|
หัวข้อ: O นางครวญ .. O เริ่มหัวข้อโดย: สดายุ ที่ 10 สิงหาคม, 2556, 09:58:59 AM (http://upic.me/i/lj/1314625307.jpg) (http://upic.me/show/37981992)
พศ.๒๓๑๐ ยามสิ้นสุด..ราชวงศ์บ้านพลูหลวง ๑๔ ๑. อาดูระพูนอยุธยา ขณะวาระวอดวาย ทวยรัฐและขัตติยะมลาย ทุขะสายก็บรรสาร ๘ ๒. โอ้..เมืองแก้วเมืองฟ้าถึงคราล่ม บัลลังก์จมมอดไหม้ด้วยไฟผลาญ ปราสาทยอดใหญ่โตสูงโอฬาร ถูกพลม่านเหนี่ยวรั้งเผาพังยับ ๓. ท่ามกลิ่นคลุ้งคาวเลือดจากเชือดหลั่ง คือสุดรั้งกายทอดลงมอดดับ หลังพลุ่งเพลิงโหมซ้ำเกินรำงับ คือชีพสรรพทอดเถ้า…สิ้นเงาไท ๔. โอ้…ว่ารอยโศกเศร้าในเงาเนตร จากสุดเขตศักดินาเคยอาศัย กระบวนทัศน์ศรัทธาล้วนปราชัย เหลืออาลัยเรื่องหลังที่ยังคง ๕. ต้องจำพรากจากถิ่นมาสิ้นศักดิ์ ละห้อยหักอาดูรประยูรหงส์ พลัดเวียงวังร้างหมู่มาอยู่ดง กับอีกผู้ซื่อตรงมั่นคงนั้น ๖. คือหนึ่งแกล้วผู้กล้ายังปรากฏ ข่มกำสรดเพื่อใครสิ้นไหวหวั่น เป็นปราการผ่อนค่ารอยจาบัลย์ ร่วมปกป้องคุ้มกันตราบบรรลัย ๗. พระพายเฉื่อย..เริ่มโหมเข้าโลมโลก ดังโบยโบกศรัทธาให้อาศัย หวังนิทราย้อนย้ำความอำไพ สัมผัสใจเยียวยาทุกอารมณ์ ๘. พระเขนยเคยหนุน...เป็นดุ้นพฤกษ์ แกล้วก็นึกกล้ำกลืนกับขื่นขม โอ้..ดอกฟ้าร่วงผล็อยลิ่วลอยลม ความขืนข่ม..ฤๅจะกลบให้ลบเลือน ๙. หัวอกเอ๋ย..เคยหนักด้วยศักดิ์ราช ต้องบำราศรูปรอยมาคล้อยเคลื่อน เคยสูงส่งสุกสกาวดุจดาวเดือน กลับแล่นเลื่อนลอยล่างลงข้างกาย ๑๐. ทูลกระหม่อม..เคยห่มล้วนรมย์รื่น แต่เนตรตื่นชื่นฤทัยอยู่ไม่หาย นางกำนัลหมอบเมียงเฝ้าเรียงราย กลับเดียวดายเงียบเหงา...ใต้เงาจันทร์ ๑๑. จักเค้นชีพบีบชาติมาลาดรับ เพื่อสำหรับนอบน้อม...ใจหม่อมฉัน จักรองภาษพจนีย์ด้วยชีวัน ทอนโศกศัลย์ห่างเหพระเทพินทร์ ๑๒. กระท่อมทับเปรียบว่าเช่นปราสาท เรไรดั่งพิณพาทย์ระนาดศิลป์ ครวญขับกล่อมห้อมให้หนึ่งใครยิน ประโลมถิ่นห้วงฤดีดั่งมีมา ๑๓. โกสุมกลีบดอกก้านประสานประดุจ เช่นมงกุฏแห่งนาฏพิลาสสถา- นะภาพในศักดิ์สกุลผู้บุญญา แทนรูปทรงสูงค่ากลางป่าไพร ๑๔. โสมกลางสรวงแทนดวงอัจกลับ ทอดแสงโลมที่ประทับผู้หลับใหล แผ่วลมผ่าวผ่านฤดีผู้มีใจ กระซิบให้สุจริตสัมฤทธิ์รู้ ๑๕. บรรจถรณ์หมอนม่านย่อมลาญลับ เยียรบับแพรผืนยากคืนสู่ อุบะกรองหอมร่ำสิ้นดำรู ที่ยังอยู่เคียงใจ...