุดชำรุดวิ่ง
จอบขุดตักหักหามกี่ด้ามทิ้ง
ตะไคร้ขิงกี่หอบกระสอบบุง

เงินนาคพลอยเพชรสีกี่กะรัต
ผ้าไหมตัดมัดหมี่รวมกี่ถุง
ช้างลากชักสักสนกี่ต้นซุง
กี่แพ็คกุ้งแลกปอนด์ดอลอียู

นับกี่แกร่งแรงเหนื่อยปวดเมื่อยล้า
กี่น้ำตาเก็บกดเหี่ยวหดหู่
เลือดกี่หยดหยาดยั้งปวดพรั่งพรู
กี่เพศผู้ล้มหงายตายคางาน

หักทุกภาคจากทุกส่วนมวลรายได้
ทุกบาทใบใช้ต่อบริหาร
สนทำไมให้เครดิตมิตรซาตาน
เซฟเงินล้านดีกว่าซื้ออาวุธมัน

รพีกาญจน์

จำได้ไหม...
ห้าสิบปี ที่กาล ผ่านพ้นไป
เราเคยได้ พบปะ เทวดา

เหินจากฟ้า มาทัน ตะวันตก
คนตระหนก แหงนรอ คอตั้งบ่า
ร่างสูง ผมทอง ผิวขาว ตาสีฟ้า
ท่านจะมา พัฒนา ข้าวกล้าไทย

บ้านข้ากิน ข้าวฟ่าง ข้าวบาเล่ย์
ดูซิเท่ ยืนย่าง ร่างสูงใหญ่
ข้าหัวดี ค้นวิธี ร่วมวิจัย
ข้าวพันธุ์ใหม่ ประโยชน์ โภชนา

ต่างไชโย โห่ร้อง ดังก้องกึก
ทุกคนนึก สบาย ภายวันหน้า
ลูกหลานเหลน ต่อไป ไร้โรคา
ทั้งเงินตรา นองเนือง บ้านเมืองเรา

วันเวลา คลาไคล ไม่นานนัก
เราถูกพัก ห้ามทำ การนำเข้า
ปลูกเป็นเบือ เหลือหลาย ขายแข่งเรา
ช่างแสนเศร้า ไม่ทันเล่ห์ เทวดา

ข้าว ไม้สัก น้ำมัน แร่ธาตุ
คือ อาหารของเทวดาตนนี้
มันมาทางตะวันตก จงระวัง!

เคยเขียนเป็นร้อยแก้วติดป้ายนิเทศหน้าห้องเมื่อเรียนชั้นประถมปีที่ 7 ปี 2508

" ไม่อยากให้โลกนี้มีสงคราม 1 "

หากมนุษย์หยุดรักโลภโกรธหลง
รู้ปลดปลงกิเลสด้วยเหตุผล
ใช้ปัญญามาคุ้มครองกมล
ประพฤติตนยลธรรมนำสิ่งดี

ใช่เจรจาว่ารักมักลวงโลก
ขู่กรรโชกผู้น้อยด้อยศักดิ์ศรี
มิเชื่อฟังสั่งการรานทันที
อ้างเคมีชีวภาพต้องปราบปราม

เอาเสรีชี้ทางสร้างประโยชน์
ภาษีโหดนำเข้าแต่เราห้าม
ช่วยเหลืองดชดเชยเกษตรฟาร์ม
คุณภาพตามบ่งไว้ไร้สารพิษ

ปฏิบัติจัดฉากสองมาตรฐาน
บริวารเลวรอดบอดสนิท
ทีผู้อื่นลื่นไหลไสประชิด
นี่คือกิจประสงค์องค์เทวัญ

หยุดดินน้ำลมไฟหยุดได้หรือ
หยุดคนหือโลภโมโหโทสัน
ถึงชะล้างอ้างกรรมจำโลกันต์
ไม่มีวันมนุษย์ หยุดสงคราม!

รพีกาญจน์

" ไม่อยากให้โลกนี้มีสงคราม 2 "

พวกยกทัพ จับเรือ ลอยเหนือน้ำ
ปืนตั้งลำ ยิงไกล ใส่ทุกจุด
ป้อมกำแพง แกร่งหนา ถึงคราทรุด
ร่างมนุษย์ หลุดผล็อย ลอยลงดาน

เหล่าช้างม้า กล้าศึก ยังนึกหวั่น
ยืนประจัญ สั่นเทา เขย่าย่าน
หอกดาบขาว ยาวคม เกลื่อนจมลาน
ฤาจะทาน ทนถูก ลูกเหล็กไฟ

ปกาศิต ขีดชอบ ครอบครองเขต
เฉือนประเทศ เหนือออก ขยอกใต้
อำนาจเกิน เดินทั่ว ย่ำรั้วไทย
เรียกชดใช้ ค่าแพ้ ยอมแก่มัน

บังคับขู่ ค้ำเข็น เซ็นต์ค้าขาย
ขุดแร่หิน ดินทราย ทลายขัณฑ์
ข้าวไม้สัก ผักปลา ผ้าแพรพรรณ
ส่งเครื่องบรรณาการ อย่าหาญฮือ

