|
หัวข้อ: ~"ผู้ยอมจำนน?”~ เริ่มหัวข้อโดย: ระนาดเอก ที่ 18 กุมภาพันธ์, 2558, 03:38:05 PM ~"ผู้ยอมจำนน?”~
๐ ๐ คำว่ารักตกตะกอนทั้งนอนก้น ฝังกมลสำนึกลึกและเจ็บ แรกใหม่ใหม่ร้าวรานเกินการเย็บ หลอกหลอนเหน็บทุกทีที่ย้อนนึก ๐ จะผ่าตัดศัลยกรรมก็ทำยาก มันฝังรากดวงจิตติดผนึก กลืนกับกายทั้งร่างอย่างล้ำลึก ยิ่งตกดึกยามนอนฤทธิ์ชอนไช ๐ มาย่ำยีผู้แพ้แลเย้ยเยาะ มากุมเกาะกัดกร่อนคนอ่อนไหว ปัดด้วยมือส่ายหน้าอย่ามา-ไป ผลที่ได้พ่ายแพ้แก่เดชา ๐ ยอมให้ภาพอดีตเข้ากรีดเฉือน แล้วหมอนค่อยแปดเปื้อนน้ำเยือนหน้า เป็นเหมือนเดิมอย่างนี้ที่ผ่านมา กายจิตถูกยาตราล้าระทม ๐ เคยต้านฤทธิ์ดั่งคนหลังชนฝา รับชะตาในสิทธิ์รักติดหล่ม พยายามทำใจไม่เศร้าตรม สุดท้ายจมกับพิษฤทธิ์รักกุม ๐ ทาสความรักจำนนจนไก่ขัน ทุกคืนนั้นปะทะมรสุม อดีตรักหักหาญปานไฟรุม ตาเปียกชุ่มจนสางอย่างปราชัย ระนาดเอก :19: หัวข้อ: Re: ~"ผู้ยอมจำนน?”~ เริ่มหัวข้อโดย: ❀ Sasi ❀ ที่ 19 กุมภาพันธ์, 2558, 09:29:11 AM (http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/672/9672/images/sky/00866_41.jpg)
ท่ามฟ้าเทาเหงางันตะวันคล้อย หลั่นเลื่อนถอยตกดินสิ้นแสงใส ลึกภวังค์ขังซมระบมใจ นานแค่ไหนมิอาจตัดขาดเลย ดุจปฏักปักตรึงขึงลวดฟั่น ยากบาดบั่นปลดปลิดจากจิตเอ๋ย มิอาจลบกลบเกลื่อนเหมือนเพิ่งเคย โอ้ใจเอยทรมานจนรานรอน เกิดปมแผลแดพ่ายเนื้อร้ายรุก พิษเคล้าคลุกทั่วใจคล้ายตายผ่อน สิ้นสุขสันต์ขันบ่วงทุกช่วงตอน ตามบั่นทอนดั่งเงาร้าวฤดี ภาพความหลังฝังรอยร้อยสลัก ถูกฟั่นถักใยแก้วสิ้นแววหนี น้ำตาตกอกอ่วมท่วมทวี จนล้นปรี่รายรอบพ้นขอบตา นั่งกอดเข่าเหงาหมองจ้องสายน้ำ หยดใสด่ำดิ่งไหลปลายนาสา ร่วงกระทบจบลงในคงคา เหม่อพรางพร่าล้าแรงแฝงเงาจันทร์ ปล่อยราดรินสินธุ์สายยามใจหมอง ถึงคราต้องจำนนทนโศกศัลย์ ช้ำชอกสุดสะอื้นข้ามคืนครัน แว่วไก่ขันตื่นภวังค์ยังมิได้นอน ละอองดิน :aab16: |