ย่อมใจคน ๑๖. อัสสาสะในครานิทราสนิท พาดวงจิตเรื่อยเร่กลางเวหน หมายลับล่วงเรื่องหลังสิ้นกังวล วางชีพชนม์เคียงแกล้วผู้แววไว ๑๗. สิ้นสุดแล้วไอศูรย์จำรูญรัศมิ์ สิ้นจำรัสบริบทเคยสดใส สิ้นประยูรวงศ์นาถบำราศไกล สิ้นจากไร้รอยบุญเคยหนุนนำ ๑๘. อุษาสาง...พลางถวิลถึงปิ่นเกล้า เคยแหนเฝ้ากลับผวนเป็นครวญคร่ำ คง..อำนาจกฎเกณฑ์ของเวรกรรม มาช่วยย้ำช่วยยุดจนสุดรอย ๑๙. ปานฉะนี้ปิตุราชมาตุเรศ จะเทวษกำสรดใจถดถอย จักลำบากทดท้อท่ามรอคอย หรือละห้อยถึงบุตรก็สุดเดา ๒๐. สิ้นแผ่นดินสิ้นบุญสิ้นคุณค่า แต่นองหน้าหยาดรอยล้วนสร้อยเศร้า เพียงหนึ่งผู้คู่เข็ญยังเห็นเงา ช่วยบรรเทาทดท้อให้พอทน ๒๑. แต่เหลือบเหลียวลืมเนตรสบเลศหนึ่ง แววซาบซึ้งถนอมรับสิ้นสับสน อุ่นหทัยเคียงข้างใครบางคน พาอึงอลขวยเขินสะเทิ้นอาย ๒๒. แม้นอยู่สองต่อสองในห้องเก่า ยังลงเข่ากราบก้มประนมถวาย คงสำรวมใจอยู่...ใจผู้ชาย ว่าอย่าหมาย..สูงส่ง..เกินวงศ์ตน ๒๓. เอื้อมหัตถ์เนียนจับกรที่ซ่อนอยู่ ย้อนนัยสู่รำงับความสับสน ว่าสิ้นแล้วช่วงต่างระหว่างคน สร้อยกุณฑลจะพาดสายบนกายนี้ ๒๔. แล้วเลื่อนองค์ทรงร่างอยู่กลางอก แกล้วก็ปกกรป้องตระกองศรี สะท้านด้วยแววตาและท่าที อ้อมอารีก็โอบอุ้มเข้าหุ้มเนื้อ ๒๕. วิเวกแว่วลมไหวยอดไม้แกว่ง แม้นโศกแห่งเบื้องหลังจะยังเหลือ หากอาวรณ์อบอุ่นได้จุนเจือ สองใจเอื้อปลิดสร้อยกลบรอยกรรม ๒๖. อธิษฐานผ่านวาสน์ให้พาดช่วง ทุกภพล่วงพบเจอให้เพ้อพร่ำ ใจทั้งดวงรอคอยทุกรอยคำ จนเนื่องนำน้อมสู่เป็นคู่เคียง ๒๗. ใจต่อใจดังว่าร่วมสาธก ท่ามเหล่านกเขาไพรที่ให้เสียง พระพายเอื่อยคนแนบแก้มแอบเอียง เสนาะเพียงสองใจเต้นไหวรับ ๒๘. กรุ่นมาลีไหนเห็นจะเช่นหอม ดั่งใจหลอมลึกล้ำเป็นลำดับ วงแขนแกร่งโอบย้ำดั่งกำชับ ว่าแม้นยับชีพวายไม่คลายคลอน ๒๙. แรงสุดถิ่นดินฟ้ามหาสมุทร ฤๅอาจฉุดจิตชายให้ถ่ายถอน ลึกล้ำห้วงน้ำสวรรค์สีทันดร ฤๅเทียบตอนลึกล้ำแห่งจำนง ๓๐. ถ้วนถิ่นแถนแมนสรรพ..โปรดรับรู้ จักเชิดชูอยู่ข้างด้วยนางหงส์ ตราบสุดช่วงชีวิตถึงปลิดปลง จะยังคงรอกัน...นิรันดร. http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=07-2006&date=06&group=1&gblog=41 |