ถึงกี่กาล ผ่านยุค ทุกสมัย
แดงดำเหลือง เมืองไพร สู้ได้หรือ
พวกประดา กาขาว เอาอยู่มือ
เพราะมันคือ เปรตดง แห่งสงคราม

รพีกาญจน์

ก็เพราะคุณวุ่นวายทำลายทั่ว
ถือว่าตัวเก่งกาจชาติยิ่งใหญ่
กรีฑาทัพจับแคว้นยึดแดนไกล
มีปืนไฟใช้เรือเพื่อเดินทาง

ยกมือชี้บีฑาบ้่าอำนาจ
ยื่นคำขาดเสียงดังสั่งทุกอย่าง
ข้าวที่ดินสินทรัพย์นับสตางค์
บันทึกอ้างสัญญาบรรณาการ

รับทุกข์เข็ญเช่นทาสไถ่ในเรือนเบี้ย
เราสูญเสียแดนดินถิ่นสถาน
เฉือนรอบทิศปลิดไปให้แก่มาร
ทนร้าวรานเลือดอมขมขื่นทรวง

พระสยามเทวาธิราชปก
ผีนรกต้องบาปคำสาปสรวง
ภัยสงครามลามปักทะลักทะลวง
ไล่ล่าป่วงถูกตีหนีทุรน

ละเหลือไว้ให้หลังยังยุ่งยาก
แนวเขตลากแบ่งแผนแสนสับสน
ขีดลวกลวกผนวกสิทธิ์คิดของตน
ตั้งกระมลปล้นชิงอิงตุลา

คงท้ายสุดยุติธรรมนำโลกนี้
ห้าสิบปีก่อนนั้นขวัญผวา
เราจงโน้มจิตน้อมพร้อมอีกครา
เปล่งวาจาถอยให้ไม่ได้แล้ว!

รพีกาญจน์

เปลือยให้เห็น...
สิ่งเน่าเหม็นแปะเปรอะเลอะเทอะหัว
เหลวไหลย้อยค่อยเลื่อนเปื้อนลำตัว
กลัวแสนกลัวโรคร้ายภายนอกใน

หนังเริ่มคันคะเยออยากสะกิด
มีภัยพิษแน่นอนแทรกซ้อนได้
หยิกก็เจ็บเล็บยาวสาวเมื่อไร
คงสะใจมันแท้แผลเลือดลาม

ปล่อยเหลืออดปลดเปลื้องใช้เครื่องช่วย
หยิบกระบวยเข้าห้องไม่ต้องห้าม
ไม่จำเป็นเห็นดีรี่เห็นงาม
ไม่เห็นชอบตอบถามตามอำเภอ

กระบวยวักตักคว่ำน้ำในโอ่ง
เงยยอโย่งราดรัวหัวหูเหอ
ซ้ำถี่ถี่ทั่วไปไหลลงเลอ
ฟอกสบู่ถูเถอเผลอหมดฟอง

แยงกระจกตกใจนี่ใครหว่า
ดูซิหน้าเราป่ะอล่องฉ่อง
ยืนแยกยิ้มยักคิ้วหลิ่วตามอง
หุ่นเอี่ยมอ่องหนุ่มฟ้อลออองค์

ติดเตลิดเปิดตู้ดูเสื้อสี
ตัวพอดีฟรีไซ้ส์สมประสงค์
ไม่คับหลวมบวมรัดสัดส่วนทรง
โหล...ตกลงกินเกี๊ยวเที่ยวงานวัด

รพีกาญจน์

จากไทยโพสต์ คอลัมน์เปลวสีเงิน

โอ๋คนนอกออกใบสวมใส่สิทธิ์
ธุรกิจถ้วนหน้ารวมค้าขาย
ถือเป็นเจ้าเข้าครองพวกพ้องนาย
มีหญิงชายสมอ้างเป็นร่างองค์

รับร่วมมือซื้อที่ดินแลสินทรัพย์
เรือกนานับไร่สวนสมประสงค์
ราบลุ่มดอนแดนไกลดอยไพรพง
น้ำไหลลงธารดิ่งยิ่งยินดี

คุมคนงานหว่านกล้าปลูกนาไร่
คุมลำไยสดแห้งแบ่งเกรดกี่
คุมน้ำท่าอาหารสารเคมี
คุมผักชีตำลึงถึงดาวเทียม

คุมซุปเปอร์มาเก็ตมินิมาร์ท
คุมตลาดรายทางวางมีดเสียม
คุมบ่อดินหินโม่ปิโตรเลียม
คุมรถเอี่ยมเจ็ดหลักยันจักรยาน

คุมส่วนกลางล่างบนระคนภาค
คุมหลังฉากกลุ่มกอบริหาร
มิกล้าเอ็ดเด็ดขาดอาจจัดการ
ปล่อยชาวบ้านร้องจ๊ากอกจาบัลย์

ข้าวลำไยยางแผ่นซื้อแสนต่ำ
เครื่องยนต์ทำแสนแพงขู่แข่งขัน
ทุ่มของถูกถล่มถาโถมฟัน
ไทยเช่นกันช่วยเขาแสนเศร้าเอย

รพีกาญจน์