|
หัวข้อ: น่าสงสาร เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 05 กุมภาพันธ์, 2558, 02:51:34 PM (http://upic.me/i/pm/1454753_714872521864027_1530746542_n.jpg) (http://upic.me/show/54514811)
น่าสงสาร ... สังกะสี..สนิมกรังนั่งครุ่นคิด ฝาเบี้ยวบิดเบี่ยงงอ..ดั่งขอฝน สี่ห้าแผ่นผุกร่อน..หนาว..นอนทน ด้วยความจนค้นแค้น..อ้าแขนคอย .. ม้กระดานด้านข้าง..ห่างจริงแท้ เหลือตรงกลางเก่าแก่..แค่นิดหน่อย ขยับร่วงดวงเรา.เปล่าสำออย นอนตาลอยน้อยอก..ยกรำพึง ... หน้าต่างโยกโย้เย้ขยับยาก ต้องกระชาก..อนาถ..ฝนสาดถึง ยุงขวักไขว่ไต่ตอม..ตามตัวตึง จับมุ้งดึง...ขึงฝาชะตาเรา .. มีเสื่อผืนหมอนใบ..ใจดวงน้อย นอนตาปรอย..บ่อยหนต้องทนเหงา ไร้คนรักเคียงคู่..อยู่นานเนา อยากจะเล่าเก่าฟัง..ครั้งยังรวย .... ตะวันสาดจันทร์ส่อง..เข้าห้องหับ มีหมู่ดาวประดับ..ระยับสวย หลังคาดีสีเขียว..เดี๋ยวนี้ซวย ทุกสิ่งห่วย..ด้วยจนขัดสนมี .... ฤดูร้อนตับแตก..แยกเป็นเสี่ยง อยากจะเหวี่ยงฝาทิ้ง..แล้ววิ่งหนี เพราะประตูรูพรุน..ฉุนสิ้นดี ลมพัดสีเสียงดัง..ฟังทั้งคืน ..... บ้านหลังน้อยคอยคู่..ดูย่ำแย่ เหงาจริงแท้..แลไหนใจขมขื่น โลกใบใหญ่ไร้รัก..ชักกล้ำกลืน อยากหาคนหยิบยื่น..ยืนข้างกาย .. หัวข้อ: Re: น่าสงสาร เริ่มหัวข้อโดย: ปรางค์ สามยอด ที่ 05 กุมภาพันธ์, 2558, 05:01:33 PM :12: ยืนอยู่นี่ยิ้มรับกระชับมิตร ร่วมพิชิตความแย่ให้แพ้พ่าย สงสารผู้เปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย คือยอดชายสว.ยืนรอเธอ มีอดีตแสนหวานผ่านขมขื่น ทนกล้ำกลืนมาได้ใช่เพ้อเจ้อ ขออยู่เคียงข้างเยือนดั่งเพื่อนเกลอ แม้จะเจอสิ่งใดไปด้วยกัน เดี่ยวต่อเดี่ยวเกี่ยวก้อยมิปล่อยว่าง มีสองร่างร่วมสู้ไปสู่ฝัน ขอเพียงเรากลมเกลียวเกี่ยวสัมพันธ์ ร่วมแบ่งปันความเศร้าอย่างเข้าใจ มีศรัทธาในรักสมัครมั่น ผูกสัมพันธ์ด้วยจาคะสละให้ งามด้วยศีลเสมอกันมิหวั่นใด มีปัญญาดั่งร่มไทรร่วมใบบุญ ให้เวลาแก่กันในวันพบ จิตน้อมนบร่วมเรียงมิเกี่ยงรุ่น ผูกสัมพันธ์มั่นใจไว้เป็นทุน สมดุลย์แห่งรัก ร่วมถักทอ ปรางค์ สามยอด :14: หัวข้อ: Re: น่าสงสาร เริ่มหัวข้อโดย: กวี ชาว บ้าน ที่ 05 กุมภาพันธ์, 2558, 07:47:20 PM (http://upic.me/i/sv/y58-1.jpg) (http://upic.me/show/54518591)
.... สามสิบปีชีวิต..ติดบ่วงรัก งานเบาหนักสมัครใจไม่เคยย่อ แม้เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็หาท้อ ทุกสิ่งสวยละออ..ชูช่องาม .. คำว่าแม่แน่นัก..ต้องรักลูก จิตพันผูกห่วงใยยากใครห้าม ทุกทุกสิ่งยิ่งหย่อนพยายาม ใช่สองสามสี่ห้าตั้งหน้าเลี้ยง .. กว่าจะมีความสุข...ลุกกี่หน ความอับจนล้นหลาก..ยากบ่ายเบี่ยง ต้องยอมรับชะตาฟ้าลำเอียง ไร้สิทธิ์เสียงส่อเสียด..เดียดฉันท์ใด .. ปัจจุบันหันหา..ภาษาศิลป์ หอมหวลกลิ่นกานท์กลอนนอนหลับใหล สร้างรอยยิ้มอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ใจ ได้พบมิตรใหม่ใหม่..สดใสจริง ... อายุเราเข้าวัย..ใกล้ถึงฝั่ง เหมือนเรือเก่าใกล้พัง..หวังทุกสิ่ง จะสุข-ทุกข์เช่นไร..ไร้ประวิง จะไม่ทิ้ง..ทุกอย่าง..วาดวางไว้ .... หัวข้อ: Re: น่าสงสาร เริ่มหัวข้อโดย: Wirin ที่ 05 กุมภาพันธ์, 2558, 08:35:28 PM :30: :30: เป็นชะตาฟ้ากำหนดให้หดหู่ ยังไม่รู้ชีวิตลิขิตไข มืดแปดด้านขานบอกออกจากใจ มิมีใครข้องเกี่ยวเหนี่ยวสัมพันธ์ อยู่ลำพังนั่งมองจ้องผองเพื่อน เขามีเหย้ามีเรือนเหมือนสุขสันต์ เป็นครอบครัวที่รักจักแบ่งบัน กลมเกลียวมั่นเสมอเผลอยิ้มชม มองตัวเราเอาไงไหงเยี่ยงนี้ หลายขวบปีดีดักรักต้องล่ม เจอพายุพัดกระหน่ำทำให้จม ความขื่นขมล้มทับยับเยินเลย อนิจจาพาให้ใจโดดเดี่ยว ไร้ชายเหลียวแลเล็งเซ็งจริงเอ่ย ต้องหันหน้าเข้าวัดหัดให้เคย อาจลงเอยบวชชีที่สุดท้าย วิริน ๕/๐๒/๕๘ :30: :30: |